Η ξαφνική εμφάνιση της Ελένης Φιλίνη
Με το που μπαίνω στο μαγαζί, με χτυπάει από παντού ένα δυνατό, ανακριτικό, φως. Τοίχοι, τραπεζομάντιλα, καρέκλες, πουκάμισα σερβιτόρων, πετσέτες, έχουν ένα μόνο χρώμα:Λευκό. Σε συνδυασμό με το δυνατό φως που πέφτει πάνω τους, σου δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι είσαι κάπου στην εξοχή και παίζεις σε διαφήμιση απορρυπαντικού . Ένας σγουρομάλλης άντρας με καφέ σακάκι και μια αδύνατη γυναίκα με μαύρα ρούχα κρατούν δυο κάμερες, στραμμένες προς την ανύπαρκτη πίστα. Μαθαίνουμε ότι για λίγο ακόμη θα έχει γύρισμα το κανάλι Extra και μετά τα φώτα θα χαμηλώσουν, «όπως αρμόζει» μας λέει ένας σερβιτόρος. Την προσοχή μου έχουν κερδίσει τα γιγαντιαία κουτάλια, μαχαίρια και πιρούνια που είναι κρεμασμένα στους τοίχους. Μοιάζουν με τρόπαια. Ανάμεσα τους ένας Άγιος Βασίλης, πιασμένος από μια δέσμη με μπλε φωτάκια, προσπαθεί να σκαρφαλώσει πάνω από ένα ασπρόμαυρο πίνακα που απεικονίζει ουρανοξύστες.
Σκέφτομαι ότι είναι το Μανχάταν και μετά σκέφτομαι το Sex and the city και μετά την εποχή που όλα πήγαιναν για όλους μας καλύτερα και μετά αρχίζει το κλαρίνο. Η Κάρι Μπράντσο γίνεται Βασούλα.Η τραγουδίστρια, είναι ζωσμένη με ένα στενό πράσινο λαμέ φόρεμα. Τραγουδάει κάτι που δεν ξέρουμε. Όταν μετά από ένα τέταρτο τα φώτα χαμηλώνουν και το γύρισμα του Extra έχει τελειώσει, την θέση της παίρνει μια ξανθιά με φουντωτό μαλλί. Τραγουδάει λαϊκά. Δαγκώνω ένα τυροπιτάκι, που είναι σαν κομμάτι βράχου, καθώς στα αυτιά μου, μια πολύ μέτρια απόδοση του «Ιστορία μου, αμαρτία» κυλάει βασανιστικά.
Έχει περάσει μια βαρετή ώρα, όταν με την είσοδο της πιατέλας κρεατικών, ανακοινώνεται η υποδοχή του Σινάτρα. Είναι ένας άντρας γύρω στα πενήντα, με λευκό φυσικά, πουκάμισο, και με πολλά παραπάνω κιλά. Τραγουδάει Διονυσίου και αν τον συγκρίνεις με ότι έχει προηγηθεί είναι ο Σινάτρα.Φαντάζομαι την καριέρα που έχει κάνει στην Αστόρια. Χιλιάδες σπασμένα πιάτα. Λεφτά. Γυναίκες που του τα έφαγαν. Ύστερα πεθύμησε την πατρίδα. Ένα πρωινό του την «έδωσε» . Αγόρασε σουβενίρ τον πίνακα με τους ουρανοξύστες. Και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Όταν φεύγει ο Σινάτρα, ξαναρχίζει το κλαρίνο. Έχουμε βαρεθεί και ετοιμαζόμαστε να φύγουμε, όταν στο χώρο μπαίνει μια μαυροντυμένη γυναίκα με εξαμελή παρέα. «Θέλω να καλωσορίσω την φίλη μου, την Ελένη Φιλίνη» ακούγεται απ το βάθος ο Σινάτρα. Αυτομάτως όλα τα μάτια πέφτουν πάνω της. Εκείνη αντί να αισθανθεί αμήχανα, χαιρετά τα τρία γεμάτα τραπέζια του μαγαζιού. Κρύβει τα μαλλιά της μέσα σε ένα μαύρο καπέλο. Οι γυναίκες της παρέας, «πέφτουν» σαν πεινασμένα πίτμπουλ πάνω της. Κάποια λέει ότι «η ηλικία της δεν δικαιολογεί το δέρμα της» και κάποια άλλη ότι «κάτι ύποπτο