Μου έγραψε μια επιστολή η Χριστίνα από την Ολλανδία. Έχει ενδιαφέρον το πώς μας βλέπει από (σχετική) απόσταση. Της ζήτησα την άδεια να τη δημοσιεύσω.
Άρη γεια σου!
Σου γράφω από τη μακρινή και φθινοπωρινή Ολλανδία. Βλέπω τις τελευταίες μέρες όλα όσα γίνονται στην Ελλάδα και στεναχωριέμαι τόσο πολύ.
Ανυπομονούσα να γυρίσω επιτέλους σε μια χώρα ήρεμη αλλά βλέπω και πάλι τις περσινές εφιαλτικές μέρες να ξαναέρχονται. Άντε πάλι τα ίδια: είσαι μαζί μας ή εναντίον μας; Είσαι με τους προδότες που ξεπούλησαν τη χώρα ή με αυτούς που θα έρθουν καβάλα στο άσπρο άλογο και θα τα λύσουν όλα με τη μία; Πουθενά η λογική, πουθενά η ψυχραιμία. Και το χειρότερο ξέρεις ποιο είναι; Ότι η ελληνική κοινωνία δεν είχε ποτέ ψυχραιμία. Ούτε καν στην αρχή της κρίσης, για αυτό το λόγο η κρίση, η κοινωνική κρίση, κρατάει ακόμα.
Στο πανεπιστήμιο που είμαι έχω συμφοιτητές από όλον τον κόσμο. Πολλά παιδιά από την Αφρική έχουν αφήσει πίσω τα παιδιά τους, αυτό που έκαναν οι έλληνες μετανάστες το '50. Μια φίλη μου που είναι από το Ιράν μου λέει ότι κάθε λίγο και λιγάκι κόβουν το skype και το facebook στην πατρίδα της και δεν μπορεί να επικοινωνήσει με την οικογένειά της. Και βλέπω συνέχεια στο facebook και το twiter να μιλάνε τις τελευταίες μέρες για χούντα. Θα τολμούσαν να τα πούνε αυτά μπροστά σε αυτή την κοπέλα; Όχι. Αλλά όταν τα λέω εγώ αρχίζουν το γνωστό λογύδριο, ότι αυτή θα είναι μόνο η αρχή κτλ κτλ.
Τόσα χρόνια ξέρουμε ότι η ΕΡΤ έχει ποιοτικές εκπομπές και δεν τις βλέπαμε. Ξέραμε ότι είναι φερέφωνο της εκάστοτε κυβέρνησης και ξαφνικά έγινε πυλώνας της δημοκρατίας. Όχι μόνο υποκρισία αλλά ψευτιά. Ψευτιά και μόνο ψευτιά! Υπερασπίζονται όλοι αυτά που μέχρι χτες έβριζαν.
Και εμείς οι λογικοί από την άλλη. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Πέρσι εναποθέσαμε τις ελπίδες μας σε αυτόν που διόρισε τη μισή Μεσσηνία. Φέτος θα αναγκαστούμε να τις εναποθέσουμε στο λαϊκιστή, επαγγελματία καταληψία.
Όμως θα είμαστε πλέον τόσοι λίγοι που ούτε αυτός θα κρατήσει και θα τον διαδεχθεί ο ναζιστής.
Και από την άλλη βλέπω στο facebook φωτογραφίες μιας γνωστής μου που ήρθε πριν δύο χρόνια με τον ελληνικής καταγωγής άντρα της από το Κατάρ. Ήρθαν γιατί ήθελαν τα παιδιά τους να μάθουν ελληνικά και να μεγαλώσουν σαν πραγματικοί έλληνες (αυτή είναι λιβανέζα και ο άντρας της είναι γεννημένος στο Λίβανο από έλληνες γονείς, αλλά δεν κατάφερε να μάθει ποτέ ελληνικά).
Μου έλεγε ότι ήταν πάντα το όνειρό τους να έρθουν στην Ελλάδα για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Γιατί ήθελαν τα παιδιά τους να ζήσουν σε μια ευρωπαϊκή χώρα, γιατί η ζωή στο Κατάρ δεν είναι εύκολη για τους ντόπιους, και ας έχουν πολλά λεφτά.
Μια γυναίκα που δεν έχει καμιά σχέση με την Ελλάδα την αγαπάει τόσο πολύ. Και εμείς; Εμείς δεν την αγαπάμε καθόλου, περιμένουμε να μας τα φέρει αυτή όλα στο πιάτο και βρίζουμε την Ευρώπη σα να είναι κανένας δυνάστης.
Εμείς είμαστε η Ελλάδα, εμείς είμαστε η Ευρώπη. Ίσως, όταν το καταλάβουμε να αλλάξει κάτι. Πολύ φοβάμαι όμως ότι στην πραγματικότητα δε θέλουμε να ανήκουμε στην Ευρώπη. Πιο βολικός είναι ο ρόλος του αιώνιου θύματος.
Κρίμα, πόσο κρίμα. Τους τελευταίους μήνες μπορούσα να μιλάω χωρίς ντροπή για τη χώρα μου, όταν θα γυρίσω το Σεπτέμβρη. Όχι πια.
Φιλιά στις γάτες σου, ανυπομονώ και εγώ να δω τη δική μου
σχόλια