Αν υποθέσουμε ότι η χαρά είναι ένα συναίσθημα που μπορείς να την εκφράσεις από την τηλεόραση και το ίντερνετ και να γίνεις πιστευτός, τότε το ακριβώς ανάποδο συμβαίνει με την θλίψη. Η λύπη σου για σοβαρά θέματα όπως ο θάνατος ενός ανθρώπου δεν γίνεται να εκφραστεί ούτε από την τηλεόραση αλλά ούτε και από το ίντερνετ. Ο μοναδικός λόγος που μπορώ να σκεφτώ για τον οποίο συμβαίνει αυτό είναι ότι μέσα στην λύπη, κυρίαρχο ρόλο εκτός από την εκτόνωση (το κλάμα) έχει η σιωπή.
Έχοντας την εμπειρία δυο θανάτων στην ζωή μου που με επηρέασαν βαθιά, μπορώ να πω με σιγουριά ότι την λύπη του άλλου την μοιράζεσαι μόνο όταν είσαι δίπλα του. Απαιτείται η φυσική σου παρουσία στο γεγονός. Ή αν αυτό δεν είναι δυνατόν κάτι που θα την κάνει αμεσότερη και πιο προσωπική την επαφή σας, όπως ένα τηλέφωνο.
Μερικές φορές μπορεί να χρειαστεί να μοιραστείς και τις σιωπές του. Να μην μπορείς να πεις τίποτα. Είναι αρκετό το ότι είσαι εκεί.
Σήμερα, βλέποντας για λίγο ένα μεσημεριανό άκουσα την τηλεφωνική επικοινωνία με κάποια που γνώριζε την Δουκακάρου. Προσπαθούσε να εκφράσει την λύπη της από το τηλέφωνο, ήδη την είχε τουιτάρει και μέσα στην ροή του λόγου της είπε το εξής για τον πεθαμένο σύζυγο της θέλοντας να του πλέξει το εγκώμιο: «Αυτός ο άνθρωπος δεν υπάρχει. Μα τι λέω; Φυσικά και δεν υπάρχει!»
Προσπάθησε να συνδυάσει δηλαδή την «μοντέρνα» φράση του συρμού με το γεγονός. Και τα έκανε «άστα να πάνε». Γιατί ο θάνατος, το νούμερο ένα θέμα της ανθρώπινης ύπαρξης, γίνεται «άστα να πάνε» όταν δεν τον αντιμετωπίζεις όπως του αρμόζει. Στη ζωή ακόμα και αν είσαι υπερβολικός, ακόμα και αν βάζεις μπόλικο ψέμα στο ίντερνετ για όλα αυτά τα συναρπαστικά που ζεις και πάλι ας πούμε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα. Όταν όμως πιάνεις το θάνατο κάποιου με την ίδια ένταση γίνεσαι από αστείος έως τελείως σαχλός.
Σαχλούς και αστείους θεωρώ όλους αυτούς που εκφράζουν το RIP τους από τουίτερ και Facebook για ανθρώπους που δεν έχουν συναντήσει στην ζωή τους. Γίνονται σαχλοί γιατί είναι υπερβολικοί μέσα στην υποτιθέμενη θλίψη τους όπως ακριβώς είναι μέσα στην ασυγκράτητη χαρά τους. Γίνονται σαχλοί γιατί μοιρολογούν για ανθρώπους που απλά τους έκανε εντύπωση η ιστορία τους. Και τέλος γίνονται ακόμα πιο αστείοι όταν «κλαίνε» για διάσημους επειδή έχουν ακούσει το cd τους (σ.σ το μισό γιατί δεν πρόλαβαν, έπρεπε να γράψουν στο ίντερνετ)
Αυτοί που σε σκέφτονται πραγματικά είναι δίπλα σου, και τις περισσότερες φορές δεν κάνουν καθόλου θόρυβο σε τέτοιες περιπτώσεις. Το μόνο που μπορείς να κάνεις όταν ακούς για το θάνατο κάποιου που δεν γνωρίζεις, είναι να αναλογιστείς σιωπηλά για την ματαιότητα της δικής σου ύπαρξης. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα τα οποία τα διαβάζουμε μόνο όταν έρθει η ώρα της προσωπικής εμπειρίας.
σχόλια