Είναι λίγο μετά τις 11.30, η σκηνή έχει γίνει οθόνη και παίζουν μέτρια γραφικά με πολύ καλό ήχο. Πάρα πολύ καλό ήχο, από τις λίγες φορές που τον έχω απολαύσει τόσο σε συναυλία. Οι Pet Shop Boys έχουν ξεκινήσει ένα σόου που προσωπικά με άφησε μαλάκα, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Άψογα οργανωμένο, με πολλά χιτ, με αρχή, μέση, τέλος και εκπληκτικό φινάλε που σε έστελνε σπίτι ευτυχισμένο. Τι άλλο να ζητήσεις από μία συναυλία;
Εντάξει, ίσως να ήθελες να κάνεις σεξ με τη χορεύτρια και τον χορευτή της σκηνής, αλλά δεν μπορείς να τα έχεις και όλα. Οι Pet Shop Boys με συγκίνησαν (στο I don't care ανατρίχιασα από την κορυφή μέχρι τα νύχια των ποδιών και δεν μπορώ και να το εξηγήσω), με έκαναν να ουρλιάξω από χαρά, με ταρακούνησαν, μου θύμισαν τις μέρες του West End Gils που ήμουν στο σχολείο και έψαχνα σαν τρελός στα δισκάδικα να βρω το single-άκι –τελικά το βρήκα, αλλά χωρίς εξώφυλλο-, με διασκέδασαν και με γέμισαν τίγκα με καλή διάθεση, τόση που σκεφτόμουν 'κοίτα να δεις που τέτοιες στιγμές μπορούν να σε κάνουν λίγο καλύτερο άνθρωπο (που δεν ισχύει). Δεν είναι ότι δεν τους το 'χα, αλλά φαντάσου ότι είχα πάει εκεί μόνο για τον James Blake (πόσο βλάκας θεέ μου, -εγώ, όχι ο James Blake) και ότι όταν έπαιζε ο Hook σκεφτόμουν μέχρι και να φύγω.
Είχα ακούσει διάφορα για τον Hook από δω κι από κει: ότι καπηλεύεται το παρελθόν, ότι είναι αγύρτης (λίγο άσχετο), ότι δεν έχει δικαίωμα να αγγίζει τα τραγούδια των Joy Division, ούτε καν των New Order, -τέτοια που ΟΚ, είναι δικαιολογημένα, αλλά χέστηκα αλήθεια και για τον αυτόχειρα και για το ιερόν του πράγματος, δεν πιστεύω στα ιερά και τα όσια, εμένα μου άρεσε.
Και το Love Will Tear Us Apart (φίλε, δεν είναι παρά ένα τραγούδι, εδώ το διασκεύασαν οι Nouvelle Vague με την γκόμενα να νιαουρίζει και κάνουν sold out στο Gagarin) και το True Faith. Και το Blue Monday το βρήκα εκπληκτικό. Και χίλιες φορές ο Hook παρά οι Happy Mondays. Δεν είχα ιδέα ότι είχαν ακυρώσει, αλλά να 'ναι καλά γιατί αν έπαιζαν μπορεί να είχα φύγει και να είχα χάσει τους Pet Shop Boys.
Πίσω στο ζουμί. Είχα δει Pet Shop Boys κι άλλη μια φορά στο Λυκαβηττό όταν ακόμα με ενδιέφερε να ακούσω καινούργια δουλειά τους, αλλά δεν θυμάμαι τίποτα από εκείνη τη συναυλία. Μόνο ότι είχε φοβερό κρύο και είχα ξεπαγιάσει και την γκρίνια της διπλανής μου. Η καημένη γκρίνιαζε επειδή κρύωνε. Χθες το βράδυ όμως ήταν απίστευτα καλοί, νομίζω ότι ο Tennant δεν ήταν σε τέτοια «φόρμα» (τι απαίσια λέξη) ούτε όταν ήταν 30 και όσο το σόου εξελισσόταν διαπίστωνες ότι μάλλον είναι το καλύτερο ποπ συγκρότημα αυτή τη στιγμή στον πλανήτη και ότι τα χιτάκια τους ήταν τα τέλεια ποπ κομμάτια που δεν παλιώνουν ποτέ.
Το πιο σημαντικό: είναι αδύνατο να τα σιχαθείς, όσες χιλιάδες φορές κι αν τα έχεις ακούσει. Ακόμα και το Go West που το μισούσα το χοροπήδησα και δεν το πήρα είδηση (μετά κατάλαβα ποιο κομμάτι ήταν). Τόσο καλοί.
Δεν μπορώ να μαζέψω καλύτερες στιγμές, ήταν μια υπέροχη εμφάνιση, μια βραδιά απολαυστική. Κρατάω το It's a sin και τον αποχαιρετισμό του encore. Και ότι δεν έπαιξαν το Being Boring. Ήξεραν όμως γιατί...
*****
σχόλια