Ο γιος του φαρμακοποιού από το Σιάτλ που στα 9 του άκουγε Beatles και στα 15 του πέρασε βαριάς μορφής κατάθλιψη -κλεισμένος για έναν ολόκληρο χρόνο στο σπίτι του, με μόνη παρέα την κιθάρα και τα ντραμς- κατάφερε να γίνει μία από τις μεγαλύτερες μορφές στη σύγχρονη ροκ ιστορία. Ο τραγουδιστής των θρυλικών Soundgarden και, τα τελευταία χρόνια, των Audioslave βρέθηκε πέρσι στην τέταρτη θέση στη λίστα με τους 100 πιο σημαντικούς μέταλ τραγουδιστές όλων των εποχών για το Hit Parade.
«Η φήμη είναι η καλύτερη ανάμνησή μου από τους Soundgarden», δηλώνει από την άλλη άκρη της γραμμής. «Η χειρότερή μου; Πάλι η φήμη! Στην τελευταία περιοδεία μας στην Αυστραλία ήμασταν πραγματικά άγριοι και απρόβλεπτοι. Σε εκείνη την περιοδεία δώσαμε μερικά από τα καλύτερα σόου μας, μερικά από τα σπουδαιότερα ροκ σόου που έχουν γίνει ποτέ, αλλά και μερικά από τα χειρότερά μας. Ήμασταν πολύ άγριοι στη σκηνή και τα πάντα μπορούσαν να συμβούν. Νομίζω ότι ξεχωρίζαμε από όλα τα υπόλοιπα συγκροτήματα απ' το Σιάτλ εκείνης της εποχής και μπορώ να σου πω ότι, ναι, είμαι πολύ περήφανος για τους Soundgarden.
Όταν είσαι σε συγκρότημα, σε ενδιαφέρει κυρίως να φτιάχνεις δίσκους και, ασχέτως αν πουλάς πολλούς ή λίγους, καταλήγεις να μιλάς για την επιτυχία και το χρήμα πολύ, όπως και σε οποιεσδήποτε μπίσνες, αλλά στο τέλος είναι η τέχνη αυτή που έχει σημασία.
»Ήταν πραγματικά συναρπαστικές, διασκεδαστικές οι μέρες του grunge, ένα χάος. Έπρεπε να είσαι πρώτα ποπ σταρ και μετά να φτιάχνεις indie δίσκους. Μέσα σε δύο χρόνια ήμασταν το πιο μεγάλο ροκ συγκρότημα του κόσμου. Δεν το περιμέναμε και δεν μιλάμε ποτέ γι' αυτό, ξέρεις. Έπρεπε να αποδείξουμε στον κόσμο ότι είχαμε ταλέντο, ότι μπορούσαμε να φτιάχνουμε ασταμάτητα δίσκους που είναι καλοί και, ειδικά εμείς, να επανεφευρίσκουμε τον εαυτό μας.
»Η επιτυχία με τους Soundgarden ήρθε αργά, ο πρώτος μας δίσκος πούλησε 600 αντίτυπα στην Αμερική. Ήταν σαν να ταξιδεύουμε με λεωφορείο. Δεν ήταν όπως με τους Nirvana που πούλησαν 12 εκατομμύρια αντίτυπα με το δεύτερο άλμπουμ τους, η δικιά μας επιτυχία δεν ήρθε τόσο ξαφνικά, γι' αυτό καταφέραμε και τη χειριστήκαμε αρκετά καλά. Ήμασταν πάντα πολύ απασχολημένοι με τη δουλειά και τις περιοδείες για να την συνειδητοποιήσουμε. Για μας ήταν περίπου μια απ' τα ίδια. Όταν είσαι σε συγκρότημα, σε ενδιαφέρει κυρίως να φτιάχνεις δίσκους και, ασχέτως αν πουλάς πολλούς ή λίγους, καταλήγεις να μιλάς για την επιτυχία και το χρήμα πολύ, όπως και σε οποιεσδήποτε μπίσνες, αλλά στο τέλος είναι η τέχνη αυτή που έχει σημασία. Μιλάς για χρήματα αναγκαστικά, γιατί κοστίζει πολύ να φτιάχνεις δίσκους ή να κάνεις περιοδείες. Είμαι πολύ τυχερός, νομίζω, που κατάφερα να βγάζω χρήματα κάνοντας αυτό που επέλεξα, το να παίζω μουσική. Ποτέ δεν πήραμε αποφάσεις για να βγάλουμε λεφτά.
»Το αστείο με τη μοντέρνα τεχνολογία είναι ότι οι άνθρωποι αγαπούν ακόμα τη μουσική. Η τεχνολογία δεν το έχει αλλάξει αυτό. Άλλαξε τον τρόπο που την ακούμε, που την βρίσκουμε, τον τρόπο που έχουμε πρόσβαση σ' αυτή. Παίζω ακουστικά σετ μπροστά στην κάμερα και μπορώ να τα ανεβάσω να τα δουν οι άνθρωποι ή να πληρώσουν για να τα κατεβάσουν. Γίνεται αυτό που ήθελαν οι άνθρωποι εδώ και χιλιάδες χρόνια: να ακούσουν έναν καλλιτέχνη να παίζει την ηλεκτρική του κιθάρα και να τραγουδάει...
»Έχω έρθει πολλές φορές στην Αθήνα με την οικογένειά μου και την οικογένεια της γυναίκας μου. Ψάχνουμε να αγοράσουμε ένα διαμέρισμα στο Κολωνάκι. Είμαι πολύ χαρούμενος που θα παίξω στην Ελλάδα και μάλιστα μαζί με τον Robert Plant. Είναι δύο όνειρά μου που πραγματοποιούνται ταυτόχρονα...»
To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη Lifo στις 28/6/07
σχόλια