29.9 ΣΑΒΒΑΤΟ
Συμμετέχω κι εγώ στην παρατεταμένη περίοδο καλοκαιρίας που πλήττει τη χώρα μας φτιάχνοντας πιάτα από την Ανατολή, σε αντίθεση με άλλες χρονιές, που τέτοια εποχή ήμασταν με τα μήλα και τα carrot cakes στο χέρι. Στο πολυμίξερ αλέθω 10 καυτερές πιπεριές τσίλι. Εδώ μπορεί κανείς να «παίξει» με ό,τι βρει στην αγορά και ό,τι αντέχει, γενικότερα. Εγώ χρησιμοποιώ κάτι κόκκινες καυτερές πιπεριές μέτριας έντασης που φυτρώνουν σε δυο γλάστρες στο παράθυρο της κουζίνας. Με τις πιπεριές βάζω ένα κεφάλι σκόρδο καθαρισμένο, μισή χούφτα αποξηραμένες γαρίδες (τις βρίσκεις σε όλα τα έθνικ σούπερ μάρκετ) που έχω αφήσει να μουλιάσουν σε χλιαρό νερό για ένα μισάωρο, τέσσερα ντοματίνια και τέσσερις κουταλιές ζάχαρη. Αλέθω μέχρι να γίνουν μια ωραία, κάπως χοντροκομμένη αλοιφή. Αν είναι πολύ στεγνή (που δεν θα είναι), προσθέτεις καμιά κουταλιά λάδι να ομογενοποιηθεί.
Αφού τελειώσω με την πάστα, ρίχνω σε καυτό νερό νουντλς ρυζιού (αυτά τα λεπτά, λευκά, σχεδόν διαφανή) και τα μουλιάζω για ένα λεπτό. Δεν θέλει παραπάνω, για να μη λιώσουν. Τα περνάω από κρύο νερό και, αφού τα σουρώσω πάρα πολύ καλά, τα ρίχνω σε μπολ και τα ραντίζω με δυο-τρεις σταγόνες λάδι για να μην
κολλήσουν.
Αρχίζω να προσθέτω τα υλικά, ανακατεύοντας μετά την κάθε προσθήκη, για να πάνε όλα παντού: πρώτα η πάστα με τις καυτερές πιπεριές, καμιά 20αριά γαρίδες ξεφλουδισμένες και βρασμένες, δυο ψιλοκομμένα φρέσκα κρεμμυδάκια, μια χούφτα φρέσκο κόλιανδρο και δυόσμο μαζί, ένα κρεμμύδι που το έχω κόψει σε ροδέλες και το έχω σοτάρει σε λάδι μέχρι να γίνει crispy, μια χούφτα φιστίκια που έχω περάσει πριν από ένα μαχαίρι, ο χυμός από δύο λάιμ και τρεις κουταλιές fish sauce, πάλι από έθνικ σούπερ μάρκετ. Είναι η τέλεια συνταγή γι’ αυτές τις μέρες και ιδανική για μετά από ξενύχτι, όπως αυτήν τη στιγμή που επιστρέφω, είναι χάραμα και υπάρχει αυτό το μπολ με τα καυτερά νουντλς στο ψυγείο. Πάω για ύπνο χορτάτος και χωρίς έγνοιες για τις απίστευτες ποσότητες σκόρδου και τσίλι που είχε αυτό το πιάτο. Ευτυχώς, είχα λίγο παγωτό στο ψυγείο κι έσβησαν λίγο οι φλόγες...
1.10 ΔΕΥΤΕΡΑ
Σε άλλα νέα, χθες, ανεβαίνοντας στο σπίτι το βράδυ μετά τη δουλειά, είδα δυο καινούργιους άστεγους στη γειτονιά. Κοιμόντουσαν στους εξωτερικούς καναπέδες ενός μπαρ που παραμένει κλειστό αυτή την περίοδο. Ήταν ένα ζευγάρι, γύρω στα 55-60, στην ηλικία των γονιών μου δηλαδή. Κρατιόντουσαν χέρι-χέρι, ενώ κοιμόντουσαν με τα ρούχα τους. Αυτό το ζευγάρι, που μέχρι πριν από λίγο καιρό είχε ένα νοικοκυριό, κάπως τα κατάφερνε και πίστευε πως είχε φροντίσει για τα στερνά του, βρέθηκε στους πέντε δρόμους. Τίποτα απ’ όσα θεωρούσε δεδομένα δεν υπάρχει πια. Ούτε καν το κρεβάτι που μοιραζόντουσαν, ούτε καν η ευχέρεια να φορέσεις ένα νυχτικό πριν πας για ύπνο ή να μαγειρέψεις ένα πιάτο φαΐ.
Μου κόπηκαν τα γόνατα. Ξέρω τι πρόκειται να γίνει. Το έχω ξαναδεί να συμβαίνει με άλλον άστεγο πριν από λίγο καιρό. Κάθε μέρα που θα περνά θα φεύγει από πάνω τους η γλύκα του σπιτιού, της ασφάλειας, και τη θέση της θα παίρνει το μαύρο σύννεφο της πιο σκληρής πόλης. Πρώτα είναι τα ρούχα που λερώνονται, μετά οι ρυτίδες που ορίζουν την ταλαιπωρία τους, κάθε μέρα πιο πολλές.
Η αδιαφορία του κόσμου που εισπράττουν θα τους μετατρέψει εντέλει σε φαντάσματα που περιφέρονται ψάχνοντας φαΐ και μια γωνιά να κοιμηθούν. Το βράδυ δεν κοιμήθηκα. Τι κάνει κανείς σε τέτοιες περιπτώσεις; Τι πρέπει να κάνω εγώ; Τι οφείλει να κάνει αυτή η γειτονιά που ταΐζει καλύτερα τα σκυλιά και τα γατιά της από αυτούς τους ανθρώπους; Τι πρέπει να κάνουν τα γειτονικά εστιατόρια, που σίγουρα πετάνε φαγητό κάθε βράδυ, αλλά η έλλειψη οργάνωσης δεν τους επιτρέπει να το δίνουν εκεί που πρέπει; Σκέφτομαι πως όλο κοιτάμε τις τηλεοράσεις και τα δελτία ειδήσεων, αλλά το πιο σημαντικό και το πιο σοβαρό συμβαίνει στη γειτονιά μας, κάτω απ’ το σπίτι μας. Και ίσως θα έπρεπε να ξεκινήσουμε από εκεί. Πίκρα και θλίψη γι’ αυτούς τους ανθρώπους που «απλώς δεν τα ζύγισαν σωστά» και τώρα βρέθηκαν να ζουν στη σκοτεινή πλευρά της ζωής. Μέχρι που σκέφτηκα να μείνει για πάντα κλειστό το μπαράκι, να μπορούν κρύβονται στα υπόστεγά του όσο το δυνατόν πιο πολύ. Σας φιλώ.
σχόλια