Κοινώς, «όλα πουτάνα». Καθώς χειμωνιάζει, το κλίμα για τη συγκυβέρνηση φαντάζει μη αναστρέψιμο. Με όλους τους λεονταρισμούς Σαμαρά και τους βερμπαλισμούς Βενιζέλου, οι πρόωρες εκλογές μοιάζουν αναπόφευκτες, για τον επιπλέον λόγο πως θεωρείται απίθανη η συναίνεση στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Όλα δείχνουν ότι σύντομα εξουσία θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι επειδή έχει καταφέρει να πείσει (προπαντός εαυτόν) ότι, ναι, διαθέτει μια πραγματικά αξιόπιστη εναλλακτική αλλά απλώς γιατί η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο – και όχι, δεν χρειάζεται να ζήσουμε «αποκαλυπτικές» καταστάσεις για να το εμπεδώσουμε, τύπου στάση πληρωμών, γενικευμένο χάος, σκελετωμένα παιδάκια να ψάχνουν φαγητό στα σκουπίδια κ.λπ. Αρκούν το διαρκές «απαγορευτικό» σε κάθε όνειρο πέρα από τον αγώνα της καθημερινής επιβίωσης, αρκεί η τσαλακωμένη ζωή και αξιοπρέπεια όλων όσοι καταδικαστήκαμε να πληρώνουμε εφεξής τα σπασμένα ενός παιχνιδιού που δεν παίξαμε ποτέ, δηλαδή της πλειονότητας. Για την προνομιούχα, διαπλεκόμενη μειονότητα, κανένα πρόβλημα φυσικά – τον έχει τον τρόπο της, όπως τον είχε πάντα.
Με τα μνημόνια απλώς ν' αλλάζουν όνομα και τις πολιτικές της υπερφορολόγησης, της λιτότητας, της καταστολής και της άγριας περιστολής δημοκρατικών και εργασιακών δικαιωμάτων, η κυβέρνηση και το καθεστώς που τη συντηρεί παίζουν το τελευταίο τους χαρτί με τη λύσσα πληγωμένου θηρίου που απειλείται.
Το περίφημο «success story» αποδεικνύεται μαγική εικόνα. Ο πρωθυπουργός έχει εγκαταλειφθεί και από τους Ευρωπαίους συμμάχους του, κι ας πρόσφερε απλόχερα ό,τι του ζητήθηκε (το είδαμε και στην Πορτογαλία το έργο). Η ακατάσχετη φορολογία έχει γονατίσει τα πιο ευάλωτα στρώματα του πληθυσμού, διατηρώντας στο απυρόβλητο τους μεγαλο-οφειλέτες. Τα απλήρωτα χρέη κοντεύουν τον Όλυμπο –και τι να σου κάνουν οι περισσότερες δόσεις, όταν δεν περισσεύουν ούτε για προκαταβολή–, η περιουσία του Δημοσίου βγαίνει στη λοταρία, η δημόσια υγεία καρκινοβατεί, η παιδεία είναι καζάνι που βράζει, ενώ εν όψει των νέων σκληρών μέτρων που της υπαγορεύονται, η κυβέρνηση εξετάζει καινούργιους περιορισμούς στο δικαίωμα της απεργίας και το συνδικαλίζεσθαι γενικότερα, με την Τρόικα να πιέζει για επαναφορά του lock out και το Eurogroup να προειδοποιεί ότι, λίγο να «λοξοδρομήσουμε», κομμένο το ρευστό.
Την ίδια στιγμή, οι αντιδράσεις κατά των πολιτικών της «λιτότητας για τη λιτότητα» αποκτούν πανευρωπαϊκό χαρακτήρα. Δεν πρόκειται πια για κάποια «υπανάπτυκτη» χώρα της περιφέρειας όπου τάχα «ηγεμονεύει ιδεολογικά η Αριστερά». Βρετανία, Γαλλία κι άλλες χώρες της περιφέρειας «κλοτσάνε» με την τευτονική εμμονή στο δίπολο λιτότητα/δημοσιονομική εξυγίανση, που έφτασε να προβάλλεται ως το απαύγασμα 2 εκατ. ετών ανθρώπινης εξέλιξης. Οι Ιταλοί ξαναβγαίνουν μαζικά στους δρόμους, στην Ισπανία πρωτοστατούν δημοσκοπικά οι Podemos, η αριστερόστροφη πολιτική μετεξέλιξη των εκεί «Αγανακτισμένων», στις Βρυξέλλες είδαμε ογκώδεις, δυναμικές διαδηλώσεις ενάντια στο πρόγραμμα περικοπών ύψους 11 δισ. ευρώ που συνοδεύτηκαν, όπως και στη Ρώμη, από σοβαρά επεισόδια, στην ίδια τη Γερμανία οι απεργίες ξαναγίνονται της μόδας, με εμβληματικότερη αυτή των μηχανοδηγών, τη μεγαλύτερη, διαβάζω, της εικοσαετίας.