συμβαίνει με τα μαλλιά της» . Σκέφτομαι ότι είναι άδικες, ότι είναι μια χαρά και ότι τα μαλλιά της είναι ότι για την JLO τα οπίσθια: Θα πρέπει να τα έχει ασφαλισμένα. Στο μυαλό μου έρχονται εικόνες, απ το «Σεξοκυνηγό» το καλτ φιλμάκι που πρωταγωνιστούσε. Σε μια χαρακτηριστική σκηνή, μόλις έχει ξυπνήσει και βουρτσίζοντας τα μακριά μαύρα μαλλιά της μπροστά στον καθρέφτη λέει στον ημίγυμνο Φαίδων Γεωργίτση: «Δεν θέλω να γυρίσω στο χωριό. Στην Αθήνα μπορείς να κάνεις και καμιά βόλτα».Αργότερα τραγουδάει και η ίδια δύο κομμάτια, το μαγαζί μας κερνάει γαρύφαλλα, το κέφι απογειώνεται. Ύστερα ο Σινάτρα ξαναβγαίνει για τρίτη φορά στην πίστα, ανακοινώνοντας : «Εδώ δεν είναι Γκάζι, είναι Μπουρνάζι» και η Ελένη Φιλίνη χειροκροτεί λίγο πριν κόψει ένα λεπτό φιλέτο. Έχω πιει τόσο πολύ, που νομίζω ότι οι μπλε άγγελοι της πλατείας που φαίνονται απ το παράθυρο, θα χορέψουν σέικ.
Το τελευταίο live των Burger Project στην Αυλαία
Περιμένω να δω για πρώτη φορά τους Burger Project και στο μυαλό μου είναι το βίντεο κλιπ του Take my breath away. Ένας παπάς, ένας τσολιάς και ένα τύπος με μαύρο κορμάκι ή κάτι τέτοιο. Όταν εμφανίζονται στην Αυλαία το προτελευταίο βράδυ του 2011, κανείς δεν φοράει στολή. Μόνο τα μωβ διαστημικά γυαλιά του Space Cowboy τραβούν την προσοχή . Μπροστά απ τα πολύχρωμα φώτα που κοσμούν το πίσω μέρος της σκηνής, σε κάποια φανταστική ταβέρνα στην Τζαμάικα ελληνικής ιδιοκτησίας, γνωστά κομμάτια ξαναγεννιούνται μέσα απ τις διασκευές τους. Το Jeanie in the Bottle γίνεται γρήγορο, κιθαριστικό απογυμνωμένο απ τον αισθησιασμό της Christina Aguilera, το Paradise City γίνεται πιο μυστηριώδες και λίγο 70s, ακόμα και το look των Roxette φρεσκάρεται , ενώ όταν ακούγεται η διασκευή του Take my breath away των Berlin, επικρατεί πανζουρλισμός. Είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ Τομ Κρούζ και Top Gun, αλλά μόνο κάτι τρελαμένοι τύποι απ την Αθήνα που σκέφτηκαν αυτή την διασκευή.
Η εμφάνιση της Ματούλας Ζαμάνη, είναι το αποκορύφωμα της βραδιάς. Τα ηχεία δεν της κάνουν το χατίρι στην Τσιγγάνα, αλλά αυτή συνεχίζει απτόητη με την άψογη φωνή και την αυτοσαρκαστική της παρουσία. Δείχνει στο διψασμένο κοινό το μαύρο της σουτιέν και σπρώχνει ένα φαν ανάμεσα στα στήθη της, . Τα φτερά που κοσμούν την πλάτη του φορέματος της, την κάνουν να μοιάζει με παρακμιακή ντίβα μιας άλλης εποχής.
Και ενώ νομίζαμε ότι έχουμε δει τα πάντα λίγο πριν το τέλος ο εθνικός ύμνος μπλέκεται με το I will survive.Ένα απ τα επόμενα βράδια, ψάχνω τους Burger Project στο twitter. Το τελευταίο τους tweet ήταν απ τον δρόμο. Πήγαιναν στην Ξάνθη και το επόμενο βράδυ θα έπαιζαν στην Δράμα. « Ζούμε ένα όνειρο» γράφουν.
Εικόνες απο εδώ
Καλή χρονιά σε όλους
σχόλια