Τα Τρία Τέταρτα του Παντός
Εκεί στην Καλλιδρομίου γλέντια μετράγαμε, νύχτες και μέρες ευωχίας, τρέλες τρελές, ευφρόσυνες αφροσύνες, μεταμφιέσεις των ημερομηνιών, απανωτά κι ασύστολα ξόρκια στο θάνατο. Από μικρός ο Οδυσσέας Γεωργίου (λέγαμε: από νέος ο γέροντας), και οι άλλοι, όλοι, ο Μάνος Γιαννόπουλος κι ο Ευτύχιος Σκυλίτσης, ήξερε και ξέραμε ότι κυλάει τάχιστα ο χρόνος ο μπαγάσας κι όλο το ζήτημα είναι να τον προλαβαίνεις όσο γίνεται. «Χάλασα τον χρόνο, και τώρα ο χρόνος χαλάει εμένα», καλύτερα δεν θα μπορούσε να ειπωθεί. Έλα, έλα, να λωλάνουμε τον χρόνο, να τον μεθύσουμε τον χρόνο, να τον τρελάνουμε τον χρόνο.
Εκεί στην Καλλιδρομίου ήμασταν έξι στο τραπέζι. Κάθε βράδυ, ο κόσμος να χαλάσει. Κανένα βράδυ δεν ήταν ίδιο με το άλλο. Κανένα βλέμμα δεν το έβλεπες ίδιο δεύτερη φορά. Ευλογημένα (που λέει ο λόγος) βράχνιαζαν οι φωνές από τη φιλοποσία και τη φιλοκαπνία. Ευλογημένα (που λέει ο λόγος) μαύριζαν οι κύκλοι στα μάτια από τη φιλαναγνωσία. Ήμασταν τρελοί για λύσιμο, και μ’ όλη τη βότκα, μ’ όλο το ουίσκι, το κρασί, το κονιάκ, το τζιν, το ούζο, μ’ όλη την μπίρα και την τεκίλα όλη, μέναμε πάντα σε φάση νηφαλίου μέθης, κι ας φεύγαν ενίοτε από την πόρτα τραπέζια, απ’ τα παράθυρα καρέκλες. Ξέραμε ότι το παν είναι τα τρία τέταρτα του παντός: Αγάπη, Φιλία, Ευγένεια. Το τέταρτο τέταρτο είναι του καθενού μας ο χαβάς.
Εκεί στην Καλλιδρομίου γράφτηκε μια ιστορία – θορυβώδης μεν, μυστική δε. Είναι παράδοξο, αλλά μόνον όσοι έχουν διαβάσει το αριστούργημα του Greil Marcus, εκείνο το αναπάντεχο Lipstick Traces: The Secret History of Twentieth Century, μόνον, και επιμένω, αυτοί θα μπορέσουν να καταλάβουν τα όσα διαδραματίστηκαν στην Καλλιδρομίου, στην Καμωματού Ερωμένη, στον πιο όμορφο δρόμο-ποτάμι στου κόσμου.
Εκεί στην Καλλιδρομίου κάθε βράδυ, κάθε νύχτα, στο τραπέζι ήμασταν έξι. Τώρα μείναμε ο Εξόριστος και άλλοι δύο.
Εκεί στην Καλλιδρομίου μάθαμε για τα καλά τι σημαίνει: Jamais plus nous ne boirons si jeunes.
Συνεχίζεται. Αύριο: «Στην Ανατολή, γλυκοκελαηδεί»
σχόλια