Το όνομα του Αλέξανδρου Αβρανά δεν είναι γνωστό σε πολύ κόσμο. Ο Αλέξανδρος είναι σκηνοθέτης (και γλύπτης, και άλλα πολλά) που με την πρώτη ταινία, το «Without», κέρδισε επτά βραβεία στο 49ο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Επίσης, προτάθηκε για βραβείο σκηνοθεσίας στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Μιλάνου. Όλα αυτά το 2009.
Το «Without» δεν βγήκε ποτέ στις αίθουσες και για να ξαναγυρίσει ταινία χρειάστηκαν τέσσερα χρόνια. Η νέα του ταινία “Miss Violence” μόλις επιλέχθηκε στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ κινηματογράφου της Βενετίας. «Το "Miss Violence" χρηματοδοτήθηκε εξ ολoκλήρου από τη Faliro House Productions. Μετά το προηγούμενό μου φιλμ και τη συμμετοχή μου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης -το οποίο ήταν μια απολύτως τραυματική εμπειρία για μένα- έκανα τέσσερα χρόνια να κάνω ταινία. Πήγα το σενάριο παντού, σε όλους τους παραγωγούς.
Τον Χρήστο Κωνσταντακόπουλο δεν τον ήξερα, του τηλεφώνησα. Διάβασε το σενάριο και με εμπιστεύτηκε. Ενδοιασμούς είχε, ανησυχίες είχε, αλλά ήταν εκεί, την υποστήριξε φουλ την ταινία», λέει στη συνέντευξή του στo lifo.gr. «Ο δεύτερος παραγωγός είναι ο Βασίλης Χρυσανθόπουλος, που έκανε και την εκτέλεση της παραγωγής. Συμμετέχουν πολλοί ηθοποιοί, ήταν όλοι τους μια πολύ μεγάλη έκπληξη για μένα. Ήταν πολύ θετικοί, πολύ ελεύθεροι, πολύ κινηματογραφικοί, αφοσιωμένοι. Ακόμα και όταν άρχισαν να μας δυσκολεύουν τα οικονομικά θέματα, δεν εγκατέλειψαν. Εντυπωσιάστηκα και τους ευχαριστώ δημοσίως. Το "Miss Violence" είναι μια από τις 20 ταινίες που πηγαίνουν στο διαγωνιστικό της Βενετίας. Αυτή η πρόκριση με έκανε ξανά να ονειρεύομαι, διότι εκεί υπάρχει αξιοκρατία απόλυτη. Μπήκε η ταινία σε ένα φάκελο, τη στείλαμε δεν ξέραμε κανέναν. Το φεστιβάλ της Βενετίας την αγάπησε αμέσως».
Η ταινία παρουσιάζει μία συγκλονιστική ιστορία ενδοοικογενειακής βίας, που ξεκινάει με την αυτοκτονία μίας 11χρονης πιτσιρίκας. «Όλα ξεκίνησαν από μια ιστορία που μου είπαν», εξηγεί ο Αλέξανδρος. «Τα γυρίσματα άρχισαν στις 3 Σεπτεμβρίου. Δηλαδή σχεδόν πριν από ένα χρόνο. Συνολικά, όμως, εργάζομαι γι' αυτήν την ταινία, γύρω στα δυόμισι χρόνια. Είναι μια αληθινή ιστορία που έχει συμβεί στη Γερμανία. Όταν την άκουσα για πρώτη φορά από ένα φίλο συγκλονίστηκα. Εκείνη την εποχή ήμουν στη διαδικασία προετοιμασίας μια άλλης ταινίας, του "Ερόπα", της οποίας είχα ολοκληρώσει και το σενάριο. Τα σταμάτησα όλα για να ασχοληθώ με την συναρπαστική ιστορία που άκουσα. Είναι σκληρή ταινία.
Δεν έχει ωμή βία, αλλά είναι σκληρή, σαν την κοινωνία μας. Καμιά φορά δε φαίνονται τα πράγματα, δεν μας έρχονται στο κεφάλι, τα τρώμε παράπλευρα. Πως είναι η ταινία; Είναι σαν να βλέπεις ένα γειτονικό σπίτι. Πρώτα βλέπεις το σπίτι. Στη συνέχεια βλέπεις ότι έχει ένα παράθυρο. Παρατηρείς μια κουρτίνα. Κοιτάς μέσα. Βλέπεις ότι κατοικούν δύο ή πέντε άνθρωποι. Το βλέμμα διεισδύει σιγά- σιγά όλο και περισσότερο. Με ενδιαφέρει πολύ το τοπίο, το λεγόμενο οικογενειακό. Γιατί από εκεί ξεκινάς και πηγαίνεις στο ευρύτερα κοινωνικό και το πολιτικό. Είναι ένας μικρόκοσμος, ένας πυρήνας που εμπεριέχει έναν κύκλο βίας. Όλη αυτή βία η οικογενειακή, για μένα, είναι ατέρμονη. Πρέπει κάποιος να αποφασίσει να την σταματήσει. Στην ταινία μου δε συμβαίνει αυτό παρόλο που η αυτοδικία έρχεται υποτίθεται σαν λύτρωση στο τέλος. Το άτομο που την ασκεί όχι μόνο δε τη σταματά αλλά τη συνεχίζει και την εξελίσσει με τον τρόπο του».
Ολόκληρη η συνέντευξη και περισσότερες πληροφορίες για την ταινία εδώ.
σχόλια