Θυμάμαι εκείνο το καλοκαίρι. Δεν έχει σημασία να ψάξει η μνήμη την χρονιά. Μου αρκεί που θυμάμαι αυτή την περίεργη αίσθηση που πλανιόταν στον αέρα: Σχεδόν όλοι νόμιζαν ότι θα γίνουν γρήγορα πλούσιοι. Άλλοι νόμιζαν ότι είναι ήδη. Και παντού πλαστικό. Φτηνό και ευλύγιστο. Κάρτες, όνειρα, σχέδια, ακόμα και οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Από το πλαστικό στο πλασματικό η διαφορά ένα «μα». Τα δυο πρώτα γράμματα της «αγαπημένης» μας λέξης. Γεμάτος ο κόσμος από δαύτους τότε και τώρα.
Τότε όμως οι μύτες ήταν ψηλά. Τα κάμπριο αυτοκίνητα σαν ανοιχτές μπαγιάτικες κονσέρβες έβγαιναν στην Εθνική Οδό. Η μούχλα της μεσαίας τάξης αναδυόταν από μέσα ή ήταν κλεισμένη σε αυτά τα τερατώδη μαύρα τζιπ. Ουρές από τερατώδη μαύρα τζιπ. Σαφάρι. Η Ελλάδα μια «Αφρική» στο κυνήγι των εντυπώσεων. Ένας κόσμος γεμάτος θηρία να επιδίδονται καθημερινά στο κυνήγι του εύκολου χρήματος.
Ακόμα και οι βοσκοί είχαν χάσει την επαφή τους με την γη. Θυμάμαι έναν να αφήνει το κοπάδι του και να γίνεται εκείνος πρόβατο. Όρθιος μαζί με τους άλλους αμνούς μπροστά στην τηλεόραση του καφενείου. Κανάλι 5, νομίζω. Αλλά και καλά να μην θυμάμαι έτσι θα έπρεπε να λεγόταν. Πέντε. Μια μούντζα καθημερινά στις 11. Οι τιμές των μετοχών να περνάνε από μπροστά τους και εκείνοι να βελάζουν κάθε φορά σαν να τρώνε φρέσκο χορτάρι. Ανεβασμένος. Πεσμένος. Ένας δείκτης που έδειχνε που πηγαίναμε: Κατά διαόλου.
Οι άνθρωποι ανυπόφοροι. Φτωχοδιάβολοι τζογαδόροι. Έβγαιναν για ένα καφέ και κάνανε λες και το χωριό τους ήταν το Λονδρέζικο City. Πουλάω, αγοράζω, σπρώξε, δώσε. Τα άκουγα όλα αυτά σαν να με κατάβρεχαν με ακαταλαβίστικα ολοκληρώματα. «Τι μου λες και γιατί με καταβρέχεις;». Και όλα αυτά τα ανερχόμενα γιαπάκια στο ρόλο του συμβουλάτορα. Ψαράκια με κροκόδειλο στην θέση της καρδιάς. Τα μάτια μας έψαχναν απεγνωσμένα να βρουν μια εικόνα ηρεμίας, έστω μια ειρωνική ματιά σε όλο αυτό. Πουθενά. Όλοι οι αυλικοί χειροκροτούσαν αυτούς που έκαναν τους αριστοκράτες. Ευτυχώς που υπήρχε το χαρτί. Και βλέπαμε τον φωτογράφο να κλείνει το μάτι. Τον Στάβερη να σκίζει το πλαστικό και να δείχνει αυτό που επιπλέει. Λίγο πριν βουλιάξει για πάντα.
σχόλια