Πάντα είχα την απορία από τι υλικό είναι φτιαγμένες οι νεράιδες… Αν τρώνε πρωί, μεσημέρι, βράδυ, αν κοιμούνται, αν ερωτεύονται… Γιατί είναι τόσο ντροπαλές και, ενώ ξέρουμε όλοι ότι υπάρχουν, ελάχιστοι τις έχουν δει; Πάνε σχολείο, μένουν μετεξεταστέες, ποια μέρη προτιμούν για διακοπές; Από πολύ μικρό παιδί είχα αυτές τις βασανιστικές απορίες, που μου έχουν μείνει αναπάντητες, αλλά χρήσιμη παρέα σε ώρες περισυλλογής ή νυχτερινών καταδύσεων στις αναμνήσεις του χαμένου χρόνου.
Πώς θα ήταν αν ξαναγραφόταν ο Μικρός Πρίγκιπας του Εξιπερί σε γένος θηλυκό; Μια όμορφη φιγούρα έρχεται στο νου μου χαμογελαστή, που θα μπορούσε να δώσει σάρκα και οστά στο ρόλο της «μικρής πριγκίπισσας»… Ένα κοριτσάκι που δεν μεγάλωσε ποτέ, κυνήγησε το χρόνο, και τα κατάφερε να τον δαμάσει, να μείνει πάντα έτσι, όμορφη, διάφανη, ντελικάτη… Να μείνει πάντα στα 15 της…
Αν υπήρχαν μερικές λέξεις να περιγράψει κανείς το κορίτσι εκείνο, είναι οι λέξεις: αφοπλιστική ειλικρίνεια, φιλότιμο, μαγκιά… σε εποχές δύσκολες για κορίτσια με ανδρική συμπεριφορά και χαρακτηριστικά.
Δεν μεγάλωσε ποτέ, γιατί αυτό διάλεξε, γιατί τη σεβάστηκε ο χρόνος, όπως τη σεβάστηκαν όλοι όσοι τη γνώρισαν από κοντά ή απλώς πέρασαν από δίπλα της. Δεν ήταν απλά μια γνωστή φιγούρα, μια αναγνωρίσιμη περσόνα, δεν μπορούσε καν να περπατήσει στους δρόμους χωρίς να ζητήσουν να της σφίξουν το χέρι ή να της πουν δύο λογάκια, ενώ η ίδια έκανε ό,τι μπορούσε να το αποφύγει. Ίσως και γι' αυτό περπατούσε χαμογελαστή, αλλά με το κεφάλι πάντα σκυμμένο.
Συμβόλισε με το πιο παραστατικό τρόπο την ατίθαση ομορφιά της αιώνιας νεότητας, το χαμένο ερωτισμό μιας ολόκληρης εποχής, τις ξέγνοιαστες νύχτες και τα ειδυλλιακά δειλινά χαμένων καλοκαιριών και ανεκπλήρωτων πόθων, την ένταση της θάλασσας και του αέρα που πυρπόλησαν όρκους αιώνιας πίστης κι αγάπης, τη μελωδία της εφηβικής ζάλης και την ανείπωτη μεφιστοφελική ομορφιά, που ακολουθεί και βασανίζει σαν καταραμένη μνήμη τους περισσότερους ανθρώπους στο γήρας τους…
Είχε την τύχη με το μέρος της, αλλά ήξερε να τη διαχειριστεί και προπαντός διέθετε την ψυχραιμία να μη λαθέψει και απογειωθεί σε ψεύτικους ουρανούς. Αν και νεράιδα, ήταν πολύ Γήινη, πολύ Ανθρώπινη. Της άρεσε πάντα να πατά στέρεα στη γη. Όταν ήταν μόλις 15 χρόνων, κέρδισε σε ένα διαγωνισμό ενός περιοδικού («Το Πρώτο»). Το έπαθλο, μια κρουαζιέρα μαζί με την πιο γνωστή πρωταγωνίστρια της εποχής. Όταν η Σταρ (εθνικού επίπεδου) αντίκρισε τη 15χρονη σάστισε, γύρισε στον παραγωγό της (που τη συνόδευε) και είπε -δήθεν- αστειευόμενη :
-΄Η θα πέσει αυτή στη θάλασσα ή θα πέσω εγώ, δεν μας χωράει και τις δύο το ίδιο πλοίο.
