Δεκαέξι χρόνια μας ταλάνιζαν. Από το 2000 που κυκλοφόρησε το Since I left You (το πρώτο άλμπουμ της κολεκτίβας των παραγωγών από την Μελβούρνη της Αυστραλίας –ένα θαύμα του cut and paste με περισσότερα από 900 samples) το όνομά τους έγινε σχεδόν μυθικό, ο τεράστιος χρόνος αναμονής δημιούργησε κάτι το μυστικιστικό γύρω από το όνομά τους και εξωράισε τόσο το Since I Left You, που το να τολμήσει κάποιος να πει ότι δεν του άρεσε ήταν συνώνυμο της ιεροσυλίας. Χρόνια πολλά πέρασαν, πολύ μεγαλύτερα ονόματα ξεχάστηκαν, και, παρόλο που οι ίδιοι εξαφανίστηκαν εντελώς, μόλις εμφανιζόταν ένα σχόλιο για το πολυαναμενόμενο δεύτερο άλμπουμ γινόταν είδηση, πυροδοτώντας για άλλη μια φορά το ενδιαφέρον για το συγκρότημα. Είναι περίεργο το πώς συντηρήθηκε αυτός ο μύθος τόσα χρόνια, γιατί «αγιοποιήθηκαν», γιατί ούτε πρωτοπόροι υπήρξαν, ούτε είχαν φτιάξει κανέναν συγκλονιστικό δίσκο που άλλαξε την πορεία της μουσικής. Τα είχαν κάνει οι Dust Brothers στο Paul’s Boutique και ο DJ Shadow στο Endtroducing νωρίτερα, και μάλιστα εξαιρετικά. Δεν υπήρξαν καν παραγωγικοί. Θυμάμαι ένα mixtape τους για το θρυλικό Breezeblock στις αρχές των ’00s (που ήταν καλύτερο και από το Since I Left You) και μετά σιωπή. Άνετα θα μπορούσαν να θεωρηθούν one-hit-wonders και να χαθούν όπως και χιλιάδες άλλα ονόματα, παρόλα αυτά, λίγα είναι τα ονόματα τα τελευταία χρόνια με τέτοιο απίστευτο potential.
Αυτό που έκανε τους Avalanches ακαταμάχητους ήταν η ατμόσφαιρα πάρτι που δημιουργούσαν και η αίσθηση της «αιώνιας λιακάδας» που διαχεόταν σε ολόκληρο το Since I Left You. Και μπορεί να μην ήταν μουσική για ξέφρενο χορό, αλλά δημιουργούσε μια ευδαιμονία που δεν συναντάς συχνά σε σύγχρονο δίσκο. Με χιούμορ, με μικρές εκρήξεις ευτυχίας, με συγκινήσεις και απίστευτη χαρά. Το ομώνυμο τραγούδι, παρόλο που είναι μια διασκευή του παλιού κομματιού των Main Attractions (του «Everyday») με την εισαγωγή του «The Sky's the Limit» των Duprees έγινε μια διαχρονική επιτυχία (χωρίς να ανέβει καν ψηλά στα charts) και είναι ένα από τις πιο όμορφες μουσικές στιγμές των ’00s. Και το νοσταλγικό, απίθανο βίντεο με το συγκινητικό τέλος το έκανε classic.
Και ξαφνικά, τον προηγούμενο μήνα, εκεί που όλοι είχαν πιστέψει ότι η ιδέα της επιστροφής ήταν μάλλον μάταια, έβγαλαν το «Frankie Sinatra», το πρώτο δείγμα από το δεύτερο άλμπουμ τους, με ένα calypso των ’30s του Wilmouth Houdini για βασικό μοτίβο και τους Danny Brown και MF Doom στα φωνητικά και μάλιστα ανακοίνωσαν και το όνομα του δίσκου: Wildflower και την ημερομηνία κυκλοφορίας του: στις 9 Ιουλίου. Έχουν τόσα γραφτεί τις τελευταίες μέρες για αυτή την επιστροφή, η εμφάνισή τους στο Primavera επιβεβαίωσε ότι είναι ακόμα σε φόρμα (κι ας έχουν μείνει πλέον οι μισοί στην κολεκτίβα) και μετά από ένα δεύτερο κομμάτι που θυμίζει έντονα το «Since I Left You» (το «Subways» με τα φωνητικά μιας 12χρονης από τα ’80s, της Chandra) έδωσαν επιτέλους το δίσκο για προακρόαση μια εβδομάδα πριν την επίσημη ημέρα κυκλοφορίας του.
