Πριν ένα μήνα είδα το «Μεταξά: Ακούγοντας το χρόνο» στην Ταινιοθήκη. Πρωταγωνιστές του ντοκιμαντέρ γιατροί που πάσχουν από καρκίνο και συνεχίζουν να δουλεύουν στο νοσοκομείο. Αν και οι πρωταγωνιστές μου κέντρισαν το ενδιαφέρον με την ειλικρίνεια, την τόλμη και το χιούμορ τους δεν ήθελα να γράψω λέξη.
Απέφευγα να γράψω «καρκίνος» όπως άλλοι αποφεύγουν να το πουν και το υπονοούν λέγοντας «Έχει αυτό» (σ.σ Πάντα όταν ακούω αυτή την φράση που υπονοεί «καρκίνο» μου έρχεται στο μυαλό το βιβλίο του Stephen King «Το Αυτό» και το εξώφυλλο με το μαύρο φόντο και τον κλόουν).
Ένα μήνα μετά μπορώ να θυμηθώ κάποιες από τις ιστορίες των γιατρών που μου έκαναν εντύπωση. Όπως της γιατρού που όταν έμαθε ότι έχει καρκίνο άρχισε να γίνεται πιο παρατηρητική καθώς πήγαινε στη δουλεία της με τον ηλεκτρικό. Παρατηρούσε τους ανθρώπους, τι βιβλία διάβαζαν, τα κτίρια, τα σύννεφα. Η καθημερινή της διαδρομή από την Αθήνα στον Πειραιά ήταν μια ρουτίνα. Μετά τον καρκίνο προσπαθούσε να ρουφήξει κάθε εικόνα που περνούσε δίπλα της. Επίσης την ιστορία του καρκινοπαθή γιατρού που έλεγε ότι φορούσε σε όλη του την ζωή μάσκα ανάλογα με τα πρόσωπα που είχε μπροστά του και ποτέ δεν ήταν ο εαυτός του. Ή την ιστορία της γιατρού που από μια ενοχική γυναίκα που νόμιζε ότι φταίει για τα πάντα μετατράπηκε μετά τον καρκίνο σε έναν άνθρωπο που ενδιαφερόταν για τον εαυτό της. Και φυσικά μια φράση που είπε κάποιος ασθενής-γιατρός καθισμένος στην κουζίνα του σπιτιού του: «Χρωστάμε περισσότερα στην ποίηση παρά στην εφορία».
Με το ίντερνετ να «παίζει» συνέχεια ποιητές την τελευταία εβδομάδα η φράση αυτή μου ερχόταν ξανά και ξανά στο μυαλό σαν λούπα. «Τι χρωστάμε τελικά στην ποίηση, στα κείμενα, στις λέξεις;». Ίσως να τους χρωστάμε την δύναμη που μας δίνουν αρκετές φορές για να συνεχίζουμε ακόμα και όταν τα πράγματα είναι δύσκολα. Ακόμα και όταν όλα μοιάζουν να μην έχουν νόημα, ένας στίχος, μια παράγραφος ενός κειμένου σου δίνουν το σπρώξιμο. Όλα αυτά τα σημειωμένα βιβλία, τα αποφθέγματα, ακόμα και ένας στίχος τραγουδιού είναι το καύσιμο μας για τη διαδρομή μας στη ζωή. Ιδιαίτερα όταν ο δρόμος γίνεται δύσκολος με την ασθένεια φορτωμένη στην πλάτη. Αλλά για αυτό μόνο ένας ασθενής μπορεί να μιλήσει. Οι υπόλοιποι ας γουρλώσουμε τα μάτια πάνω από τους αριθμούς της φορολογικής δήλωσης.
σχόλια