The great gig in the sky

Είδα ξανά τις προάλλες το Zabriskie Point του Αντονιόνι. Είχα ξεχάσει την υπόγεια έλξη αυτής της ταινίας, είναι η αλήθεια.
Mπορεί σε πρώτο επίπεδο να συγκαταλέγεται στις μέτριες του σκηνοθέτη της, ωστόσο έχω την αίσθηση πως υπάρχει μια
ιδιαιτέρως φορτισμένη δυναμική κάτω απ’ την επιφάνεια των πλάνων της. Μια δυναμική που επιτρέπει στον θεατή να
εισαγάγει τη δική του, εμβόλιμη αντανάκλαση στα θραύσματά της.

Η (χαλαρή) υπόθεση της ταινίας είναι πάνω κάτω γνωστή. Ένας πολιτικοποιημένος ακτιβιστής, μια νεαρή γραμματέας ενός καπιταλιστή, ο έρωτάς τους και η περιπλάνηση, η περιπλάνηση, η περιπλάνηση. Ο Αντονιόνι σκηνοθετεί το ριζοσπαστικοποιημένο αμερικανικό zeitgeist εκείνης της περιόδου με τον τρόπο που σκηνοθετούσε και τη δυναμική των ψυχικών φορτίων των ηρωίδων του στις μεγάλες του ταινίες.

Εδώ η (πραγματική) πρωταγωνίστριά του είναι η μεγάλη αμερικανική ήπειρος και ο καταναλωτικός της εφιάλτης.
Δεν έχει σημασία τόσο η κυριολεκτική αποτύπωση όσων συνέβαιναν εκείνη τη φορτισμένη κι εξαιρετικά πολιτικοποιημένη (για τα αμερικανικά δεδομένα) περίοδο όσο η ψυχική σκιαγράφηση της ασφυκτικής πίεσης αυτής της ιδιότυπης
συνθήκης. Και βέβαια η υπενθύμιση πως, πίσω απ’ τους θριάμβους, τις πτώσεις και τις ανατάσεις της «κραταιάς»
αγοράς, κρύβεται μια έμφυτη ροπή προς την καταστροφή.

Βιώνοντας το τελευταίο διάστημα, όπως οι περισσότεροι, την ελληνική κατάρρευση και προσπαθώντας να αισθανθώ τους κραδασμούς με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αυτοκυριαρχία, πρέπει να ομολογήσω πως το Zabriskie Point μού ενεργοποίησε μια αίσθηση απαισιοδοξίας. Μπορεί η κρίση κι οι επιπτώσεις της να έχουν παρεισφρήσει μέχρι και στο τελευταίο κύτταρό μας, ωστόσο το να ζούμε την καθημερινότητα ως έναν διαρκώς επαναλαμβανόμενο εφιάλτη επιτείνει τη δύσκολη κατάσταση.

Απ’ την άλλη, όμως, δεν μπορεί (όσο και να το θέλεις από μέσα σου) να έμεινες ανεπηρέαστος απ’ το γαπικό Zabriskie
Point της περασμένης εβδομάδας, που μας έφερε ένα βήμα πριν απ’ την άβυσσο και κατέληξε απολύτως γκροτέσκα στη
μεταβατική κυβέρνηση. Αυτήν τη στιγμή που γράφεται η στήλη συνεχίζουν να είναι ρευστές οι πληροφορίες. Παρ’ όλα
αυτά, η γενική κωμικοτραγική αίσθηση παραμένει, όποιος μεταβατικός και να έχει προκύψει στο μεταξύ. Ζήσαμε
εντελώς παράλογες στιγμές από άτομα εντελώς πυγμαία για τους εντελώς λάθους λόγους.