Κι είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Συνεχίζει από εκεί ακριβώς που σταμάτησε το Since I Left You και είναι ένα καλό άλμπουμ. Πολύ καλό. Μπορεί να μην υπάρχει διάχυτη η γοητεία του πρώτου δίσκου, να έχει χαθεί η μαγεία, να μην υπάρχει το αναπάντεχο -τα πάντα είναι ίδια και προβλέψιμα- έχουν προσθέσει όμως τις φωνές μουσικών που έχουν αφήσει με κάποιον τρόπο το στίγμα τους στη μουσική την τελευταία δεκαπενταετία (Danny Brown, MF Doom, Toro Y Moi, Father John Misty, Ariel Pink, Jennifer Herrema, Jonathan Donahue, Biz Markie, Warren Elli κ.α.) κάνοντάς το λιγότερο instrumental και περισσότερο «ανθρώπινο». Κι έτσι όμως, σχεδόν όλα τα κομμάτια θα μπορούσαν να υπάρχουν στο Since I Left You, υπάρχει η ίδια ακριβώς ηχητική μανιέρα, αλλά, ευτυχώς, υπάρχει και η ίδια καλή διάθεση και η αίσθηση ότι παίζουν σε πάρτι. Ακόμα και στις χαλαρές στιγμές που η ένταση πέφτει και δημιουργούν μια ονειρική ατμόσφαιρα, το όνειρο είναι καλό, δεν σκοτεινιάζει ούτε στιγμή για να γίνει εφιάλτης. Η χαρά παραμένει. Μπορεί να ακούγονται κάπως ξεπερασμένα και εκτός εποχής, -αλλά και ποιος ακριβώς είναι ο ήχος της εποχής;
Τα samples των κομματιών του Wildflower μπορεί να μην είναι τόσα πολλά όσα στον πρώτο δίσκο, αλλά έχει ενδιαφέρον το δεύτερο, εντελώς ψυχεδελικό μέρος του άλμπουμ.
Σε κάθε ακρόαση είναι και πιο καλό. Παρακάτω είναι μια track by track παρουσίαση των όλων συνεργασιών και των βασικών samples:
1. The Leaves Were Falling
15 δευτερόλεπτα με τη φωνή του Dion MacGregor από τα ’50s, του αμερικάνου αφηγητή που μιλούσε στον ύπνο του και όταν ξύπναγε ηχογραφούσε τα όνειρά του σε δίσκους.
2. Because I'm Me
Παιδικά φωνητικά και funk, μέχρι να μπει το ραπ των Camp Lo, του Νεοϋορκέζικου ντουέτου. Το κύριο sample είναι το «Want Ads» των Honey Cone.
3. Frankie Sinatra
Στα φωνητικά οι Danny Brown και MC MF Doom, κύριο sample το «Bobby Sox Idol» by Wilmouth Houdini, ενός τραγουδιστή calypso των ’30s. Και το «My Favourite Things» από την Μελωδία της Ευτυχίας.
4. Subways
Ντίσκο ρυθμοί από το «Warm Ride» των Bee Gees και το «Subways» της 12χρονης (τότε) Chandra Oppenheim.
5. Going Home
Έξτρα drums από τον Kevin Parker των Tame Impala, φωνητικά από τον Rye Rye, τον αμερικάνο ράπερ, τραγουδιστή, ηθοποιό και συνεργάτη της M.I.A. Συν κάποιοι διάλογοι τουJean Michel Basquiat από το ντοκιμαντέρ The Radiant Child.
6. If I Was A Folkstar
Στα φωνητικά και την κιθάρα ο Toro Y Moi και ραπ από τον Jonti από το ραπ ντουέτο από το Ντάλας, τους A.Dd+. «Ο Toro Y Moi παντρευόταν τις ημέρες που ηχογραφούσε το κομμάτι και μιλάει για μια νύχτα που αυτός και η γυναίκα του είχαν πάρει LSD και ήταν ευτυχισμένοι στην παραλία». Το βασικό sample είναι από το «You Think I Ain't Worth A Dollar, But I Feel Like A Million Dollars» των Queeens of the Stone Age.
7. Colours
O Jonathan Donahue των Mercury Rev τραγουδάει «where did all the mermaids go?» σε λιακάδα και ’60s ατμόσφαιρα.
