Ο Bono των U2 δεκαετίες τώρα αντιπροσωπεύει αυτό το είδος φιλανθρωπίας το οποίο απεχθάνομαι. Προβεβλημένη, θορυβώδης, το πάρτι της καλής ψυχής πάνω από την πείνα και την δυστυχία του κόσμου. Η φιλανθρωπία ενός αγνώστου που δίνει ένα ευρώ σε ένα άγνωστο απλωμένο χέρι στο δρόμο, δεν πιάνει μια μπροστά σε όσα κάνει αυτός ο άνθρωπος. Διότι γίνεται αθόρυβα, από καρδιάς, χωρίς να έχει κάτι να κερδίσει.
Είδα χθες αυτό το βίντεο από την εκδήλωση στο Clinton Global Initative. Ο Bono μιμείται τον Κλίντον μπροστά στον Μπιλ Κλίντον και η Κριστίν Λαγκάρντ σκάει στα γέλια. Θυμήθηκα και το δεύτερο λόγο για τον οποίο τον αντιπαθώ: Πεθαίνει να έχει σχέσεις με την εξουσία. Τους ισχυρούς. Το αναμφισβήτητο ταλέντο του στην μουσική έγινε το όχημα που τον οδήγησε και σε αυτά τα νταλαβέρια. Για τα οποία «κόβει φλέβες». Τα έχουμε δει και στην χώρα μας με κόσμο που δεν έχει ένα γραμμάριο από το ταλέντο του Bono. Με την γλώσσα έξω να γλείφουν τον πολιτικό κόσμο για καμία επιχορηγησούλα.
Καμιά φορά λες τι κρίμα. Γιατί το ταλέντο(σ.σ Η καλλιτεχνική αξία του σου αρέσει δεν σου αρέσει η μουσική του δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Έγραψε κομμάτια που έμειναν κλασικά. Ο χρόνος είναι ο καλύτερος κριτής) να μην συνοδεύεται από το ταλέντο της ζωής. Γιατί να μην βλέπει καλλιτεχνικά την ζωή ένας άνθρωπος που έχει όντως καλλιτεχνική αξία; Γιατί να τσαλαβουτάς στις λάσπες από την στιγμή που μπορείς να είσαι αξιοπρεπής; Αναπάντητα ερωτήματα.
Ένα τηλεφώνημα του δημοσιογράφου του Rolling Stone Anthony Bozza το 2001 μπερδεύει ακόμα περισσότερο τα πράγματα για τον άνθρωπο που κρύβεται πίσω από τον καλλιτέχνη. O Bono μιλάει μοναδικά για τις τελευταίες μέρες του πατέρα του και τις επισκέψεις του στο νοσοκομείο. Όχι, μην μου πείτε ότι «όλοι οι άνθρωποι έτσι θα μιλούσαν για τις τελευταίες μέρες του πατέρα τους». Ξέρω κόσμο που για διάφορους λόγους δεν έκανε τον κόπο να πάει στον νοσοκομείο αν και ήξερε ότι οι δικός του άνθρωπος πέθαινε. Το τηλεφώνημα του δημοσιογράφου δένει όμορφα με ένα τέλειο καρτούν.
Αν έλεγε τα ίδια πράγματα με την κάμερα στραμμένη πάνω του το αποτέλεσμα ίσως να ήταν διαφορετικό. Η δημόσια εικόνα ενός προσώπου μπορεί να μην έχει καμία σχέση με τον άνθρωπο που κρύβεται πίσω από αυτή. Όλα ίσως τελικά να πρέπει να τοποθετηθούν στην γκρίζα ζώνη. Εκεί που δεν υπάρχει το απόλυτο άσπρο ή μαύρο. Ίσως να έχει τις καλύτερες προθέσεις για να αλλάξει τον κόσμο και να το κάνει με το λάθος τρόπο. Όμως αυτό είναι το τίμημα της δημοσιότητας που πρέπει να πληρώσεις: Κρίνεσαι από την εικόνα του εαυτού σου που πουλάς στα media. Και ο Bono αυτό που πουλάει μέχρι στιγμής είναι την εικόνα ενος φιλάνθρωπου που θέλει συνεχώς τις κάμερες πάνω του για να τραβάει την προσοχή.
σχόλια