Φέτος θα είναι «η χρονιά της οριστικής ρήξης με το παλιό, το έτος μηδέν, ώστε η χώρα να πορευθεί απ' άλλη θέση για το μέλλον της» κόμπαζε ο πρωθυπουργός το Σαββάτο στο Κλειστό του Φαλήρου. Μπίνγκο! Μόνο που, εξόν ότι πάντα μου ξινίζανε τέτοιες «χιλιαστικές» αποστροφές στον δημόσιο λόγο, σε «Έτος Μηδέν» είχε, θυμήθηκα, αναφερθεί και ο Αντώνης Σαμαράς μόλις τρία χρόνια πριν, βεβαιώνοντας πως στο εξής «θα αποκαταστήσουμε τις αδικίες και η Ελλάδα θα σταθεί στα πόδια της». Τη συνέχεια την ξέρουμε όλοι...
Υπάρχει, πράγματι, κάτι το υπερβατικό στην έννοια του μηδενός, που είναι βασικά ινδική εφεύρεση – οι αρχαίοι ημών πρόγονοι δεν το υπολόγιζαν, δεν υπάρχει στο δυτικό ημερολόγιο (χρησιμοποιείται εντούτοις στην αστρονομική χρονολόγηση), ενώ στους νεότερους χρόνους το «τίμησε» ο μακελάρης της Καμπότζης Πολ Ποτ, ανακηρύσσοντας το 1975, οπότε κατέλαβε την εξουσία, «Έτος Μηδέν»: στο εξής, πόλεις, σχολεία, βιομηχανία, θεάματα και οικονομικές συναλλαγές καταργούνταν στο όνομα της επανάστασης, σύσσωμος δε ο πληθυσμός θα οικοδομούσε τον σοσιαλισμό, σκάβοντας στο ύπαιθρο. Τη (μακάβρια) συνέχεια επίσης την ξέρουμε κι αν όχι, εύκολα τη μαντεύουμε!
Τα (ακόμα) δυσκολότερα είναι μπροστά, το Grexit «εμπλουτίστηκε» με απειλές εξόδου από τη Συνθήκη Σένγκεν και οι καθημερινοί άνθρωποι προσπαθούμε μάταια να οργανώσουμε στοιχειωδώς τις ζωές μας σε ένα περιβάλλον μονίμως αλλοπρόσαλλο, εχθρικό, απρόβλεπτο.
Η «δική μας» περίπτωση, βεβαίως, διαφέρει. Ευτυχώς ή δυστυχώς, κανείς από τους κυβερνώντες δεν προτίθεται να οικοδομήσει κανέναν σοσιαλισμό, έστω με «ανθρώπινο πρόσωπο», όπως και κανείς εκ των προηγούμενων δεν οραματιζόταν έναν στοιχειωδώς αξιοπρεπή νεοσυντηρητισμό. Δηλαδή, και να θέλανε, σε περιβάλλον χρόνιας κοινωνικής αφασίας, οικονομικής ασφυξίας και μνημονιακού σουρεαλισμού γρήγορα θα το ξεχνούσαν. Όλοι τους προσπαθούσαν και προσπαθούν απλώς να «ξορκίσουν» τον χρόνο, μοιράζοντας στο πόπολο ορόσημα ελπίδας.
