Ο μέσος επισκέπτης σε μουσείο περνάει περίπου δύο δευτερόλεπτα μπροστά από κάθε έργο τέχνης και ΑΝ τον ενδιαφέρει μπορεί να διαθέσει και άλλα οχτώ για να διαβάσει τη «λεζάντα» που το συνοδεύει. Εντελώς εγκυκλοπαιδικά, το έργο με τις περισσότερες επισκέψεις την περασμένη χρονιά ήταν η Μόνα Λίζα στο Λούβρο, με πιο πολλούς επισκέπτες απ’ ό,τι η Μέκκα και το Βατικανό μαζί. Την είδαν από κοντά περίπου εννιά εκατομμύρια άνθρωποι, με μέσο χρόνο παραμονής μπροστά της τα δεκαπέντε δευτερόλεπτα. Τα περισσότερα τα ξόδεψαν για να [αυτό]ποζάρουν σε αναμνηστική φωτογραφία με τον πίνακα στο βάθος. Το 70% των επισκεπτών δεν δίνουν μία για τον πίνακα και δεν ξέρουν απολύτως τίποτα γι’ αυτόν.
Ένα τεράστιο μέρος του κόσμου που μπαίνει σε μουσεία και επισκέπτεται εκθέσεις δεν έχει ιδέα περί τέχνης. Και δεν έχει ιδέα και τι θα δει. Όχι ότι χρειάζεται και να ξέρει, δηλαδή. Όπως δεν χρειάζεται να ξέρεις από μουσική για να εκτιμήσεις μία καλή συναυλία ή για να σου αρέσει ένα κομμάτι και να ξέρεις από θέατρο για να σου αρέσει μία παράσταση. ΟΚ, όσο πιο πολύ ασχολείσαι μαζί τους και εκπαιδεύεσαι, τόσο περισσότερους κώδικες βρίσκεις για να τα αποκρυπτογραφήσεις. Και μπορείς να εκτιμήσεις τα έργα περισσότερο. Αλλά, συνήθως, ένα ωραίο έργο είναι ένα ωραίο έργο. Τέλος. Το ίδιο και ένα φρικτό.
Τεράστια και λίγο άσχετη εισαγωγή για να καταλήξω σε αυτό: Χθες στα εγκαίνια της Μπιενάλε περιφερόμασταν μπροστά από τα εκθέματα και ακούγαμε σχόλια και εντυπώσεις που ήταν αμήχανες και αδιάφορες, όσο και η ίδια η έκθεση. Δεν θέλω να σχολιάσω τα έργα, ας το κάνουν άλλοι που ξέρουν περισσότερα περί τέχνης, το μόνο που θα ήθελα να πω είναι ότι δεν είδα ούτε ένα φρικτό που να αξίζει να το αναφέρω. Δεν είδα όμως και τίποτα που να μου άρεσε πολύ. Αν εξαιρέσεις τις performances του ισογείου –οι οποίες μέσα στον αυτοσαρκασμό και την σάτιρα [μέχρι γελοιότητας] είχαν κάτι ενδιαφέρον, τα εκθέματα των πάνω ορόφων ήταν από αδιάφορα μέχρι βαρετά. Τα μόνα που θυμάμαι να μου τράβηξαν την προσοχή ήταν τα σκίτσα ανθρώπων που σε υποδέχονται ζωγραφισμένα με μολύβι στους τοίχους του κάθε ορόφου και μία Λάσση μινιατούρα, τόσο μικρή που σχεδόν δεν την πρόσεχες…
Και κάτι αστείο για επίλογο: στο Camp [όπου τα εκθέματα είναι κυρίως βίντεο] κάποιος φωτογράφιζε κάτι σημάδια στο ταβάνι που του φάνηκαν ενδιαφέροντα. Πλησιάσαμε και είδαμε ένα σωρό σφηκοφωλιές που έμοιαζαν με εικαστική παρέμβαση. Δεν παίρνω όρκο, αλλά νομίζω ότι δεν την είχαν κάνει άνθρωποι, έμοιαζαν με πραγματικές σφηκοφωλιές και είχαν όντως μεγαλύτερο ενδιαφέρον από οτιδήποτε είδαμε στο Camp.
σχόλια