Σάββατο πρωί. Βρισκόμαστε σε πάρτι γενεθλίων πεντάχρονου. Τοποθεσία; Το πάρκο της γειτονιάς. Τα παιδιά παίζουν μπάλα και κάνουν ποδήλατο, οι γονείς πίνουν καφέ στην καντίνα του πάρκου. Κατά το μεσημεράκι προσφέρεται τοστ και χυμός στα παιδάκια και ο εορτάζων σβήνει τα κεράκια του πάνω σε ένα βουνό κεκάκια. Το πάρτι έχει επιτυχία. Οι μεγάλοι περνάνε ωραία και χαλαρά. Τα παιδιά ξεφαντώνουν. Δεν αποζητούν ούτε καν τα γνωστά σε όλα τα ελληνόπουλα ‘party favours’, τα οποία απουσιάζουν πανηγυρικά. Κυριακή πρωί. Βρισκόμαστε σε πάρτι γενεθλίων δεκάχρονου. Τοποθεσία; Το γήπεδο ποδοσφαίρου της γειτονιάς. Κι εδώ μια από τα ίδια, χαλαρά και υπέροχα. Τα παιδιά παίζουν, έρχονται οι πίτσες, τρώνε, σβήνουν κεράκια, κλπ κλπ.
Για όποιον δεν έχει παιδιά, η παραπάνω παράγραφος φαντάζει αδιάφορη και προβληματική. Αν κρύβει κάτι, μάλλον δεν το’ χω πιάσει, σκέφτεται ο (ακόμη) άτεκνος και ετοιμάζεται να την κάνει από τη σελίδα. Ας είναι όμως υποψιασμένος. Για όλους τους γονείς, όσοι έχουν μπει στο χορό των πάρτι γενεθλίων και έχουν αυτό-χορευτεί στο ταψί του εορταστικού πρωτοκόλλου, οι εορτασμοί στους οποίους παραβρέθηκα έχουν κάτι περισσότερο να πουν. Και να ξαφνιάσουν. Και να καθησυχάσουν. Και να δώσουν κουράγιο σε όσους αναρωτιούνται φέτος αν το οικογενειακό τους εισόδημα θα φθάσει για παιδικό πάρτι-υπερπαραγωγή. Mεγαλώνοντας δυο κοινωνικά όντα, παραβρέθηκα τα τελευταία χρόνια σε παιδικά πάρτι όλων των ειδών, βαλαντίων και –ας μη γελιόμαστε- στόχων. Πάρτι σε σπίτια και πάρτι σε παιδότοπους. Πάρτι με μάγους και διασκεδαστές. Πάρτι με θέμα και πάρτι με χάος. Σε κάθε όμως περίπτωση, τα πάρτι αυτά πολύ λίγη σχέση είχαν με εκείνα που θυμόμουν εγώ όταν ήμουν μικρή.
Τα παιδιά σήμερα θεωρούν πολλά πράγματα δεδομένα. Το ότι ένα φουσκωτό κάστρο κοστίζει 300 ευρώ για να το νοικιάσεις και να το στήσεις στην πυλωτή σου, δεν είναι κάτι που τα απασχολεί. Και δεν θα έπρεπε ίσως. Όπως και το ότι για να κάνεις παιδικό πάρτι σε παιδότοπο χρειάζεσαι κατά μέσο όρο 1200 ευρώ για περίπου 50 άτομα. Έχει αποδειχθεί ξανά και ξανά ότι τα παιδιά και με λιγότερα μπορούν να περάσουν καλά. Σ’ έναν ρυθμό ζωής όμως που δεν αφήνει πολλά περιθώρια στους γονείς να αυτοσχεδιάσουν, οι περισσότεροι προτιμούν απλώς να πληρώσουν και να γλυτώσουν το άγχος και την ταλαιπωρία. 30 πιτσιρίκια σ’ ένα σπίτι θα κάνουν φασαρία, θα λερώσουν, θα κάνουν ίσως ζημιές. Ποιος θα μαζέψει, ποιος θα καθαρίσει, ποιος θα έχει την αντοχή να τα υποστεί; Και βέβαια πάντα μπαίνουν κι άλλα ζητήματα. Ποιος μας έχει καλέσει και σε ποιους έχουμε υποχρέωση. Ποιους θέλουμε να υποχρεώσουμε και ποιους να εντυπωσιάσουμε. Μπορεί να μην έχουμε όλοι σαν την Γ. Α. τη δυνατότητα να πάρουμε τον Ρουβά να τραγουδήσει στα γενέθλια του παιδιού μας, είναι όμως πιθανό να αρχίσουμε να το ονειρευόμαστε αν αφήσουμε τον εαυτό μας να παρασυρθεί.
Υπάρχουν ωστόσο εναλλακτικές και τελευταία όλο και περισσότεροι τις ανακαλύπτουν. Όταν πριν από μερικά χρόνια ο -μεγαλωμένος στο εξωτερικό- σύζυγός μου είχε προτείνει γενέθλια στην παιδική χαρά, ήμουν τουλάχιστον σκεπτική. Το κάναμε όμως και είχε επιτυχία. Κάποιοι φίλοι ενθουσιάστηκαν και το υιοθέτησαν. Κάποιοι το σχολίασαν ως ‘πολύ αγγλικό’ και ‘πολύ χίπικο’, εννοώντας υποψιάζομαι και ‘πολύ απλό’ ή ‘πολύ φτωχικό’. Για μας ήταν θέμα αρχής. Στο κάτω κάτω ένα παιδικό πάρτι οφείλει να είναι μια χαρούμενη απλή γιορτή. Και σαν τέτοια οι γονείς θα είναι σε θέση να την προσφέρουν κάθε χρόνο στα παιδιά τους και όχι μια φορά στα τρία χρόνια, όπως αναγκάζονται να κάνουν αρκετοί οπαδοί της υπερπαραγωγής.
σχόλια