Στον Θεόδωρο Πάγκαλο «αφιερώνει» το σημερινό της άρθρο στην Καθημερινή η αρθρογράφος Ξένια Κουναλάκη, με αφορμή την πρόσφατη επανεμφάνιση του πρώην υπουργού και την κριτική του κατά πάντων. Η αρθρογράφος δεν χαρίζεται στον πληθωρικό παλαίμαχο πολιτικό, στον οποίο καταλογίζει ότι κάνει κριτική και όχι αυτοκριτική και «ανάγει την αγένεια σε στυλ».
Το άρθρο της κ. Κουναλάκη:
«Ο κ. Θεόδωρος Πάγκαλος δεν πήγε στο διήμερο του ΙΣΤΑΜΕ για την επέτειο ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ. Ελειπε, λέει, στην Κίνα για δουλειές. Χθες όμως, λίγες ώρες πριν από τις ομιλίες των δύο πρωθυπουργών στις κυβερνήσεις των οποίων υπηρέτησε επί μακρόν, τον είδαμε στη Δ.Τ. – σε απευθείας σύνδεση από τα στούντιο της Τιενανμέν προφανώς. Είπε, μεταξύ άλλων ο κ. Πάγκαλος, ότι θεωρεί την επάνοδο των κυρίων Σημίτη και Παπανδρέου «γελοία», γιατί αμφότεροι υπήρξαν βασικά «αποτυχημένοι πρωθυπουργοί».
Είναι ωραίο επάγγελμα «να είσαι ο Θεόδωρος Πάγκαλος». Χωρίς ίχνος αυτοκριτικής, πιάνεις ένα μικρόφωνο, λες με καφενειακού τύπου επιχειρήματα ό,τι σου κατέβει στο κεφάλι, διανέμεις συλλογικές ευθύνες, κρατώντας κι ελάχιστες για τον εαυτό σου, και εξασφαλίζεις αιώνια ασυλία. Είναι θέση πλήρους απασχόλησης γιατί μπορείς να την ασκείς κατ’ ιδίαν και δημοσίως, άκοπα και ανέξοδα, συχνά και επ’ αμοιβή, με την ίδια ακριβώς ανεμελιά. Οπως κουτσοπίνεις στην ταβέρνα της Τζιας με φίλους και πετάς ένα δεκάρικο με τίτλο «μαζί τα φάγαμε», έτσι γράφεις ένα βιβλίο και στοχοποιείς σύσσωμη την ελληνική κοινωνία για τα σημερινά δεινά. Οπως είσαι συγχυσμένος με τον υπάλληλο της τοπικής σου εφορίας, πας και δίνεις μια συνέντευξη και αποκαλείς όλους τους δημοσίους υπαλλήλους «κοπρίτες». Κι όπως ανταλλάσσεις σεξιστικά και ομοφοβικά υπονοούμενα με την παλιοπαρέα, με την ίδια άνεση τα ξεστομίζεις εναντίον πολιτικών αντιπάλων και διεθνών συνομιλητών. Ανάγεις την αγένεια σε στυλ, μετατρέπεις την αμετροέπεια σε υποτιθέμενο χάρισμα και καθιστάς τον λαϊκισμό ευφυολόγημα. Βρίζεις τους πάντες και τα πάντα, κι όταν σε προσβάλλουν παριστάνεις τον εύθραυστο και απαιτείς συμπαράσταση και δημοσιογραφική κάλυψη.
Ο άνθρωπος που έμεινε στην Ιστορία για την υπόθεση Οτσαλάν και τη ρήση «η Γερμανία είναι ένας οικονομικός γίγαντας με μυαλό νάνου» αποκαλεί αποτυχημένο τον Κώστα Σημίτη που μας έβαλε στο ευρώ. Και τον Γιώργο Παπανδρέου που -ανεξάρτητα από τη μετέπειτα πορεία λόγω της μεγαλύτερης μεταπολεμικής οικονομικής κρίσης που έσκασε στα χέρια του- έδωσε μια εκλογική αναμέτρηση το 2009 και την κέρδισε με σχεδόν 44%, ενώ ο ίδιος κατάφερε να ηττηθεί το 1994 ως υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων από τον «Κύριο Τίποτα» – λέγε με Δημήτρη Αβραμόπουλο. Υπέρμαχος της θεωρίας των δύο άκρων, ο κύριος Πάγκαλος «φτύνει» ολόκληρη την αξιωματική αντιπολίτευση αποκαλώντας την «κόμμα τραμπούκων» κι ένα ιστορικό κόμμα όπως το ΚΚΕ, από το οποίο ξεκίνησε άλλωστε την πολιτική του διαδρομή.
Κάποτε, σε κάποια ηλικία, είναι ωραίο και ξεκούραστο κανείς να σιωπά. Να κάθεται σπίτι του και να αναλογίζεται τι έκανε και τι δεν έκανε στη ζωή και την πολιτική του διαδρομή. Να διαβάζει, να γράφει, να παίζει με τα παιδιά και τα εγγόνια του, κυρίως όμως να αυτοπροστατεύεται και να μην εκτίθεται. Γιατί άρθρα όπως αυτό είναι δυσάρεστα ακόμα και για τους γράφοντες.»
σχόλια