μαλλον ποτε δεν θα με αποδεχτουν..

9.10.2012 | 02:43

ξέρεις ποιο είναι το "λάθος" σου (αν μου επιτρέπεις;) Προσπαθείς υπερβολικά πολύ!Χαλάρωσε.Κράτα όσα σε κάνουν να νιώθεις καλά. Κι αποδέξου τα άλλα. Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο αυτό που σου λέω. Όμως δεν είμαι σίγουρη αν διαβάζεις τα σχόλια που σου γράφουμε (όλοι είπαν πολύ ενδιαφέροντα πράγματα για την σχέση σου με τους γονείς σου) ή αν απλώς μένεις δεμένη σ' ένα κουβάρι που σε κρατάει δέσμια ώστε να ορίζεσαι μέσα από το πως σε βλέπουν εκείνοι. Να το πω απλά; Ότι και να κάνεις, θα βρουν κάτι να πουν! Γιατί ΔΕΝ έχει να κάνει με σένα, γλυκιά μου! Το πρόβλημα το έχουν εκείνοι. Μην το κάνεις δικό σου. Και ούτε να προσπαθείς να τους το εξηγήσεις αυτό. Γνώμη μου είναι να μην εκτυπώσεις τα μηνύματα για να τα δείξεις στην μητέρα σου! Ψάχνεις πάντα να βρεις κάτι να σε δένει μαζί της για να μην αφήσεις το θέμα στην άκρη. Ξέρεις, ιδανικά τα προβλήματα θα έπρεπε να λύνονται. Αλλά όταν αυτό δεν γίνεται... τα δεχόμαστε και τα ξεπερνάμε... παίρνει χρόνο αλλά καμιά φορά δεν υπάρχει άλλη λύση... και νομίζω αυτό μπορούν να το επιβεβαιώσουν κι άλλοι που έχουν περάσει κάτι παρόμοιο...(με όλο το σεβασμό, ελπίζω να μην παρεξήγησες τίποτα, καλό κουράγιο!)

| Μόνιμος σύνδεσμος

σουρουκλεμες

7.10.2012 | 09:16

και να εξομολογηθω και κατι αλλο που μολις σκεφτηκα..εγω ον τελευταιο καιρο δεν εχω πολλους φιλους...οι 2 κολλητες μου ρουφηχτηκαν απο τις σχεσεις τους που η μια με εχει κανει περα εδω και μηνες γιατι της ειπα οτι με εχει γραψει και η αλλη απλα τον τελευταιο καιρο εχει ρουφηχτει και δεν μιλαμε χωρις κατι να εχει γινει.με την πρωτη τσακωθηκαμε αγρια γιατι προσπαθουσε να μου επιβαλλει σε μια δικη μου υποθεση την δικη της αποψη και οταν της ειπα οτι σεβομαι την αποψη της αλλα δεν θα την εφαρμοσω εγινε χαμος γιατι δεν εκανε αυτο που ηθελα εγω.επειτα μου παραδεχτηκε με εμμεσο τροπο το λαθος της αλλα απο εγωισμο και μονο(ετσι θεωρω εγω τουλαχιστον) δεν θελει να μου μιλαει για να μην παραδεχτει οτι δεν με σεβαστηκε.με αποτελεσμα να εχουμε να μιλησουμε 2-3 μηνες..αρα και η κολλητη μου φιλη με υποτιμα και δεν με γνωριζε πραγματικα.και εκεινη κανει οπως οι γονεις μου.περιφρονουσε τα θελω μου και προσπαθουσε να μου επιβληθει και οταν ειδε οτι εγω πλεον δεν ειμαι το μικρο καλοβολο και μαλθακο κοριτσακι τοτε πειραχτηκε..το ιδιο εκανε και ο πρωην ερωτικος μου συντροφος που ηταν η πρωτη μου σχεση και η πρωτος μου ερωτας.τον εμπιστευομουν σε ολα και τον ακουγα χωρις δευτερη σκεψη και στο τελος με παρατησε για αλλη και εγω εμεινα μαλακας να τον κοιταω.τελικα μηπως παραημουν καλοβολη για ολο τον κοσμο?μηπως τελικα η πολυ καλοσυνη ειναι αυτη που με εφαγε?δυσκολο το να ξυπνας τελικα και να συνειδητοποιεις την πραγματικοτητα..δυσκολο και επιπονο..εχω ριξει τοσο κλαμμα για τον πρωην μου,τοσο για την κολλητη μου τοσο για τους γονεις μου που κριθαρακι κονετυω αν βγαλω(ειχα βγαλει μια φορα και δεν ειχα πει τιποτα σε κανεναν για να μην τους ανησυχησω και καλα τρομαρα μου!)..

