Οι πενήντα πρώτες μέρες της νέας κυβέρνησης συμπίπτουν με τη ρωμαϊκή σεληνιακή γιορτή των Ειδών του Μαρτίου, που τοποθετούνταν στα μέσα του μηνός κι απέκτησαν δυσοίωνο περιεχόμενο όταν στις 15/3 του 44 μ.Χ. ο Κάσιος και ο Βρούτος δολοφόνησαν τον Ιούλιο Καίσαρα έξω από τη Σύγκλητο. Ο σοφιστής Αρτεμίδωρος προσπάθησε να τον ειδοποιήσει, αλλά ο Καίσαρας, παραδομένος στις επευφημίες του πλήθους, δεν παρέλαβε ποτέ το μήνυμα. «Ιδού, οι Ειδοί του Μαρτίου ήρθαν» πίκαρε τον οιωνοσκόπο Στουρίνα, που τον είχε επίσης συμβουλέψει να φυλάγεται. «Ναι, αλλά δεν πέρασαν...» απάντησε με νόημα εκείνος. Λίγες στιγμές αργότερα δικαιώθηκε και η «αποφράδα» εκείνη μέρα συμβολίζει έκτοτε τον ηγέτη (ή τον άνθρωπο) που βαδίζει στον όλεθρο, και μάλιστα από κοντινούς του ανθρώπους, αγνοώντας τις προειδοποιήσεις των πραγματικά έμπιστων.
Η κυβέρνηση άρχισε να παραβλέπει τα θεωρούμενα «σιγουράκια», αναζητώντας συμμαχίες με αλλότριους χώρους, ενώ εύκολα χαρακτηρίζει την κριτική, προβοκάτσια.
Η κυβέρνηση θυμίζει κάτι από τον επιπόλαιο Καίσαρα, όπως επίσης και από τη βραβευμένη αμερικανική ταινία Ides of March (2011). Εκεί, ο νεαρός εκπρόσωπος Τύπου Στίβεν Μάιερς (Ράιαν Γκόσλινγκ) αγωνίζεται σκληρά ώστε ο προοδευτικός κυβερνήτης των Δημοκρατικών Μάικ Μόρις (Τζορτζ Κλούνεϊ) να κερδίσει το προεδρικό χρίσμα. Στην πορεία, όμως, ο ιδεαλιστής Μάιερς ανακαλύπτει ότι ο δρόμος για την εξουσία δεν είναι καθόλου ρόδινος: ανήθικοι πολιτικοί χειρισμοί, μυστικές συμφωνίες, παιχνίδια κυριαρχίας, υπέρμετρες φιλοδοξίες, συντροφικά μαχαιρώματα κ.λπ., πράγματα στα οποία μοιάζει αδύνατο να αντεπεξέλθει, αν δεν ξεπουλήσει, σαν άλλος Φάουστ, την ψυχή του στον εξαποδώ.
Παραμονές των «Μαρτίων Ειδών», η καταρχάς συμφωνία με το Eurogroup ανακουφίζει προσωρινά την κυβέρνηση εν όψει διαφαινόμενης οικονομικής ασφυξίας. Μια κυβέρνηση που παλεύει να χωρέσει δύο πόδια σ' ένα παπούτσι, παραμονή σε ευρώ-Ε.Ε. και ταυτόχρονα μέτρα κόντρα στα ειωθότα των παραπάνω θεσμών. Εν τέλει, το «πακέτο Βαρουφάκη», ένα πακέτο με πολλές υποχωρήσεις –αποδοχή προγράμματος βοήθειας, εγκατάλειψη σειράς προγραμματικών δηλώσεων, «θεσμικός» έλεγχος–, πέρασε, παρά την ενορχηστρωμένη επίθεση απαξίωσης που έστω κι έτσι δεχόταν (φαντάσου, δηλαδή). Ωστόσο, οι δηλώσεις συμπαράστασης του Γιούνκερ περί πολιτικής διαπραγμάτευσης και σεβασμού των δημοκρατικών αρχών από τους πιστωτές μαζί με τις πολιτικές εξελίξεις στην Ιβηρική πιστοποιούν πως κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας (βλέπε Ε.Ε.), τουλάχιστον όσον αφορά την κρίση χρέους. Το ότι ο Σόιμπλε «σκύλιασε» ακόμα και για τα αμελητέα 200 εκατ. ευρώ υπέρ της ανθρωπιστικής κρίσης δείχνει, βέβαια, ότι ο πόλεμος συνεχίζεται αμείλικτος και θα ήταν ολοκληρωτικός αν δεν υπήρχε ο διεθνής παράγοντας. Αντίθετα κιόλας με τον Καίσαρα, που αναποδογύριζε ακόμα και βέβαιες ήττες, ο Τσίπρας δεν φαίνεται να διαθέτει τελικά –δεν το θένε, εξάλλου, οι πολίτες, είπαμε– σχέδιο Β.