Κόντρα στα μετεωρολογικά προγνωστικά, οπότε, ο χειμώνας στη Γηραιά Ήπειρο προμηνύεται θερμός. Ο ίδιος ο βασιλιάς αποδεικνύεται ξεβράκωτος, όπως συμβαίνει με τις δημόσιες παραδοχές ΔΝΤ και ΟΟΣΑ περί «λαθών» στο 1ο ελληνικό μνημόνιο (κι άσε την Κομισιόν να διαφωνεί), τις αποκαλύψεις για «εκβιασμό» της Ιρλανδίας να μπει επίσης σε μνημόνιο το 2010 από τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και, κυρίως, για το τεράστιο off-shore σκάνδαλο του Λουξεμβούργου, ενόσω, μάλιστα, πρωθυπουργός ήταν ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ: σύμφωνα με στοιχεία της Διεθνούς Σύμπραξης Ερευνητών Δημοσιογράφων (ICIJ), μια σειρά από μυστικές φορολογικές συμφωνίες έγιναν μεταξύ 2002-2010 ανάμεσα στο Μεγάλο Δουκάτο και 340 πολυεθνικές. Στην Ελλάδα, μάλιστα, το σοβαρότατο αυτό θέμα καλύφθηκε ελάχιστα, παρότι –ή ακριβώς επειδή– φέρονται εμπλεκόμενες και εταιρείες ελληνικών συμφερόντων. Σε δισεκατομμύρια ευρώ υπολογίζονται τα διαφυγόντα κέρδη για τις κυβερνήσεις (το Δημόσιο δηλαδή) και κάτσε εσύ, Ευρωπαίε πολίτη, να αναρωτιέσαι γιατί σε σκίζουν στις εισφορές, σου φυραίνουν το μεροκάματο και σου ροκανίζουν σύνταξη και κοινωνικές παροχές.
Με τα μνημόνια απλώς ν' αλλάζουν όνομα και τις πολιτικές της υπερφορολόγησης, της λιτότητας, της καταστολής και της άγριας περιστολής δημοκρατικών και εργασιακών δικαιωμάτων, η κυβέρνηση και το καθεστώς που τη συντηρεί παίζουν το τελευταίο τους χαρτί με τη λύσσα πληγωμένου θηρίου που απειλείται. Με το Πολυτεχνείο, την επέτειο της δολοφονίας Γρηγορόπουλου, τις κινητοποιήσεις φοιτητών και μαθητών κι έναν ολόκληρο χειμώνα νέων μέτρων εν όψει, υπάρχει κίνδυνος για εκτροπές ή προβοκάτσιες – η αξιωματική αντιπολίτευση ας προσέξει να μην παρασυρθεί σε μια «πολιτική της έντασης», τελευταίο καταφύγιο του αυταρχισμού.
Ας προσέξει, επίσης, όλους όσοι από πεποίθηση ή απόγνωση στηρίζουμε φανερά ή σιωπηρά μια κυβέρνηση της Αριστεράς, κάνοντας πως παραβλέπουμε τον ολοένα σφικτότερο συγχρωτισμό με τα εγχώρια και διεθνή κέντρα εξουσίας, τη διογκούμενη διάσταση μεταξύ «κινηματικών» και «πραγματιστών», την υιοθέτηση λαϊκίστικων λόγων, νοοτροπιών και πρακτικών. Όσοι καταφέραμε να ξεγελάσουμε αυτά τα δύσκολα χρόνια με «όπλα» τη συντροφικότητα, την αλληλεγγύη, το πείσμα, την εφευρετικότητα, όσοι οραματιστήκαμε μια κοινωνία πιο δίκαιη, ισότιμη και αξιοκρατική. Όσοι δεν περιμένουμε, βέβαια, θαύματα, αν η Ε.Ε. συνολικά δεν υποχρεωθεί από τα πράγματα να αλλάξει «τροπάρι», απαιτούμε όμως σθεναρά ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, έναν ειλικρινέστερο δημόσιο λόγο/διάλογο, περισσότερη δημοκρατία, μεγαλύτερο σεβασμό στα ανθρώπινα και εργασιακά δικαιώματα. Γιατί δίχως όλους «εμάς», πουκάμισο αδειανό θα μείνει.
σχόλια