8. Zap!
Παιδικά φωνητικά που μιλάνε για την πτήση και την πτώση από έναν «καθαρό γαλάζιο ουρανό», αντεστραμμένα drums και φυσαρμόνικα σε ένα σύντομο ιντερλούδιο.
9. The Noisy Eater
Το «Superfast Jellyfish» των Gorillaz, φωνητικά από τον Biz Markie, τον ράπερ που παλιά είχε συνεργαστεί με τους Beastie Boys, το «Come Together» των Beartles (με έγκριση από τον Paul McCartney και την Yoko Ono) και σαμπλαρισμένο το «The Noisy Eater» του κωμικού Jerry Lewis.
10. Wildflower
«Παραλίγο να ονομάσουμε το άλμπουμ Wildfire επειδή βλέπαμε πολύ Game of Thrones» λέει ο Tony (από τους Avalanches), ο Jonathan Donahue των Mercury Rev παίζει μουσικό πριόνι ενώ το κύριο sample είναι το το απόσπασμα από «Lifts from Putney Swope», μια κωμωδία του 1969 που σκηνοθέτησε ο Robert Downey Sr. (ο πατέρας του Iron Man).
11. Harmony
Στα φωνητικά α λα Beach Boys ο Jonti, τον συνοδεύει ο μπασίστας Shaggs Chamberlain και το spoken word sample είναι από το «Alphabetical Slaughter» του DJ Kay Slay.
12. Live A Lifetime Love
Κι εδώ στα φωνητικά είναι οι A.Dd+, με sample από το American Juggalo, ένα ντοκιμαντέρ για τους οπαδούς των Insane Clown Posse, δηλαδή των Juggalos, και την ετήσια συγκέντρωση στο φεστιβάλ των Juggalos.
13. Park Music
Κι εδώ χρησιμοποιούν το ίδιο sample των Juggalos, πάνω σε μια χορωδιακή λούπα, ακουστική κιθαρα και τάμπλα.
14. Livin' Underwater (Is Somethin' Wild)
Ψυχεδελικό. Το βασικό sample είναι από το «Uncle Albert» των Paul and Linda McCartney, συν το «Water Woman» των Spirit απ’ το 1968.
15. The Wozard Of Iz
Κινηατογραφικό G-Fun, κι αυτό με τα φωνητικά του Danny Brown και μια δόση «Frontier Psychiatrist». Βασικό sample το «Lost In Your Eyes» του Tommy James και των Shondells. Από τα πιο ατμοσφαιρικά κομμάτια στο δίσκο.
16. Over The Turnstiles
Ιντερλούδιο. Το «Witchi Tai To» των Everything Is Everything, με ονειρικά vibes και κάποιον να δηλώνει «it ain't the same old, same old like all the stories go».
17. Sunshine
Βασικό sample από το μεγαλειώδες «Leave It All Behind Me» των The Fuzz και το «Summer (The First Time)» του Bobby Goldsbro. Υπέροχο. Ένα κομμάτι για κάποιον που του έκλεψαν τη λιακάδα και οι γαλανοί ουρανοί γίνονται γκρίζοι. «Ενα τραγούδι για όλους όσοι έχουν χάσει μια αγάπη κι έχει ραγίσει ηκαρδιά τους έστω και μια φορά».
18. Light Up
«What a wonderful sight, it just seems to be right» λέει μια γυναικεία φωνή, που ξανατραγουδάει το «The Debutante's Ball» των Harper's Bizarre (το οποίο είχε γράψει ο Randy Newman). Α[πό εκεί είναι και το sample.
19. Kaleidoscopic Lovers
Ακούγεται σαν να πάιζουν πολλά κομμάτια μαζί, με τον Jonathan Donahue να ξανακάνει ένα πέρασμα με το Colours.
20. Stepkids
Freak folk; Βιολί παίζει ο Warren Ellis (των The Dirty Three/Nick Cave and the Bad Seeds) και τραγουδάει η Jennifer Herrema των Royal Trux and RTX. Ως βασικό sample χρησιμοποιούν το «Raise The Bells» του Lou Barlow (Dinosaur Jr./Sebadoh/Folk Implosion, από το OST του Kids).
21. Saturday Night Inside Out
Ο Father John Misty στη φωνή μαζί με τον αμερικάνο ποιητή David Berman κλείνουν το δίσκο μάλλον αδιάφορα. Λίγο άσχετο με τα υπόλοιπα.
σχόλια