Επιτέλους ακούσαμε τον Γιάννη Παλαμίδα σε κάτι άλλο πέραν των συνθέσεων της Λένας Πλάτωνος και των δικών του! Αυτό θα μπορούσε να γίνει μόνο μέσω ενός συγκροτήματος με προγκρεσιβοροκάδικες καταβολές, μιας μπάντας που θα θύμιζε, αμυδρά έστω, τους αγγλόφωνους Apocalypsis από τα τέλη της δεκαετίας του 1970. Γιατί η μουσική που αρέσει στον Παλαμίδα και που μάλλον δεν ευδοκίμησε στη χώρα μας ήταν αυτή των Emerson, Lake & Palmer, των Genesis και των King Crimson.
Πίσω από το συγκρότημα Χείλια Λουλούδια βρίσκεται ο Ηρακλής Ιωσηφίδης. Έγραψε μουσική, στίχους, επιμελήθηκε την παραγωγή και την τελική μίξη.
Επίσης τραγούδησε, έπαιξε κιθάρες, κοντραμπάσο, πνευστά, μαντολίνο, λαούτο, βιόλα ντα γκάμπα και ουκελέλε. Οι υπόλοιποι μουσικοί της μπάντας είναι ο Νίκος Νικολαΐδης στο μπάσο, ο Δημήτρης Αφείδης στα ντραμς, ο Βασίλης Αβδελάς στο πιάνο, το hammond organ και το synthesizer, ο Κωστής Λιολιόπουλος στα κρουστά, το ξυλόφωνο και τις κιθάρες και ο Μάνος Κοσμίδης στο...κήρυγμα! Συμμετέχουν η May Roosevelt με το theremin της στην ''Προσευχή'', η Δάφνη Παπαστρατή με το σαξόφωνο της στο εναρκτήριο ''Του Θηρίου'', ο Jap στα κρουστά και ο Θανάσης Φωτιάδης στο πιάνο.
Πριν από λίγες μέρες ήρθε στα χέρια μου το cd των Χειλιών Λουλουδιών, το δεύτερο τους από το 2008, αν τα λέω σωστά. Τίτλος του, ''Η μουσική που παίζουν στο βυθό'' (ανεξάρτητη παραγωγή φυσικά), μέσα σ' έναν καλόγουστο χάρτινο θαλασσί φάκελλο.
Ο Παλαμίδας ερμηνεύει τα πέντε από τα δώδεκα συνολικά τραγούδια. Μεταξύ αυτών, και έναν ηλεκτρισμένα μελοποιημένο Μίλτο Σαχτούρη, αφού του συγκεκριμένου ποιητή τού ταίριαζαν ανέκαθεν οι ροκάδες και οι τζαζίστες.
Ένα άλμπουμ με περίτεχνες αρμονίες εκ μέρους του Ιωσηφίδη, ηθελημένα χαοτικό καθώς προχωρούν τα tracks, αλλά και με τον αέρα του all time classic, της ευχέρειας δηλαδή να παλιώνει μέσα στον επερχόμενο χρόνο σαν το κρασί.
Και κάτι ακόμη: Στίχοι σαν αυτοί της ''Προσευχής'', ξεκάθαρου καρυωτακικού ύφους, συγκρούονται με το flower pop όνομα του συγκροτήματος.
Θεέ μου προστάτεψε μας
από αδύναμες κατάρες και από τη σιγουριά της επιφάνειας
από την αχρείαστη διαίσθηση και τους ετοιμόλογους ανθρώπους
από τα γκρίζα αυτοκτονικά πρωινά και τον ελαφρύ ύπνο
από τα ταξίδια και από τα σπίτια με τις όμορφες αυλές
Εμένα, παρ' όλα αυτά, αγαπημένο μου κομμάτι παραμένει ο αναθεωρημένος ''Μαύρος μου σκύλος'' που τραγουδάει ο Παλαμίδας, το δεύτερο - μετά τον ''Μάρκο'' της Πλάτωνος - τραγούδι, στο οποίο περιγράφεται η σπαρακτική σχέση ενός ανθρώπου με τον σκύλο του.
Το cd ''Η μουσική που παίζουν στο βυθό'' των Χειλιών Λουλουδιών μπορείτε να το ''κατεβάσετε'' δωρεάν ή να προμηθευτείτε την κανονική του έκδοση στα 10 ευρώ, με μια επίσκεψη στην επίσημη ιστοσελίδα τους: www.xeilialouloudia.gr
Στο βίντεο του post, η ''Μπαλάντα'' με ερμηνευτή τον Γιάννη Παλαμίδα.