Πολύς λόγος έγινε τελευταία για τον «ένα χρόνο Αριστερά» στην εξουσία. Τι έκανε και, κυρίως, τι δεν έκανε το «ώριμο τέκνο της ανάγκης και της οργής», όπως αποκαλούσε τον ΣΥΡΙΖΑ ο ηγέτης του (που λοιδορείται πλέον ως «ηγέρπης»). Ας ξεκινήσουμε λίγο αντίστροφα: τι απολογισμό θα κάναμε, άραγε, αν κλείναμε έναν ακόμα χρόνο με τους «Σαμαροβενιζέλους» εξουσία; Η αισιόδοξη αντιπολιτευτική αφήγηση σκούζει ότι αν εφάρμοζε το πρόγραμμά της, θα κλείναμε θετικά την αξιολόγηση (που μας περιμένει ξανά με το ματσούκι στη γωνία), θα ξεφορτωνόμασταν το μνημόνιο, θα επιστρέφαμε θριαμβευτικά σε ανάπτυξη-αγορές. Ε, και μετά ας αναλάμβανε επιτέλους ο ΣΥΡΙΖΑ, λένε οι «Φωνή της Λογικής», θα έβρισκε «στρωμένο δρόμο». Λησμονούν, βέβαια, ότι οι «εταίροι» δεν θα βρίσκανε ποτέ αρκετά τα οποιαδήποτε μέτρα, ότι πιθανότατα θα είχαμε νεκρούς αν συνεχιζόταν απρόσκοπτα το όργιο αστυνομικής βίας και καταστολής (ok, βαράνε και τώρα, αλλά καμία σχέση – ακόμα), ότι το κυρίαρχο νεοφιλελεύθερο μοντέλο του εργαζόμενου-Τιραμόλα προϋποθέτει φεουδαρχικού τύπου εργασιακές σχέσεις, ότι η ιθαγένεια για εκατοντάδες χιλιάδες διαφορετικής καταγωγής συμπολίτες μας θα ήταν ακόμα ζητούμενο, το Σύμφωνο Συμβίωσης επίσης, ότι όχι μόνο δεν θα αφήναμε πρόσφυγες να «λιάζονται» στις πλατείες αλλά πιθανόν να τους αφαιρούσαμε μέχρι και τα χρυσά τους δόντια, σύμφωνα με τη νέα μεγαλειώδη επίδειξη ευρωπαϊκού πνεύματος. Οι επιλογές Κυριάκου για τη «σκιώδη» κυβέρνηση (Άδωνις αντιπρόεδρος, Βορίδης, Βούλτεψη, Φορτσάκης, Κικίλιας) επιβεβαιώνουν, εξάλλου, ότι η σκληρή Δεξιά παραμένει υποχρεωτική «σταθερά» του πολιτικού μας συστήματος. Επιπλέον, πότε η Ιστορία διακρίθηκε για τις «ορθολογικές» της επιλογές; Εδώ ο Αλέξης κέρδισε πέρσι, παραταύτα, τρεις εκλογές «για πλάκα»!
Καμιά διάθεση δικαίωσης του ψυχροπολεμικού δόγματος «ναι, αλλά κι εσείς καταπιέζετε τους μαύρους». Eλάχιστοι πολίτες, πόσο μάλλον συνεπείς αριστεροί είναι «ξετρελαμένοι» με την κυβερνώσα αριστερά: αμετροέπεια, κυνισμός, κωλοτούμπες στη σειρά, φανφάρες, ερασιτεχνισμοί, «διπλή γλώσσα», «κολλητιλίκια» με τη λαϊκή Δεξιά, «εξοστρακισμός» διαφωνούντων... Την πραγματική σύγκρουση με τα μεγάλα συμφέροντα που θα έδινε κάποια οικονομική ανάσα στα χαμηλότερα στρώματα ακόμα την περιμένουμε – οι λίστες των μεγαλο-οφειλετών «καθυστερούν», ενώ για πολλούς, μέχρι και η «κόντρα» με τους καναλάρχες αφορά καταρχάς την αναβάθμιση της κυβερνητικής δημόσιας εικόνας. Τα περισσότερα προοδευτικά της μέτρα ήσαν λειψά κι όσο για τον χωρισμό Εκκλησίας-κράτους... μα, καλά, σοβαρολογείς;
Το ελληνικό «Έτος Μηδέν» βρίσκει το δρεπάνι να διαδηλώνει «αγκαλιά» με το σφυρί αλλά και τη γραβάτα. Ακόμη κι όσοι είχαν ψηφίσει «ναι» στα ευρωμνημόνια, αντιδρούν στην αναμόρφωση ενός ασφαλιστικού-μνημείου κακοδιαχείρισης, με συνυπεύθυνες τόσο τις προηγούμενες κυβερνήσεις (κάποιες, μάλιστα, τζογάρανε τα αποθεματικά των ταμείων στο Χρηματιστήριο, μην ξεχνιόμαστε) όσο και «πελατειακές» συνδικαλιστικές πρακτικές. Τα (ακόμα) δυσκολότερα είναι μπροστά, το Grexit «εμπλουτίστηκε» με απειλές εξόδου από τη Συνθήκη Σένγκεν και οι καθημερινοί άνθρωποι προσπαθούμε μάταια να οργανώσουμε στοιχειωδώς τις ζωές μας σε ένα περιβάλλον μονίμως αλλοπρόσαλλο, εχθρικό, απρόβλεπτο. Στο αριστούργημα του ιταλικού νεορεαλισμού Γερμανία, έτος μηδέν (Ροσελίνι, 1948) ο μικρός Έντμουντ παρασύρεται στο ερειπωμένο Βερολίνο από τον αμετανόητο ναζί πρώην δάσκαλό του στο έγκλημα, στο υπαρξιακό αδιέξοδο και στην αυτοκτονία. Είθε η ελληνική «εκδοχή» να έχει ευτυχέστερη κατάληξη!
σχόλια