Ο παραγωγός (εθνικού επιπέδου κι αυτός) μένει άναυδος και απαντάει:
- Τέτοια ομορφιά είναι αμαρτία να μη αποτυπωθεί σε φιλμ, να μείνει για πάντα αθάνατη.
Και φυσικά κάνει ό,τι μπορεί να την πείσει να υπογράψει μαζί του ένα συμβόλαιο…
Η μικρή 15χρονη, τρομάζει, της είναι όλα αυτά άγνωστα και αρνείται…
Ο παραγωγός ξαφνιάζεται, κανείς δεν του έχει πει όχι μέχρι σήμερα, πολύ περισσότερο ένα μικρό κοριτσάκι. Επιμένει και της προσφέρει ένα μυθικό ποσό για την εποχή, ίσον με το περίπου 80% της αμοιβής της μεγαλύτερης -εθνικού επιπέδου- σταρ (60.000 δραχμές σύνολο, όταν ο βασικός μισθός ήταν 2.000 δραχμές).
Το κοριτσάκι της ιστορίας μας θα δεχτεί γιατί το βλέπει σαν ευκαιρία να βγάλει μερικά χρήματα, ενώ μέσα της αποκλείει το ενδεχόμενο να ακολουθήσει ποτέ καριέρα ηθοποιού. Η ίδια δήλωνε ότι ήθελε να γίνει αρχαιολόγος ή πολεμικός ανταποκριτής ή εκπαιδευτής αλόγων…
Η πρώτη ταινία φέρνει τη δεύτερη και την τρίτη. Στο σχολείο αναγκάζεται να πηγαίνει με περιπολικό της αστυνομίας. Θα αναγκαστεί να το σταματήσει και να συνεχίσει με μαθήματα κατ’ οίκον και με αυτό τον τρόπο θα τελειώσει το γυμνάσιο.
Δεν θα μπορέσει να αποφύγει τη μοίρα της, την καριέρα μιας ξεχωριστής και ιδιόμορφης σταρ του σινεμά και θεάτρου, αν και η ίδια κάνει ό,τι μπορεί για να περάσει αυτό το ταξίδι όσο πιο ήρεμα και πιο αθόρυβα μπορούσε. Και το κατάφερε, μια ολόκληρη καριέρα με πάνω από 30 κινηματογραφικές ταινίες κι άλλες τόσες θεατρικές παραστάσεις, ένα Βραβείο Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης… Γίνεται το πρώτο icon της ντόπιας pop culture.
Παρ’ όλα αυτά, δεν απασχόλησε κανέναν ούτε με σκάνδαλα, προσωπικά κουτσομπολιά, φήμες και διαδόσεις που εξάπτουν τη λαϊκή φαντασία και δημιουργούν φτηνούς μύθους και υλικό για φωτορομάντζα (που άλλωστε ήταν πολύ της μόδας εκείνη την εποχή).
Αν ήθελε, θα μπορούσε να κάνει καριέρα στο εξωτερικό (η δεύτερή της ταινία ήταν γερμανική παραγωγή), αν ήθελε θα μπορούσε να είχε γυρίσει τις διπλές και τριπλές ταινίες, να ήταν εξώφυλλο κάθε εβδομάδα σε όλα τα περιοδικά… Αν ήθελε, μαχαραγιάδες θα αυτοκτονούσαν στα πόδια της, αν ήθελε, θα ζούσε στα πιο ακριβά ξενοδοχεία διεθνών λουτροπόλεων… Θα μπορούσε να ήταν παρουσιάστρια τηλεοπτικών εκπομπών, δήμαρχος ή βουλευτής, κριτικός τέχνης, συνταγολόγος μαγειρικών πρωτοτυπιών, εκδότρια εφημερίδας, το πρώτο τραπέζι πίστα… Δεν ήθελε, δεν ήταν του χαρακτήρα της… Απέφευγε όσα οι συνάδελφοί της κυνηγούσαν και κυνηγούν μέχρι σήμερα, με μανία και πείσμα και με κάθε τίμημα….
«Δεν κάνω τη δύσκολη στο να δίνω συνεντεύξεις»,είχε πει… «απλά δεν είμαι καλή στις δημόσιες σχέσεις, δεν είμαι καλή σε αυτό, δεν μου πάει… Δεν έχω άλλωστε να πω τίποτα σημαντικό, οπότε προτιμώ να σωπαίνω… Είμαι της γνώμης ότι καλύτερα να σε αποθυμούν όσοι σε αγαπούν».