| Μόνιμος σύνδεσμος

σουρουκλεμες

7.10.2012 | 08:35

πριν λιγο ηρθε η μαμα μου στο δωματιο και με αγκαλιασε και με φιλησε και μου ειπε πως νιωθει καλυτερα.αυριο φευγει για 20 μερες με τον αδερφο μου για αμερικη καθως παντρευεται ο γιος της αδελφης της.εγω δεν πηγαινω καθως εχω εναν ''πατερα'' που χρειαζεται νταντεμα αλλα δεν θα ηθελα κιολας γιατι ολη η οικογενεια εκει ειναι στα ιδια μυαλα με τους δικους μου αρα θα γινομουν χειροτερα.θα κατσω εδω να πηγαινω στη σχολη μου κι να προσπαθησω να βρω καμια δουλιτσα μπας και βγαζω το χαρτζιλικι μου τουλαχιστον για να μην εχουν να μου χτυπανε και αυτο..της ειπα μονο να παει εκει να περασει καλα και να σκεφτει την ολη κατασταση ηρεμη και ψυχραιμη μακρυα απο τον ψυχοπαθη πατερα μου την επηρεαζει τρομερα.οχι οτι εκεινη παει πισω αλλα παιζει ενα ρολο και εκεινος στην συμπεριφορα της..δεν της ειπα τιποτα αλλα την κοιταξα με ενα απορημενο βλεμμα θελοντας να την ρωτησω για ποιο πραγμα νιωθει καλυτερα..που μου γεμιζει την ζωη με χολη,πικρα και στεναχωρια?που δεν λεω σε κανεναν ποτε που πραγματικα ειμαι γιατι ο,τι και να πω θα ειναι κακο?που με εχει μαθει με εμμεσο τροπο να λεω ψεμμα και ασυνειδητα πλεον το κανω αυτο και στην ερωτικη μου σχεση και πηγα να χωρισψ εξαιτιας μιας χαζης συνηθειας?θεωρω οτι ναι ειμαι ωριμη για την ηλικια μου.και προσπαθω και αλλο για τον εαυτο μου.δεν ξερω πολλα ατομα να το χειριζονται με τοση ψυχραιμια το ζητημα..οι περισσοτεροι φευγουν απο τα σπιτια τους.το ειδα στο βλεμμα της οτι φοβαται μεχρι που μπορει να φτασω ...και ναι αυτη τη στιγμη νιοωθω ικανη για ολα.δεν το λεω εγωιστικα.το λεω γιατι νιωθω ικανη να υπερασπιστω τον εαυτο μου.και αυτο κανω.με οποιο τροπο μπορω.ο αδελφος μου ειναι τοσο αδιαφορος για μενα που οταν του ζητησα να γνωρισει το ατομο που ειμαι ερωτευμενη(ειμαστε μονο 2 μηνες μαζι αλλα νιωθω υπεροχα μαζι του) μου ειπε οτι δεν υπαρχει καποιος λογος να τον γνωρισει .δεν τον νοιαζει.τωρα καθως γραφω σκεφτομαι να τυπωσω τις εξομολογησεις και τα σχολια και οταν γυρισει η μητερα μου να της τα δωσω..μηπως και ανοιξουν τα ματια της..ναι ειναι αληθεια οτι δεν αντιδρω παντα ψυχραιμα απεναντι της.εδω ειμαι πιο ηρεμη.λετε να το κανω?

