Mala Noche

Εθνική προτεραιότητα: Σε όλες σχεδόν τις αναλύσεις, τα άρθρα, τις ομιλίες, η συγκεκριμένη προτεραιότητα έχει την τιμητική της. Πώς διαχειρίζονται το περιεχομενο οι φέροντες το βάρος της; Κρατώντας αμήχανα στα χέρια τους κληροδοτημένες οδηγίες χρήσης, κάνουν πως κυριαρχούνται από ορμή σαρωτικής μεταβολής των κακώς καμωμένων, κλείνουν το μάτι στα τσιράκια τους κι ετοιμάζονται για μια ακόμα εκλογική περφόρμανς. Με τη βεβαιότητα πως θα ταιριάξουν τον παλαιό λόγο με την καινούργια ανάγκη. Και μετά ξυπνήσαμε.

Εκλογές: Λέξη φετίχ και για το πολιτικό προσωπικό και για τους ανεμοδαρμένους εκλογείς. Στη σκέψη της οι δύο πλευρές αντιδρούν εντελώς διαφορετικά. Τοποθετώντας στην εξίσωση και τη δυσοίωνη αντανάκλαση των δανειστών, οι δύο πρωταγωνιστές νιώθουν εξίσου άβολα. Η εμπιστοσύνη στην τύχη της δημοκρατίας εκφράζεται πια με κάμψεις και πολιορκημένες επινοήσεις. Αναμενόμενο, βέβαια, από τη στιγμή που η υποταγή στον οικονομικοτεχνικό στραγγαλισμό κυριάρχησε ως η μόνη επιλογή.

Ανανέωση: Έτερη λέξη φετίχ. Η ανανέωση έχει δύο πόλους. Στην περίπτωσή μας και στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία πάσχουν και οι δύο μ’ έναν τρόπο που κάνει ό,τι θεωρείται φυσικό, αναμενόμενο, καθιερωμένο, αποδεκτό και αυτονόητο να χάνει την όποια σημασία του. Είμαστε ορφανοί και από πρόσωπα και από νέα, αυτοτελή ιδεολογικά σύμπαντα. Ταυτόχρονα είμαστε και απεγνωσμένοι. Μέσα στην απελπισία αυτή βαφτίζουμε νέο ό,τι δείχνει πως αντιμάχεται το παλιό, ξεχνώντας την παλιά μορφή του. Σε πόσα κομμάτια μετριέται η έλλειψη;

Μετανάστες και «φιλόξενα» στρατόπεδα: Όταν η πολιτική και οι πολιτικοί παίζουν κρυφτό με την κρίση την πληρώνει πάντα ο πιο αδύναμος. Στην περίπτωση των μεταναστών, κάθε απόπειρα υπεράσπισης του αυτονόητου πέφτει στο κενό μπροστά στο ταλαιπωρημένο θυμικό και την απόγνωση των χειμαζόμενων στρωμάτων. Τι κρίμα που και ο «στιχουργός» Λευτέρης Παπαδόπουλος ξέχασε το τσέρκι του που κύ-λα-γε στην οδό Φυλής και την ά-πο-νη, φτωχή, πρότερη ζωή και ανακάλυψε εσχάτως την ανθρωπιστική αύρα και τον κρυμμένο λυρισμό των χρυσοχοϊδικών κέντρων «φιλοξενίας».

Η ελευθερία (ως προϋπόθεση): Ο ποιητής τα έχει πει ήδη όλα. «Κι έβλεπα τ’άστρο τ᾿ ουρανού μεσουρανὶς να λάμπει και του γελούσαν τα βουνά, τα πέλαγα κι οι κάμποι· κι ετάραζε τα σπλάχνα μου ελευθεριάς ελπίδα κι εφώναζα: “ω, θεϊκιὰ κι όλη αίματα Πατρίδα” κι άπλωνα κλαίοντας κατ᾿ αυτὴ τα χέρια με καμάρι· καλή ῾ν᾿η μαύρη πέτρα της και το ξερὸ χορτάρι». Δ. Σολωμός, «Κρητικός».