Ξαναείδα σήμερα το κυριαζικό Έχω κλάψει μέσα στο ανηλεές youtube zapping και θυμήθηκα αίφνης την άγουρη αυγή των 90ς, τις οσμές, τις ορμές, οτιδήποτε τέλος πάντων η μνήμη έχει διασώσει-εξειδανικεύσει. Ολοι έχουμε κάτι που θέλουμε να διασώσουμε άλλωστε. Το one hit wonder του Κυριαζή αποτελεί για την προσωπική μου μυθολογία κάτι σαν το Τρίτο Στεφάνι των 90ς σε μορφή βιντεοκλίπ.
Συμπυκνώνει αριστοτεχνικά (Κατσαϊτης στη σκηνοθεσία, ένας από τους όχι πολύ γνωστούς τεχνίτες της προ mad φάσης των ελληνικών βιδεοκλίπς, τότε που για λίγο καιρό κινηματογραφιστές που ανδρώθηκαν στα 80ς καβάλησαν άλλοτε με περισσότερη, άλλοτε με λιγότερη επιτυχία το κύμα που ξεσήκωσε η ιδιωτική τηλεόραση πριν βουλιάξει στα ευκολάκια και την ανυποληψία)
τη μικροαστίλα του δεύτερου κύματος του πασοκισμού, την άγουρη ΚΛΙΚαδίλα της πρώτης περιόδου που στην αρχή ανανέωσε τα εκφραστικά μέσα των χρονοκαθυστερημενων γενιών που μεγάλωσαν με Ροζίτα Σώκου, Χρήστο Πασαλάρη, Ταχυδρόμο και Φαντάζιο (και μετά τους κλαρινογαμπροποίησε,-),
την ψευδοαρτιστόκ εκδίκηση της πασοκαριστερούζ γυφτιάς, εν τέλει το ελληνικό οιδιποδειο με τα σύμβολα φετίχ του νεοέλληνα: την περήφανη υπενθύμιση της ταπεινής καταγωγής (αλα καζαντζίδης manier) συνδυασμένη όμως με τον ωνασικό ευδαιμονισμό που κουβαλάει σχεδόν κυτταρικά ο έλληνας άντρας. Είτε πληβείος είτε νεόπλουτο αφεντικό.
Ο αντρικός φαινοτυπος των αρχών των 90ς δεν εχει κωστοπουλοποιηθεί ακόμα άλλωστε, η Βάνα Μπάρμπα από χυμώδες πρωταγωνίστρια των 80ς βιντεοκασσετών μετατρέπεται σε συλλογική φαντασίωση πληβείων και αφεντικών, κάθε είδους, ενώ ο παράφωνος νταλκάς του Κυριαζή ενώνει -αθελά του- αυτό που χανόταν σιγά σιγά απο την λαική "diy" καψούρα του παρεξηγημένου omonoia sound με αυτό που ερχόταν και ήταν σκάλες χειρότερο ποιοτικά:
τα λαικόποπ spice girls and boys και την αποβουτυρωμένη τους εσάνς ξεπατικωμένη απο τις τάσεις του εξωτερικού. Τα αδαή αισθητικά μανατζεράκια-image makers των δισκογραφικών στα 90ς, στα 00s και σχεδόν ακόμη μέχρι σήμερα με την ίδια κακοχωνεμένη ξεπατικωτούρα πορεύονται. Η στρεβλά δομημένη απο γεννησιμιού της ιδιωτική τηλεόραση ανέλαβε τα υπόλοιπα. Τον προπαγανδισμό της νέας business plan περιοδου και την ανακυκλωσή της μέχρι τελικής πλύσης.
Δεν ξέρω βέβαια αν εχουμε όλοι κλάψει αρκετά ενθυμούμενοι τα ηδυπαθή ρεψίματα μας των 90ς,-) Μέσα στην παραζαλισμένη τους κραιπάλη ενώθηκε η ιδρωμένη, ευδοκιακή μας μενταλιτέ, αυτή που οταν γίνεται βουλιμικά μικροαστική καταντάει δαλιανιδική, σε συνδυασμό με ψήγματα απο τις περιδινήσεις του παγκόσμιου χωριού. Το 2004 όλο αυτό το πολιτικοπολιτιστικό κέλυφος ήδη ήταν νεκρόζώντανο κυτταρικά πριν το θάψει οριστικά η Κρίση. Επιζούσε απο το χρηματοπιστωτικό πλυντήριο και την πολιτικομιντιακή αφασια.
Οι Ολυμπιακοί αγώνες το κήδευσαν περίφημα, έκπαγλα, σχεδόν αλκιβιδιακά (το φαραωνικό κάρμα της Γιάννας βλέπεις,-),όπως του αξιζε και ύστερα άρχισε η αναπόφευκτη κάθοδος. Είχαμε επιτέλους το κέλ-υφος που ποθούσασαμε σχεδόν έναν ολόκληρο αιώνα. Κέντρο και Πολίτες του Κόσμου. Αλλά δεν διαθέταμε το κατάλληλο software καρντιά μου. Και χρήστες-μάζα που δεν είχανε καν την ικανότητα να συνδεθούν ψυχικά με τον τόσο φωτογενή εκείνο εαυτό που τους κληροδοτήθηκε. Για αυτό και τον αφήσαμε να μαραθεί ανελέητα.
Από δω και πέρα θα ψιθύριζαμε αργά και σταθερά ακόμα ένα τραγούδι- ομφαλό των 90ς, το Σήμερα των Σπανουδάκη-Πάριου και θα αρχίζαμε να δακρύζουμε, να αγανακτούμε, να ξιφουλκούμε και να παραιτούμαστε την ΆντεΓειά πρώτη δεκαετία της Κρίσης, άγαρμπα πολλές φορές. Ποια κατρακύλα άλλωστε είναι κομ ιλ φο και συντεταγμένη;