| Μόνιμος σύνδεσμος

σουρουκλεμες

7.10.2012 | 04:37

γεια σας...ειμαι η εξομολογητρια..σημερα το μεσημερι ηρθε η μητερα μου παλι κλαιγοντας στο δωματιο μου και μου ζητησε συγγνωμη.μου ειπε οτι ειναι πολυ στεναχωρημενη.το γιατι δεν το καταλαβα.παλι ελεγε οτι δεν εχω οριο σε τιποτα και οτι πρεπει να ξερει τις παρεες μου..δηλαδη δεν ζητουσε συγγνωμη ουσιαστικη αλλα για να την συγχωρεσω απλα εγω...και οταν της ειπα να μιλησουμε ηρεμα παλι τα ιδια ελεγε..της εξηγουσα οτι εγω δεν μπορω να λυσω τα θεματα της ουτε μπορω να της εξηγησω γιατι φερεται παραλογα γιατι δεν θα καταλαβει..της ειπα να κατσει και να σκεφτει μονη της τι συμβαινει.οχι για εμενα αλλα για εκεινη.και παλι δεν με ακουσε..ελεγε πως δεν μπορω εγω το κοριτσι να κανω ο,τι κανει και ο αδελφος μου..δεν θελει να με καταλαβει..και αυτο με ποναει..θα μπορουσα να δεχτω το οτι δεν μπορει αλλα το γεγονος οτι δεν θελει καν με κανει εξαλλη και στεναχωρημενη..ποτε δεν ηθελα να φτασω σε σημειο να πω οτι θα προτιμουσα να ειμαι συνεχεια εκτος σπιτιου για να μπορεσω να γλιτωσω..αγαπουσα το σπιτι μου,το δωματιο μου,την οικογενεια μου.και τα αγαπουσα για ο,τι ειναι..ακομα και ψυχακιας που ειναι ο πατερας μου τον αγαπαω.ακομη και αδιαφορος που ειναι ο αδερφος μου τον αγαπαω.ακομη και ψυχαναγκαστικη που ειναι η μανα μου την αγαπαω.δεν μπορω ομως να δινω τοση αγαπη και απο εκεινους να παιρνω μονο πικρα επειδη εφτασα στα 20 μου και αποφασισα να μην ειμαι το ζωο τους και να ξυπνησω..πραγματικα με απογοητευσαν..ολοι τους..δεν θελουν το καλο μου..θελουν την βολη τους..

| Μόνιμος σύνδεσμος

la mujer del mar

7.10.2012 | 01:48

λυπάμαι που περνάς άσχημα λόγω οικογένειας, ίσως θα έπρεπε να τους αποδεχτείς εσύ και να μην περιμένεις να σε αποδεχτούν εκείνοι (ξέρω πόσο δύσκολο είναι αυτό που λέω...) ίσως θα έπρεπε να μην προσπαθείς τόσο πολύ και να δεις τα πράγματα απ'έξω... καθώς διάβαζα το πρώτο κομμάτι της εξομολόγησης σου μου φάνηκε ξεκάθαρο πως η μητέρα σου προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή σου με κάθε τρόπο και πως εκείνη δε νιώθει καλά (με τα δικά της θέματα). Ίσως ο τρόπος που το δείχνει να είναι ανάποδος αλλά μην τα παίρνεις όλα τοις μετρητοίς, επικεντρώσου στα καλά που έχεις και συνέχισε... μην αφήνεις την οικογένεια να σε κρατάει πίσω...

| Μόνιμος σύνδεσμος