Επειδή γράφτηκε η είδηση για αυτήν την πιθανότητα και πολλοί αναρωτήθηκαν πως γίνεται, αφού η Ελλάδα, μέσω του Υπουργείου Πολιτισμού, να έχει στείλει το Αγόρι του Έκτορα Λυγίζου, να υπάρχει μια άλλη ελληνική ταινία που διεκδικεί μια θέση, η οποία μοιάζει ασυμβίβαστη.
Πρώτα και κύρια, άλλα τα Όσκαρ, άλλες οι Σφαίρες. Το καταστατικό είναι τελείως διαφορετικό και μπορείτε να μπείτε στην ιστοσελίδα goldenglobes.org , στην κατηγορία του ξενόγλωσσου φιλμ, για να διαβάσετε τους δικούς τους κανονισμούς αναλυτικά.
Ανάμεσα στα πολλά, γράφουν πως μια μη αγγλόφωνη ταινία μπορεί να τεθεί υπόψιν των μελών και να μπει στη λίστα τους (που συνήθως απαρτίζεται από 5 ταινίες) για να διαγωνιστεί για τη Χρυσή Σφαίρα μετά την τελική ψηφοφορία, με την προϋπόθεση να έχει βγει στη χώρα της, μέσα στο έτος, χωρίς είσημη υποβολή από κρατικό φορέα, και μόνο μια φορά, ακόμη κι αν δεν έχει παιχθεί ποτέ στο Λος Άντζελες. Η μεγάλη διαφορά με τα Όσκαρ είναι πως δε χρειάζεται να έχει υποβληθεί επισήμως από το κράτος παραγωγής, και δεν περιορίζεται σε μια συμμετοχή ανά χώρα. Έχουμε δει δυο ταινίες, από τη Γαλλία ή την Ιταλία συνήθως, να φιγουράρουν στην πεντάδα.
Επί του πρακτέου: το βασικό είναι να γνωρίζουν τα περίπου 90 μέλη της Ένωσης Ανταποκριτών, που θυμίζω πως είναι ξένοι δημοσιογράφοι που έχουν μόνιμη πόλη διαμονής τους το Λος Άντζελες και γράφουν, χαλαρά οι περισσότεροι, για μέσα ενημέρωσης μη αμερικανικά (ακόμη κι αν δεν είναι της χώρας καταγωγής τους), την ύπαρξη μιας ταινίας για να την προωθήσουν στην πρώτη ψηφοφορία. Επειδή παραδοσιακά οι Σφαίρες προσπαθούν να προλάβουν τα Όσκαρ, δηλαδή να μαντέψουν τα γούστα της Ακαδημίας και να βγουν πρώτοι στις επιλογές τους, οι ταινίες που ούτως ή άλλως έχουν υποβληθεί από τις χώρες έχουν λάβει το σινιάλο και κάποιες από αυτές συζητιούνται και από τους Ξένους Ανταποκριτές. Για κάποιες άλλες, τα μέλη που ταξιδεύουν σε φεστιβάλ ανά το κόσμο, κάνουν κουβέντα και προτείνουν. Για την πλειοψηφία όμως, υπάρχουν ατζέντηδες απαραιτήτως, βάση του καταστατικού, με έδρα το Λος Άντζελες, που προωθούν όσους ενδιαφέρονται. Δε σημαίνει πως όλοι γίνονται δεκτοί. Οι publicists έχουν μια ιδέα για το στιλ των ταινιών που έχουν τύχη και αναλαμβάνουν τον πελάτη ή όχι.
Ένα από αυτά τα πρακτορεία, το Kallista PR ήταν υπεύθυνο για την επιτυχημένη πορεία του Κυνόδοντα στα Όσκαρ. Οργάνωσε την καμπάνια και πέτυχε είσοδο στην πεντάδα. Το αφεντικό στο Kallista είναι μια ικανή γυναίκα στο χώρο, η Μπιβ Ρέϊγκας, η οποία διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στο Φεστιβάλ Ελληνικών Ταινιών στο Λος Άντζελες ως συμπαραγωγός και εκπρόσωπος ταινιών, και γνωρίζει την ελληνική πραγματικότητα στο σινεμά.
Ο Παπακαλιάτης, μετά από μια στάση στη Νέα Υόρκη, όπου το φιλμ του Αν προβλήθηκε στο Ziegfield Theater, βρίσκεται στο Λος Άντζελες, έχοντας ήδη βρει ατζέντη που κατάφερε να καταστήσει το φιλμ του "διαγωνίσιμο", κατάλληλο δηλαδή, για να διεκδικήσει μια θέση στην πεντάδα των Χρυσών Σφαιρών που επίκεινται.
Πάει δηλαδή εκεί για να βοηθήσει την ταινία του και να δει τι χρειάζεται για να τα καταφέρει. Ένα από τα πρακτορεία, πιθανότατα το Kallista δουλεύει για την ταινία. Αν συζητηθεί το όνομα του και το Αν εκτεθεί σωστά και έξυπνα σε ειδικούς του χώρου, οι πιθανότητες του για συμπαραγωγή και κεφάλαια αυξάνονται για το επόμενο κινηματογραφικό του βήμα- προϋπόθεση είναι φυσικά να αρέσει η δουλειά του. Ποτέ δεν το ξέρεις με σιγουριά, αλλά πας για να διαπιστώσεις την ανταπόκριση σε ένα κοινό με επιρροή. Κι αν τσιμπήσεις και υποψηφιότητα, ακόμη καλύτερα.
Η Ελλάδα έχει κερδίσει δυο φορές αυτό το βραβείο, σε πολλαπλή βράβευση, με τον Μιχάλη Κακογιάννη, το 1955 για τη Στέλλα, και το 1957 για το Κορίτσι με τα Μαύρα. Απόδειξη της διαφοράς με τα Όσκαρ, είναι πως αυτές οι δυο ταινίες δεν βρέθηκαν ποτέ σε πεντάδα στα Όσκαρ, αντίθετα με την Ηλέκτρα, την Ιφιγένεια και το Ζορμπά, πάντα του Κακογιάννη, που κατέλαβαν πλασαρίσματα σε πολλές και διαφορετικές κατηγορίες.
Η κίνηση προς τις Χρυσές Σφαίρες έγινε. Ταινίες που δεν πήγαν για Όσκαρ, όπως το Φαρινέλι για παράδειγμα, έφυγαν με Σφαίρα από το Χόλιγουντ. Τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά και ένα παράδειγμα ελληνικής ταινίας που δεν εμπίπτει στο κυρίως ρεύμα εκείνων που συνήθως ταξιδεύουν σε διεθνή φεστιβάλ, δοκιμάζει σε συμβατά νερά (το στιλ του Παπακαλιάτη είναι κοντά στη λογική όσων ψηφίζου στις Χρυσές Σφαίρες, εικάζω). Θα δούμε αν το Αν συγκινήσει μια διαφορετική κατηγορία της βιομηχανίας, που αποτελεί ιδιοτυπία, καθώς απαρτίζεται από δημοσιογράφους που θέλουν να βλέπουν τους εαυτούς τους ως παράγοντες, και όχι τόσο ως παραδοσιακούς κριτικούς και ρεπόρτερ.
σχόλια