Ένας φιλότεχνος πολιτικός , μια βαρετή συνέντευξη και πολλά σκάνδαλα

 (Πως αισθάνεται ο αναγνώστης όταν τρέχουν τα σάλια του δημοσιογράφου)

Διαβάζω την συνέντευξη του Ιωάννη Βαρβιτσιώτη στο Βήμαgazino της περασμένης  Κυριακής .Με αφορμή ένα λεύκωμα που θα κυκλοφορήσει για τις  Περιφερειακές πινακοθήκες η δημοσιογράφος παίρνει από τον πολιτικό μια συνέντευξη , διαφημιστική καταχώρηση .Στο λεύκωμα αναδημοσιεύονται τα 19  άρθρα του ευρωβουλευτή της Νέας Δημοκρατίας που είχαν δημοσιευτεί για πρώτη φορά στο Βήμα.

Η πληροφορία αυτή δίνεται από την αρχή της συνέντευξης με την απίστευτη διαπίστωση «Κύριε Βαρβιτσιώτη ξαναδιαβάζοντας στο βιβλίο τα άρθρα σας μου έκανε εντύπωση η δημοσιογραφική γραφή σας , σαν να κάνετε ρεπορτάζ».

Όλη η συζήτηση περιφέρεται σε αυτό το κλίμα   «κομψού γλειψίματος» από την πλευρά της  δημοσιογράφου με τον Βαρβιτσιώτη να προσπαθεί να πείσει ότι αγαπά την τέχνη πιο πολύ από την πολιτική.

Όταν όμως η δημοσιογράφος κάνει μια ουσιαστική ερώτηση για την μη αξιοποίηση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς από την πλευρά της πολιτείας ο πολιτικός την επαναφέρει στην τάξη. «Δεν θέλω να μπω σε πολιτική συζήτηση» της λέει και αυτή σαν καλό κορίτσι του κατηχητικού επανέρχεται στις ίδιες ανούσιες ερωτήσεις τύπου «Ποιών καλλιτεχνών η δουλειά σας ευαισθητοποιεί ;» Μα που νομίζουν οι άνθρωποι ότι απευθύνονται ; Δεν είμαστε τόσο ηλίθιοι ,ούτε τόσο αθώοι αναγνώστες   ώστε να μην καταλαβαίνουμε τους λόγους για τους οποίους δίνονται κάποιες συνεντεύξεις .Βλέποντας  την διαφήμιση-πρόταση  στο τέλος του κειμένου μετά από μια συνέντευξη της μορφής «Αχ είστε φοβερός πως το σκεφτήκατε αυτό το εξαιρετικό λεύκωμα και χαίρομαι τόσο που το μοιράζεστε με εμένα και τους αναγνώστες της σοβαρής εφημερίδας μας» , τι νομίζετε ότι θα σκεφτούμε ; 

Όσο για τον κύριο Βαρβιτσιώτη θα προτιμούσα αφού αγαπάει τόσο τον πολιτισμό , τις τέχνες και τα γράμματα να δήλωνε παραίτηση από το βουλευτικό αξίωμα μετά το σκάνδαλο Ζαχόπουλου , μετά τις μπουρδολογίες Λιάπη , μετά την πτώση του στεγάστρου στο μουσείο της Σαντορίνης , μετά από τόσα και τόσα που έχουν συμβεί σε αυτή την χώρα με την «λαμπρή πολιτιστική κληρονομιά».

Άλλα ξέχασα οι παραιτήσεις πολιτικών συμβαίνουν σε άλλες χώρες  .Εδώ μας κάθονται όλοι στο σβέρκο για χρόνια και βολεύουν  και τα παιδάκια τους μην τυχόν και ξεχάσουμε το όνομα τους. Όπως συμβαίνει με τον γιόκα του κυρίου Βαρβιτσιώτη.

Υ.Γ1

Έχουμε κουραστεί να διαβάζουμε για την άλλη πλευρά των πολιτικών. «Ήθελε να γίνει κηπουρός μα τον κέρδισε η πολιτική όμως αγαπά τόσο τις γλαδιόλες». Λες και δεν πληρώνονται όλοι αυτοί οι τύποι από τα λεφτά του ελληνικού λαού και τρώνε την καταπίεση ως μεταμοντέρνες μητέρες Τερέζες.

ΥΓ2

ΥΓ3

Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και σήμερα που  ακούμε τις λέξεις  ,Υπουργείο Πολιτισμού ,αυτομάτως μας έρχεται στο μυαλό η Μελίνα Μερκούρη.

Τουλάχιστον αυτή προσπάθησε και ας μην κατάφερε τα πάντα.

ΥΓ4