Είσαι μαζί μας ή εναντίον μας; (Σκέψεις από απόσταση)

Όταν εναποθέτεις ελπίδες σε πολιτικούς τότε όντως πρέπει να ντρέπεσαι. Εφόσον γνωρίζεις το σάπιο σύστημα και παρ'όλα αυτά το υποστηρίζεις περιμένοντας να σωθεί με κάποιο μαγικό τρόπο τότε ναι είσαι άξια της μοίρας σου. Το ότι δεν συνειδητοποιείς τι έγινε στην ΕΡΤ (και μιλάω με τον τρόπο που έκλεισε κυρίως) λέει πολλά. Όπως είπες λοιπόν θα έρθει ο ναζιστής αύριο μεθαύριο και δεν θα πάρεις πρέφα, θα σε νοιάζει μόνο αυτό που περνάς να είναι έστω λίγο καλύτερο από την κατάσταση στη μέση ανατολή. Με το μόνο που συμφωνώ είναι ότι είναι πολύ πιο εύκολος ο ρόλος του αιώνιου θύματος, και τι τραγική ειρωνία, κι εσύ μέσα από το κείμενό σου φαίνεται ότι αυτό τον ρόλο παίζεις!!

Ανεξάρτητα αν συμφωνώ ή όχι με αυτά που λέει η κοπέλα, ενδιαφέρον δεν έχουν. Τα ίδια και με μεγαλύτερο βάθος λένε τόσοι Έλληνες χωρίς να έχουν πάει στην Ολλανδία. Φαίνεται ότι ούτε η χωρική, ούτε η χρονική απόσταση ήταν τόσες ώστε να παράξουν κάποια ιδιαίτερη σκέψη. Βέβαια εδώ που τα λέμε, και με ξένους όταν πιάνεις κουβέντα για την κρίση πάνω κάτω τα ίδια λένε με τους Έλληνες και τα πολιτικά στρατόπεδα πάνω κάτω τα ίδια είναι. Την έλλειψη ψυχραιμίας πάλι που την βλέπει; Ούτε έχουμε στήσει οδοφράγματα, ούτε μαζικές και έντονες διαδηλώσεις γίνονται πλέον - καλώς ή κακώς. Σκύλος που γαβγίζει δεν δαγκώνει. Απογοήτευση, απελπισία; Μοιρολατρία; Ελπίδα; Συμβιβασμός; Δεν ξέρω, πάντως έλλειψη ψυχραιμίας δεν το λες. Τώρα αν θεωρεί ψυχραιμία να μην κουνιέται φύλλο και να έχουμε όλη την ίδια άποψη (δηλαδή την δική της, τη μόνη λογική κατά την άποψη της, χαχα), ε αυτό δε γίνεται. Μας λέει: "Πέρσι εναποθέσαμε τις ελπίδες μας σε αυτόν που διόρισε τη μισή Μεσσηνία. Φέτος θα αναγκαστούμε να τις εναποθέσουμε στο λαϊκιστή, επαγγελματία καταληψία. Όμως θα είμαστε πλέον τόσοι λίγοι που ούτε αυτός θα κρατήσει και θα τον διαδεχθεί ο ναζιστής". Αυτό δεν το λες και ψυχραιμία. Τέλος πάντων, περίμενα κάτι καλύτερο. Βρείτε καλύτερα κανέναν ομογενή από τις ΗΠΑ, την Αυστραλία μήπως μας πει τπτ πρωτότυπο, ακόμη κι αν δεν μας αρέσει.

