Ένα δάσκαλο και μόνο θυμάμαι από τα μαθητικά μου χρόνια: Τον Κώστα Φ. Τον είχα στην πέμπτη και έκτη δημοτικού. Από το Δημοτικό και μετά δεν θυμάμαι σχεδόν κανέναν. Φυσιογνωμίες θολές, μισά ονόματα, πρόσωπα που πέρασαν από την έδρα και σβήστηκαν γρήγορα από την μνήμη. Τους σκέφτομαι όπως σκέφτομαι τον κόσμο να περπατάει μέσα σε ένα αχανές Mall: Μια άμορφη κινούμενη μάζα.
Ο λόγος που ο Κώστας Φ. δεν έφυγε από την μνήμη μου είναι ένας: Ήταν ο μοναδικός που προσπάθησε να μας μεταδώσει την αγάπη του για πράγματα που δεν είχαν να κάνουν με το σχολικό πρόγραμμα. Αν και η φυσιογνωμία του παρέπεμπε στο δάσκαλο από επαρχία που ερχόταν σε μια άλλη επαρχία για να διδάξει(σ. σ Μπορώ να φέρω στη μνήμη μου τα στρογγυλά γυαλιά του, τα υφασμάτινα παντελόνια, κοντομάνικα πουκάμισα και μια σχεδόν ντροπαλή συμπεριφορά) είχε ένα έντονο βλέμμα και πάθος για την δουλειά του. Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι το μουσικό παραμύθι του Σεργκέϊ Προκόφιεφ «Ο Πέτρος και ο Λύκος» και το πάθος του για αυτό. Οργάνωνε συχνά ένα μουσικό παιχνίδι με τα παιδιά της τάξης.
Θυμάμαι τις πόρτες της τάξης να ανοιγοκλείνουν, να μπαινοβγαίνουμε μέσα σε αυτή και από τα ηχεία να ακούγεται ο Προκόφιεφ. Και μετά ήταν το άλλο συναρπαστικό: Η εξέταση στην κλασική μουσική! Θεότρελο και εκτός σχολικού προγράμματος. Αφού ακούγαμε ξανά και ξανά κατά την διάρκεια της σχολικής χρονιάς Μπαχ, Μπετόβεν, Μότσαρτ, Τσαϊκόφσκι και Στράους την ώρα της μουσικής, καλούμασταν στο τέλος της χρονιάς να εξεταστούμε πάνω στους συνθέτες ως εξής: Σε μια κασέτα είχε ηχογραφήσει μερικά δευτερόλεπτα από κάθε συνθέτη. Μερικά δευτερόλεπτα και πατούσε το pause για να μας ρωτήσει ποιος είναι. Δεν ήταν θέμα αν θα πάρεις Α, Β ή Γ . Ούτε ήταν αυστηρός. Το έβλεπε σαν παιχνίδι για να μάθουμε τους συνθέτες.
Μετά ήταν τα βιβλία. Έφερνε συνεχώς εξωσχολικά βιβλία. Μας παρότρυνε να δανειζόμαστε παιδικά βιβλία από την Βιβλιοθήκη. Διάβαζε στην τάξη αποσπάσματα από τον Όλιβερ Τουίστ και το «Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ». Στο τέλος της έκτης δημοτικού είχε χαρίσει σε όλους τους μαθητές τον «Μικρό Πρίγκιπα» του Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ με μια αφιέρωση.
Αυτός ο άνθρωπος με έμαθε να αγαπάω ένα κόσμο διαφορετικό έξω από τα σχολικά βιβλία. Άναψε μια σπίθα μέσα μου για τις λέξεις και την μουσική. Βέβαια αγάπησα περισσότερο τους Orbital από το Μπετόβεν και σε μια συναυλία του Iggy Pop θα περνάω πάντα καλύτερα από ένα κονσέρτο κλασικής μουσικής. Επίσης αντί να οδηγηθώ στους κλασικούς συγγραφείς από την αρχή, έφαγα αρκετό χρόνο στο συγγραφικό hype της κάθε χρονιάς. Όμως έχουν καμιά σημασία όλα αυτά; Σημασία έχει αυτή η σπίθα να μένει αναμμένη και αυτό το οφείλω αποκλειστικά σε αυτόν που άναψε για πρώτη φορά την φλόγα. Να είναι καλά όπου και αν είναι.
Υ. Γ
Τις μέρες που θα ακολουθήσουν το χαζοκούτι θα γεμίσει με φωνές. Θα ακούσετε: «Κάνουν καλά την δουλειά τους. Δεν κάνουν καλά την δουλειά τους». Θυμηθείτε: Υπάρχουν και κάποιοι που εμπνέουν. Για αυτούς δεν θα γίνει λόγος. Η έμπνευση περνάει στα ψιλά. Αλλά ευτυχώς αυτά τα «ψιλά» τα κουβαλάμε μέσα μας. Και το φορτίο τους είναι πολύτιμο.
σχόλια