Του Γιώργου Τούλα, από την Παράλλαξη.
Η περίπτωση της Βαλαωρίτου είναι η πιο εξώφθαλμη περίπτωση στη Θεσσαλονίκη του τι σημαίνει λάθος ανάπτυξη, λάθος επιλογές, έλλειψη τάξης, πυγμής και αποφασιστικότητας.
Μια παραδοσιακή γειτονιά της πόλης που μέχρι δέκα χρόνια πριν έσφυζε από παραγωγικότητα, μικρές βιοτεχνίες, εδώδιμα-αποικιακά, χρώματα και σιδηρικά, παραδοσιακούς νοικοκυραίους έμπορους που κληρονομούσαν τις επιχειρήσεις τους από τους γονείς τους και τις κληροδοτούσαν στα παιδιά τους.
Η αρχή της κρίσης βρήκε τη γειτονιά σε μια φάση αναζήτησης ταυτότητας. Η παρακμή των γειτονικών Λαδάδικων έκανε τους γέρακες της νύχτας και τα αετόπουλα του life style να αναζητήσουν το νέο προορισμό της πόλης. Τα καταστήματα που έκλειναν σωρηδόν ήταν η μαγιά. Μια γειτονιά χωρίς οικιστικό ενδιαφέρον ανέκαθεν, η Βαλαωρίτου συγκέντρωσε σε παλιούς βιοτεχνικούς χώρους την προτίμηση νέων ανθρώπων που τα μετέτρεψαν σε loft ελπίζοντας σε μια συνολική μετατροπή της περιοχής σε ένα διαφορετικό πόλο έλξης καλλιτεχνών, δημιουργών και κολεκτίβων.
Η αλήθεια είναι πως τα προηγούμενα χρόνια έγινε μια μαζική προσπάθεια μετακόμισης εδώ πολλών ανεξάρτητων δημιουργών και η δημιουργία χώρων έκφρασης όπως οι Lindy Hop Greece, το Dynamo, το Πείραμα, η Σχολή Ανδρέας Βουτσινάς, η Ούγκα Κλάρα, η γκαλερί Toss, γραφιστικά γραφεία, αρχιτεκτονικά γραφεία, designers σαν το Θανάση Μπαμπαλή και τους 157 και 172 και πολλοί άλλοι και επιχειρήθηκε μάλιστα και μια χαρτογράφηση της περιοχής ως τόπος δημιουργικής συνάντησης. Μάλιστα οργανώθηκε και ένα design tour την περσινή χρονιά που σύστησε στο κοινό της πόλης μια άλλη Βαλαωρίτου. Ακόμα και το μικρό ξενοδοχείο Colors που απευθύνθηκε σε ένα άλλο κοινό επισκεπτών της πόλης εντάσσεται σε αυτή την προσπάθεια.
Στο πέρασμα του χρόνου όμως πολλοί δεν άντεξαν και εγκατέλειψαν την κούρσα και η περιοχή παραδόθηκε στην ασυδοσία της νύχτας. Τα πρώτα εναλλακτικά μαγαζιά που άνοιξαν στην περιοχή τονίζοντας το διαφορετικό χαρακτήρα της άρχισαν να αλλάζουν χέρια και να κλείνουν. Έδωσαν τη θέση τους σε μπαρ αμφιβόλου αισθητικής που έφεραν μαζί τους έναν τρομακτικό ανταγωνισμό. Κάθε κατάστημα με πιτζάμες που έκλεινε στην περιοχή έδινε τη θέση του σε ένα μπαρ και η αυθαιρεσία ήρθε μαζί με το χάος. Τα οδοστρώματα του δρόμου αλλά και τους παρακείμενους, τη Συγγρού, τη Βηλαρά εξαφανίστηκαν. Έγιναν υπαίθριες μπάρες, τραπεζοκαθίσματα, τσιφλίκι των επιχειρηματιών. Η μουσική και ο θόρυβος ξεπέρασε κάθε λογική, οι ελάχιστοι πια διαμένοντες που δεν μετακόμισαν δεινοπαθούν.
Οι διαρκείς καταγγελίες στο γειτονικό αστυνομικό τμήμα μοιάζουν ανέκδοτα, αφού κανείς δεν επεμβαίνει να Σταματήσει την κατρακύλα. Ακόμα και η νέα διοίκηση του Δήμου, διότι η παλιά είχε στήσει εκεί ακριβώς στη γωνία Συγγρού και Βαλαωρίτου, το στρατηγείο των Δημητρίων πριν τρία χρόνια, ακόμα και η νέα διοίκηση, πλην μερικών επεμβάσεων για να μαζέψει τραπεζοκαθίσματα, φάνηκε εντελώς αδύναμη να κάνει κάτι για να προλάβει το κακό. Αντίθετα συνέχισε να δίνει άδειες για καταστήματα νυχτερινής διασκέδασης, χωρίς καμία περίπτωση βιωσιμότητας.
Ήταν θέμα χρόνου να αρχίσουν και τα έκτροπα. Η προστασία και ο νόμος της νύχτας έτσι και αλλιώς υπάρχουν στην περιοχή από νωρίς. Τώρα ήρθε η ώρα των συμπλοκών των θαμώνων. Την Παρασκευή που μας πέρασε ένας χοντρός τέτοιος τσαμπουκάς με κομμένα μπουκάλια ήρθε να επιβεβαιώσει τους φόβους. Τέσσερεις συλλήψεις έκανε η αστυνομία μετά από χαρακώματα με σπασμένα μπουκάλια. Η Βαλαωρίτου βαδίζει ανεξέλεγκτη στον επόμενο χειμώνα.
Η περιοχή θυμίζει πια τα Λαδάδικα στο τελευταίο τους στάδιο. Αν η επιχειρηματικότητα που ονειρευτήκαμε στη Θεσσαλονίκη έχει αυτό το πρόσωπο τότε όσοι τη σχεδίασαν και την ονειρεύτηκαν θα πρέπει να βρουν μέρος να κρυφτούν...
σχόλια