Στο εσωτερικό τώρα, η κυβέρνηση, παρότι διατηρεί «σοβιετικά» ποσοστά υποστήριξης (+60% έδειξε η Kάπα Research), με την αξιωματική αντιπολίτευση σε κρίση ταυτότητας και αξιοπιστίας μετά και τις πομπές Χαρδούβελη, διστάζει να κοντραριστεί με κατεστημένα και καλά ριζωμένα συμφέροντα και νοοτροπίες. Δεν θέλει, δεν μπορεί, ακολουθεί την πεπατημένη «έχε τα καλά με όλους» που μαθηματικά οδηγεί στο ακριβώς αντίθετο; Γεγονός είναι ότι, για να βρει «χαρτί», χρειάζεται να χτυπήσει αφενός την (πολύ) μεγάλη φοροδιαφυγή, αφετέρου την καθόλου ευκαταφρόνητη των μεγαλομεσαίων. Το πρώτο σημαίνει σύγκρουση με την οικονομική ολιγαρχία που ελέγχει τράπεζες, ναυτιλία, επενδύσεις και πληροφόρηση, η οποία όμως δεν διαφαίνεται ακόμα, όπως φανερώνουν και οι απόπειρες σύναψης λυκοφιλιών με τα ίδια καθεστωτικά ΜΜΕ που ταυτόχρονα την υπονομεύουν με κάθε ευκαιρία, το δεύτερο, αντιπαράθεση με ένα σημαντικό κομμάτι της ίδιας της πρόσφατης εκλογικής της πελατείας, των «όπου φυσάει, εγώ να κονομάω». Αλλά αν δεν το επιχειρήσει τώρα, που κοινή γνώμη αλλά και Ευρωπαίοι «εταίροι» συνηγορούν, αύριο θα είναι ακατόρθωτο.
Είναι έπειτα κι εκείνη η έλλειψη δημιουργικής σαφήνειας που υποσκάπτει μέτρα θετικά, όπως π.χ. η σταδιακή απελευθέρωση των παράνομα κρατούμενων μεταναστών και η αλλαγή πολιτικής για τους νεοεισερχόμενους (που ο Καμμένος απείλησε να στείλει στη Μέρκελ –θου, Κύριε–, ενώ Πανούσης και Τασία ακόμα δεν ξεκαθάρισαν το «διά ταύτα») και οι διαφορετικές προσεγγίσεις Βαρουφάκη-Βαλαβάνη για φόρο ακινήτων, αντικειμενικές, αφορολόγητο. Κι εκεί που ακούς για περικοπές συμβούλων και προνομίων, πρωτοβουλίες για αποκατάσταση συλλογικών συμβάσεων, αυξημένο κατώτερο μισθό, αναστολή πλειστηριασμών κ.λπ., να σου πάλι η Ζωή, που λειτουργεί σαν οιονεί κυβερνητικό στέλεχος, να ντοπάρει τη Χ.Α. στο όνομα του γράμματος του νόμου. Η τηλεοπτική υπερπροβολή κάποιων στελεχών κουράζει, οι έντονες εσωκομματικές διαφωνίες πάλι, όσο υγιείς και να είναι, ενίοτε θολώνουν. Αλλά «τα μεγαλεία να φοβάσαι, ω ψυχή, και τες φιλοδοξίες σου με δισταγμό και προφυλάξεις να ακολουθείς... κι αν πλησιάσει κανένας Αρτεμίδωρος, που φέρνει γράμμα, μη λείψεις να σταθείς...», καθώς έγραφε ο Καβάφης στο ποίημά του «Μάρτιαι Ειδοί».
σχόλια