Χρησιμοποιεί αυτό το θέμα –είναι το εργαλείο της. Είναι σαν το άρωμά της, είναι ο τρόπος που ψαρεύει αυτούς τους άντρες: με μια μελωδία. Έπειτα γίνεται όλο και πιο οδυνηρό, όλο και πιο θλιμμένο. Την ονομάσαμε μελωδία «αιχμαλωσίας». Έπειτα γίνεται πιο θερμή, κι αυτή είναι η ανθρώπινη πλευρά της, ή το συναίσθημα της «αγάπης». Υπάρχει και η σκοτεινή πλευρά που δημιουργούν τα έγχορδα που θρηνούν ξανά και ξανά σε όλη τη διάρκεια της ταινίας.
Είναι τα λόγια της Mica Levi που έγραψε ένα σάουντρακ δυσνόητο και τρομακτικό, που όσο περνάει ο καιρός αποκτάει και πιο μεγάλη αξία.
Χθες το βράδυ με όλη αυτή τη συναισθηματική φόρτιση από όσα ζούμε τις τελευταίες μέρες, ήταν λες και συμπύκνωνε όλη την απόγνωση και τον τρόμο σε μερικά ακόρντα.
Στις σκηνές που η Σκάρλετ οδηγεί τα θύματά της στο θάνατο (σε μια εξαΰλωση που της δίνει ζωή) ο ρυθμός από τα κρουστά σε υπνωτίζει. Είναι από τις πιο ανατριχιαστικές σκηνές μιας ταινίας που έχουν μισήσει πολλοί, έχουν γιουχάρει, έχουν γραφτεί τα χειρότερα, την έχουν χαρακτηρίσει υπερεκτιμημένη, αλλά είναι πραγματικά μία από τις ελάχιστες που μου έχουν αρέσει τόσο πολύ τα τελευταία χρόνια.
Κι αυτή είναι ίσως η πιο ωραία σκηνή της ταινίας:
σχόλια