Με τι ασχολείσαι Τάκη;
Αυτήν τη περίοδο είμαι φλούο αρτιστίκ.
Δηλαδή;
Φλούο αρτιστίκ σημαίνει αβεβαιότητα. Είναι κάτι απλανές. Ενώ ήσουν κάπου και πίστευες ότι ήξερες τι θέλεις και τι ζητάς, όλως αιφνιδίως βρίσκεσαι επί ξύλου κρεμάμενος. Το αλλοπρόσαλλο αντικατοπτρίζεται βέβαια και στο στυλ. Η πραγματικότητα είναι ζοφερή, αποτρόπαια. Το στυλ λοιπόν είναι ένα καταφύγιο. Αντιστέκεσαι με αυτό τον τρόπο στην ασχήμια. Καλό είναι να υπάρχουν δεξαμενές αισθητικής. Αρκεί να υποστηρίζεται από κάτι πιο βαθύ. Αρκεί να έχεις ταλέντο. Επαφίεμαι στο γεγονός ότι το ένστικτό μου θα μου δείξει το δρόμο. Κάποια στιγμή θα ξυπνήσει -επιτέλους!- μέσα μου και θα μου δείξει το μονοπάτι. Και θα σκάσουν οι οχτροί μου.
Περνάς δηλαδή μια φάση επαναπροσδιορισμού;
Περνάω την εξής φάση: Είμαι Πάρνηθα, έχω καεί ολοσχερώς και σε αυτήν τη φάση αναδασώνομαι. Η ψυχανάλυση πάει καλά. Έχω αλλάξει επτά ψυχαναλυτές, αλλά τώρα έχω βρει ένα αστέρι. Είναι πρώην χορεύτρια και με καταλαβαίνει γιατί κάποια στιγμή ήθελα κι εγώ να γίνω χορευτής.
Και τι σου λέει;
Τώρα που το λες... δεν θυμάμαι. Από το ένα μπαίνει και από το άλλο βγαίνει. Και δίνω και πολλά λεφτά.
Πως τα πέρασες το καλοκαίρι;
Το καλοκαίρι που πέρασε πήγα στα Καμένα Βούρλα. Έχουν εξοχικό εκεί οι γονείς μου. Είναι πολύ ιδιαίτερο μέρος. Έχει ακόμα μια αίγλη από τη μεγάλη λουτρόπολη της Ελλάδας του ΄60. Είναι μια ατελείωτη γερουσία. Το απόλυτο ΚΑΠΗ. ΤΟΠ ΚΑΠΗ.
Εδώ στην Αθήνα τι σου αρέσει να κάνεις;
Τώρα τελευταία μου αρέσει να κάθομαι σπίτι, να παρακολουθώ BBC στη Νova, και νιώθω τα καλά αγγλικά να μου χαϊδεύουν τα αυτιά. Είναι πολύ πιο ωραίο να βλέπεις και να ακούς μια πανέμορφη Ινδή να προφέρει υπέροχα αγγλικά από το να υποφέρεις από το ρομποτοκιτσονάτο μπάσο του Χατζηνικολάου.
Δεν βγαίνεις καθόλου;
Θέλω να βγαίνω έξω και να χορεύω. Ας μας δώσουν ένα καταγώγιο σε όλους εμάς τα κλαμπόφρικα που να παίζει ηλεκτρόνικα και τέκνο από το πρωί μέχρι το βράδυ. Υπάρχει αυτό τώρα; Ε, δεν υπάρχει, γι αυτό κι εγώ θα φύγω εκτός Ελλάδας!
Νιώθεις ότι τραβάς τα βλέμματα με το παπιγιόν και τις τιράντες;
Είναι πολύ άσχημο να αισθάνεσαι σαν σημαδούρα στην Αθήνα. Μπορούν να σε ταπεινώσουν με ένα βλέμμα σε χρόνο ντε-τε. Αισθάνεσαι ότι υπάρχει αστυνομία α-κομψότητας, αλλά καλό είναι να επιμένεις. Άλλωστε πιστεύω ότι τα διαμάντια λάμπουν καλύτερα μέσα από τα σκατά, χωρίς να θέλω να πω ότι είμαι διαμάντι.
σχόλια