όποιος αγαπάει τη χώρα μένει εδώ, δουλεύει, προσπαθεί να δουλέψει, την παλεύει, προσπαθεί να την αλλάξει (τη χώρα) προς το καλύτερο, συμμετέχει στα κοινά. αν ο μέσος έλληνας αντί να ξοδεύει ώρες επί ωρών με το να κλαίει, να κριτικάρει πως έκλασε ο άδωνις, τι παπαριά έδειξε η τηλεόραση, και να αποστασιοποιείται από αυτό που ζούμε, ασχολούταν με πιο δημιουργικά πράγματα θα την ξεπερνούσαμε πιο γρήγορα και πιο εύκολα την κρίση. ότι και να έχει γίνει, όποιος και να φταίει, ήρθε η ώρα να πάμε μπροστά. αλλά έτσι ατομιστές που γίναμε όλοι μας φοβάμαι ότι δε μπορούμε. άρα αγαπητή ελληνίδα από ολλανδία άσε τα δακρύβρεχτα και ή ακολούθα το "ο σώζων εαυτό σωθήτω" κοίτα να βρεις και καμμιά δουλίτσα εκεί και μείνε ή έλα με εμάς τους πολιορκούμενους να απολαύσουμε μαζί την άλωση.

Συμφωνω στα περισσοτερα αλλα... ΔΕΝ ντρεπομαι για την Ελλαδα, δεν ντρεπομαι να λεω οτι ειμαι Ελληνας, πολλοι απο εμας, ειτε στο εξωτερικο ειτε στην Ελλαδα, δεν καναμε ποτε τιποτα κακο για να αισθανομαστε ντροπη! Την ντροπη την αφηνω γι αυτους που με τα ψεματα τους και τις απανθρωπες πραξεις τους, καταφεραν να τραβηξουν πολλους Ελληνες μεσα στη λασπη, και να πεταξουν -στην κυριολεξια- την τιμη της πατριδας στα σκουπιδια.

ΑΣ ΦΡΟΝΤΙΖΑΝΚατήντησα σχεδόν ανέστιος και πένης.Aυτή η μοιραία πόλις, η Aντιόχειαόλα τα χρήματά μου τάφαγε:αυτή η μοιραία με τον δαπανηρό της βίο.Aλλά είμαι νέος και με υγείαν αρίστην.Κάτοχος της ελληνικής θαυμάσιος(ξέρω και παραξέρω Aριστοτέλη, Πλάτωνα·τι ρήτορας, τι ποιητάς, τι ό,τι κι αν πεις).Aπό στρατιωτικά έχω μιαν ιδέα,κ’ έχω φιλίες με αρχηγούς των μισθοφόρων.Είμαι μπασμένος κάμποσο και στα διοικητικά.Στην Aλεξάνδρεια έμεινα έξι μήνες, πέρσι·κάπως γνωρίζω (κ’ είναι τούτο χρήσιμον) τα εκεί:του Κακεργέτη βλέψεις, και παληανθρωπιές, και τα λοιπά.Όθεν φρονώ πως είμαι στα γεμάταενδεδειγμένος για να υπηρετήσω αυτήν την χώρα,την προσφιλή πατρίδα μου Συρία.Σ’ ό,τι δουλειά με βάλουν θα πασχίσωνα είμαι στην χώρα ωφέλιμος. Aυτή είν’ η πρόθεσίς μου.Aν πάλι μ’ εμποδίσουνε με τα συστήματά τους—τους ξέρουμε τους προκομένους: να τα λέμε τώρα;αν μ’ εμποδίσουνε, τι φταίω εγώ.Θ’ απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα,κι αν ο μωρός αυτός δεν μ’ εκτιμήσει,θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό.Κι αν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει,πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό.Θα με θελήσει πάντως ένας απ’ τους τρεις.Κ’ είν’ η συνείδησίς μου ήσυχηγια το αψήφιστο της εκλογής.Βλάπτουν κ’ οι τρεις τους την Συρία το ίδιο.Aλλά, κατεστραμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ.Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ.Aς φρόντιζαν οι κραταιοί θεοίνα δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό.Μετά χαράς θα πήγαινα μ’ αυτόν.(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

Χριστίνα ταυτίζομαι όσο πάει με αυτά που γράφεις. Θα σου πω μόνο ένα πράγμα: Η λογική πάντα επικρατεί στο τέλος, κουράγιο λοιπόν, ώστε να υπάρχουμε κι εμείς και η Ελλάδα όταν θα γίνει αυτό...