Stranger in paradise

Μετά το κατά τα φαινόμενα τελευταίο διασωστικό πακέτο κανείς δεν έχει πραγματικά διάθεση να πανηγυρίσει. Όλες οι πλευρές ξέρουν πως κατά βάθος συμφωνήθηκαν σκόρπια λόγια, σκόρπια νήματα, σκόρπια νοήματα. Όσο και να επαναδιατυπωθούν, άλλωστε, οικονομικές έννοιες, χρηματοπιστωτικές σχέσεις και διαθέσεις, τα morality και ethics της συμφωνίας είναι συγκεκριμένα. Και σε μεγάλο βαθμό, πέρα από τη διαπόμπευση, τον χλευασμό και τη δυνάστευση του πιο αδύνατου κοινωνικά κομματιού, δεν θα καταφέρουν να εκπληρώσουν τους στόχους τους.

Τι θα συμβεί από δω και πέρα και μέχρι οι φιλάνθρωποι φίλοι μας στην Ευρώπη ν’ αποφασίσουν πως είναι βολικότερες γι’ αυτούς άλλες εκδοχές από τη συνεχή παροχή δανείων; Καταρχάς, ο Βενιζέλος προεκλογικά θα μας βομβαρδίσει ακατάπαυστα, ρητορικά και συντονισμένα με την καλά υπολογισμένη επωδό πως αυτός, λέγοντας τα πράγματα με το όνομά τους, κατάφερε για πρώτη φορά στα χρονικά ελληνική κυβέρνηση να διαγράψει χρέος. Βέβαια, ο διάβολος κρύβεται στα μικρά γράμματα της συμφωνίας, αλλά αυτά για τον Ευάγγελο είναι έτσι κι αλλιώς ψιλά γράμματα. Τώρα που επιτέλους θα γίνει αρχηγός, με ανάγλυφες εξάρσεις θα σου ανοίξει τη καρδιά του, μετά το στόμα του και μετά θα σε κάνει μια χαψιά. Κοινώς, μας έφεξε.

Από την άλλη πλευρά, ο Αντώνιος, που την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή ανακάλυψε πως κοσκινίζοντας βουνά ολόκληρα αντιμνημονιακού αγώνα δεν θα κατάφερνε να πάρει το δανειστικό χρίσμα άστεγος, κουκουλωμένος και χωμένος στις εσοχές του Φαήλου, αναγκάστηκε να διακοσμήσει την τακτική του με τις αναγκαίες προσαρμογές που θα του διασφάλιζαν ναι μεν λεκιασμένη μνημονιακή ενοχή, θα απομάκρυναν όμως την πρόσκρουση με το παγόβουνο των δανειστών. Εξωτερικά το παίζει ατάραχος. Αλλά όλα πια έχουν αλλάξει. Και ίσως η πραγματικότητα τον αναγκάσει να σκοντάψει γι’ ακόμα μια φορά.

Κατά τ’ άλλα, η ζωή στην πτωχευμένη αποικία συνεχίζεται. Με τα αναμενόμενα επεισόδια, τις εκατέρωθεν ανθρωποφαγίες, τις άτσαλες εκκαθαρίσεις, όλα αυτά τα ευτελή απότοκα κάθε περιόδου αποσύνθεσης. Η γέννηση του νέου, άλλωστε, πάντα μέσα σε πόνους και αίματα συμβαίνει, χωρίς καλλιέπειες κι αισθητικές χορογραφίες. Καμιά φορά, βέβαια, εκτρέπεται σε γκροτέσκα μονοπάτια που σε κάνουν ν’ αναρωτιέσαι για το bitch karma μας και το θυμικό καρικατούρας που μας διακατέχει, ακόμα και στις πιο δραματικές στιγμές. Μελαγχολία.

Τη μελαγχολία την παλεύουμε χρόνια. Το θέμα είναι πως η διαδικασία τού να ψάχνεις να βρεις ψήγματα χαράς μέσα σε τόσο μαύρο πλαίσιο προκαλεί κάθε φορά όλο και μεγαλύτερη δυσκολία. Βλέπω ό,τι θέλω ή θέλω να μη βλέπω πια, έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα; Ξένος εδώ ή ξένος αλλού; Κάπως έτσι το φως χαμηλώνει κάθε μέρα.