Όλα πρέπει ν’ αρχίσουν αλλιώς

Παρακολούθησα την πρωθυπουργική συνέντευξη Τύπου στη ΔΕΘ την Κυριακή που μας πέρασε. Πρέπει να ομολογήσω πως πέρα απ’ τα προφανή συναισθήματα απόγνωσης που μου προκάλεσε η επικοινωνιακή υπερπαραγωγή-παρωδία ενός πολιτικού συρφετού που έχει απολέσει την ψυχραιμία του κι επεξεργάζεται τα ειπωμένα ως ένα είδος αυτοκτονικού γόρδιου δεσμού, ταυτόχρονα μου γεννήθηκαν και παλιρροϊκά κύματα θυμηδίας.Γιατί όσο πελαγωμένος κι αν είσαι, ψάχνεις πάντα μια βαλβίδα εκτόνωσης.

Οι πολιτικοί μας είναι προφανές πως δεν έχουν ποτέ πελαγώσει, δεν έχουν ποτέ μοχθήσει, δεν ξέρουν τι είναι να κρέμεσαι από μια κλωστή, θεωρούν ότι το ρίσκο είναι ένα μυστήριο μέρος του λόγου και, το κυριότερο, πως μονάχα τα κομματικά τους φέουδα πρέπει να συνεχίσουν να είναι ρόδινα μέσα στην ολοκληρωτική καταστροφή. Γιατί; Επειδή έτσι έμαθαν.

Είναι φανερό πως τ’ απωθημένα τους, η ευθυνοφοβία τους, η κομματολαγνεία τους, σχετίζονται μεταξύ τους γιατί είναι ευκολότερο να καλύψεις τις ευθύνες σου με μπερδεμένες λέξεις παρά με αποτελεσματικές πράξεις. Αυτό το φαιδρό πλαίσιο τούς εξέθρεψε πολιτικά, κάπου ανάμεσα, δηλαδή, στο ακρωτήρι του Da Capo και στα συνεχή φλασμπάκ δημαγωγικών ρεψιμάτων υπήρξαν και έδρασαν.

Στην πραγματικότητα, γνωρίζουν πολύ καλά πως η Ελλάδα που οικοδομήθηκε τις 3 τελευταίες δεκαετίες με την καθοριστική συμβολή τους αποτελεί μια κοινωνία μεταλλαγμένων σε όλες τις βαθμίδες της, με προεξάρχοντες αυτούς, που δίνουν τον τόνο, και προσπαθούν με κάθε μέσο, ακόμα και τώρα, να βάλουν τρικλοποδιά σε κάθε κίνηση της μηχανής.

Το να δεχτείς την καταστροφή σαν υλικό για να διασφαλίσεις το status σου στην κατάσταση που θα προκύψει μετά είναι μια συνθήκη που δεν με εντυπωσιάζει. Την αποσιωπούν, αλλά τη παραδέχονται ως ενδεχόμενο. Το θέμα είναι πως και οι ίδιοι, παρόλο που έχουν μελετήσει ενδελεχώς τις διάφορες εκδοχές επιβίωσής τους, μετά συνεχίζουν να λειτουργούν τόσο αυτοεξορισμένα, που σε κάνουν ν’ αναρωτιέσαι για το μέγεθος της ιδιοτέλειας.

Το αποτέλεσμα είναι, όπως καταλαβαίνει ο καθένας, να χρεoκοπούμε όχι απλώς συμβολικά αλλά και μεγαλόπνοα, αφού τα λεκτικά ντελίρια κι οι σπασμωδικές κινήσεις τους κόβουν την ανάσα αντί για τον βήχα κι εκτροχιάζουν την υπόθεση στο επίπεδο του (κωμικού) θρίλερ. Το βασικό ερώτημα είναι πώς διατηρείς τη λογική και την ψυχραιμία σου και ατομικά και ως κοινωνία, με την κυβερνητική πλευρά να λειτουργεί εντελώς κυνικά και απροκάλυπτα, τους απέναντι να σπαταλιούνται σ’ έναν ελεεινό δονκιχωτισμό και με τις αντοχές σου εντελώς εκτροχιασμένες εδώ και καιρό, βουτηγμένος στην απελπισία και στην παγωμάρα. Μπαίνεις στον σχηματισμένο τάφο ή αναζητάς το επόμενο σχήμα που θα σε χωρέσει; Ας προσπαθήσουμε να μην μπούμε μέσα και να μη χωρέσουμε πουθενά. Όλα πρέπει ν’ αρχίσουν αλλιώς