Κι όμως η ξερωγώ φιλοσοφία και η γενικότερη χρήση του ξερωγώ στην καθημερινή μας διάλεκτο κρύβει πολλά νοήματα από πίσω της. Καταρχάς το ξερωγώ αντικατοπτρίζει την ολοκληρωτική αποδόμηση της ελληνικής γλώσσας. Πότε λέμε ξερωγώ; Όποτε. Δεν έχει σημασία ακόμα και σε σημεία του καθημερινού μας λόγου όπου δεν εμπίπτει καμία αφορμή για να το χρησιμοποιήσουμε. Παράδειγμα…Σ’αγαπώ ξερωγώ. Τι μας λες ρε παλιο-κάγκουρα; Εμ την αγαπάς εμ ξέρεις εσύ? Δε μας χέζεις ρε μαντάμ.
Ωστόσο το βρίσκω σέξυ και μεταμοντέρνο. Μπορεί να βρίζω τον κάγκουρα που θα το πει ,αλλά καταβάθος τον λατρεύω. Γιατί το ξερωγώ είναι η έκφρασης της γενιάς του Εγώ. Της γενιάς των ναρκισσιστών που περνάμε 12 ώρες ημερησίως στο fb και άλλες 12 να κοιταζόμαστε στον καθρέφτη. Ναι, γιατί ακόμα και στα ονειρά μας βλέπουμε καθρέφτες, γιατί κι όταν πάμε για ένα καφέ πάλι καθρέφτες βλέπουμε αφού έχουμε όλοι γίνει ίδιοι με ελάχιστες διαφορές. Ο άντρας με φραντζούλα, τατουάζ τραϊμπάλ, καθρέφτη γυαλί, σωλήνα παντελόνι, κάτι καρό, ότι κι αν είναι αυτό και νάικ έρμαχ. Αντιστοίχως η γυναίκα με λουί ανα χείρας γυαλιά καθρέφτες, οξυζενέ μέχρι τον αριστερό λοβό του εγκεφάλου και σαγιονάρες με καρδούλες και κοσμήματα. Ένας θαυμαστός καινούργιος κόσμος γεμάτος ίδιους και ίδιες που το μόνο που τους νοιάζει είναι να ξέρουν εκείνοι. Να ξερωγωγιάζουν όλη μέρα κι όλη νύχτα για τα πάντα. Γιατί εν τέλη η γενιά μας αυτή είναι η γενια του ξερωγώ και όχι του εγώ. Με το εγώ πολεμάς και για τίποτα με το ξερωγώ δεν χρειάζεται. Τα ξέρεις όλα…
Σταύρος Νικολάου
σχόλια