Ποτέ δεν πίστεψε ότι έκανε κάτι το ιδιαίτερο, κάτι το ξεχωριστό, κάτι σημαντικό. Όσοι την πλησίαζαν και της δήλωναν τον θαυμασμό τους μάλλον την έφερναν σε δύσκολη θέση και συνήθως κοκκίνιζε σαν μικρό παιδί 15 ετών:
«Δεν είναι σπουδαίο κατόρθωμα να είσαι ηθοποιός, είναι πιο σπουδαίο να είσαι βιοπαλαιστής ή μαχητής της ζωής».
Η μικρή νεράιδα μπορεί να μεγάλωνε σε ηλικία, όμως μέσα στον καθρέφτη της ζωής παρέμεινε νέα, αρυτίδωτη, άφθαρτη, χαμογελαστή και πάντα όμορφη, με εκείνη την ομορφιά που πηγάζει μέσα από την ψυχή, με μια αρμονική γαλήνη, μια θαυμαστή ισορροπία εσωτερικού και εξωτερικού κόσμου. Μια αξιοζήλευτη αρμονία του «είναι» και του «φαίνεσθαι».
Για μεγάλο χρονικό διάστημα έφυγε από τη μεγάλη πόλη, από την κεντρική σκηνή και διάλεξε να χαρεί τη ζωή της και τη φύση, μακριά από τα φώτα, τις δεξιώσεις και την πολυτέλεια σε ένα ζεστό ερημικό κτήμα στην Εύβοια. Με μοναδική αξιοπρέπεια ασχολήθηκε με όσους αγαπούσε και με απλά καθημερινά πράγματα.
- Έχω μια αγκαλιά που δεν χωράει όλο τον κόσμο, αλλά αυτούς που χωράει τούς χωράει καλά.
Κάποτε συναντηθήκαμε σε μια παραγωγή χαμηλού προϋπολογισμού, χαμηλών φιλοδοξιών, χαμηλών προθέσεων… Την είχα ρωτήσει:
-Μα γιατί το κάνετε; Δεν σας αξίζει…
-Δεν είμαι κάτι ιδιαίτερο, κάτι διαφορετικό από σένα. Το κάνω για τους ίδιους λόγους που το κάνεις κι εσύ, για να ζήσω, κι εφόσον δεν με προσβάλει, τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες…
Και σε αυτή την ταπεινή δουλειά, χωρίς την παραμικρή φιλοδοξία, ήταν παρούσα σε όλα, με έναν τρόπο που κέρδιζε όχι μόνο την αγάπη αλλά τη λατρεία όλων.
Τελικά είχε δίκιο… Γιατί στην τελική εικόνα που μένει, στην εικόνα που έχουμε οι πιο πολλοί γι’ αυτή στο μυαλό μας, δεν έχουν σημασία οι ταινίες και οι αρετές τους, αλλά το δικό της άρωμα που βγαίνει μέσα από αυτές, πάντα μεθυστικό, πάντα αέρινο.
Στις 4 Μαρτίου του 2008 συνέβη κάτι απίστευτο. Σηκώθηκε από το κρεβάτι της και κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και διαπίστωσε ότι είχε δύο τεράστια φτερά. Τα τίναξε με δύναμη και έφυγε προς τον ουρανό, σαν νεράιδα που ήταν, σαν άγγελος που ήταν, σαν τη νιότη που φεύγει μακριά, σαν το παρελθόν που γίνεται ανάμνηση, σαν ένα δάκρυ-σταγόνα στη βροχή…
Η Ελένη Ναθαναήλ Δεληβασίλη δεν μένει πια εδώ, αναχώρησε στην ηλικία των 16 ετών (οποιαδήποτε άλλη πληροφορία είναι λανθασμένη και παραποιημένη). Επιβεβαίωσε τη φράση: Η οδός της απώλειας είναι ο δρόμος προς τη δόξα και τη μνήμη…
Η Ελένη Ναθαναήλ Δεληβασίλη δεν μένει πια εδώ και μας λείπει η ομορφιά και η ευγένεια της. Μας λείπει η χαμένη αθωότητα που δεν θα τη ξαναβρούμε ποτέ…
σχόλια