Blue Jasmine
Μια σκηνή του Blue Jasmine που μου έμεινε αξέχαστη. Η Jasmine ανοίγει την πόρτα του σπιτιού της αδερφής της και βγαίνει στον δρόμο. Κάθεται σε ένα παγκάκι δίπλα σε μια γυναίκα. Ξεκινάει άλλος ένας θλιβερός της μονόλογος που ψάχνει ακροατή. Η γυναίκα που κάθεται δίπλα της παραμένει αδιάφορη. Κάποια στιγμή δεν αντέχει να την ακούει και σηκώνεται και φεύγει. Η Jasmine συνεχίζει να μονολογεί.
Το να πέσεις σε ένα τέτοιο μονόλογο που αναζητά ακροατή είναι συνηθισμένο στις πόλεις. Λεωφορεία, στάσεις, μετρό, παγκάκια μοιάζουν ώρες-ώρες με αυτοσχέδιες θεατρικές σκηνές. Οι άνθρωποι μονολογούν σαν χαμένοι και τα μάτια τους ψάχνουν κάποιον να τους ακούσει. Δεν έχει σημασία τι λένε. Αρκετοί βρίζουν. Μια φορά είχα ακούσει έναν να μονολογεί στην διπλανή θέση του λεωφορείου κατηγορώντας τον πατέρα του. Το βλέμμα του σε περιμετρική κίνηση έψαχνε ακροατές. Δεν έχω δει πιο χαμένο βλέμμα.
Σε αυτή την σκηνή συμπάθησα την Jasmine. Δεν είχε σημασία πια τι είχε κάνει. Είχε περάσει στην απέναντι όχθη. Εκεί που είσαι και δεν είσαι ζωντανός. Εκεί που παραπατάς ανάμεσα σε παραισθήσεις και πραγματικότητα. Η κάμερα του Γούντι Άλεν χάιδευε το Σαν Φρανσίσκο κάποιες στιγμές σαν να ήταν ένα αθώο ψαροχώρι. Η σκηνή στο παγκάκι μας επαναφέρει βίαια στο αστικό τοπίο. Εκεί που μιλάς μόνος σου και τα λόγια σου πέφτουν στο τσιμέντο.
«Αισθανόμουν σαν ελαιοχρωματιστής δίπλα στον Πικάσο»
Το Esquire Σεπτεμβρίου ρώτησε τον σκηνοθέτη για αυτά που του έμαθε η ζωή.
Μου άρεσε πάρα πολύ αυτό, το οποίο κάθε μέρα που ανοίγουμε τα μάτια μας και είμαστε ζωντανοί το ξεχνάμε:
«Μόλις έκανα την τύχη μου» λέει ένας τύπος. Έπειτα βγαίνει στον δρόμο και ένα πιάνο πέφτει πάνω στο κεφάλι του. Η αλήθεια είναι ότι πολλά πράγματα που μας συμβαίνουν σε αυτή την ζωή δεν μπορούμε να τα ελέγξουμε.
Αλλά και αυτό που δείχνει πόσο ταπεινός είναι:
«Στον δείπνο με τον Ingmar Bergman αισθανόμουν σαν ελαιοχρωματιστής που κάθεται στο ίδιο τραπέζι με τον Πικάσο»
Αλλά και πόσο προσγειωμένος:
«Δεν είναι σωστό το χάρισμα με το οποίο γεννήθηκες να το αντιμετωπίζεις σαν κατόρθωμα»
Και φυσικά αυτό:
«Στο γάμο πρέπει να ξέρεις πώς να αγωνίζεσαι. Υπάρχει μια σοφία σε αυτό»
Οι δέκα αγαπημένες του ταινίες
Και για το τέλος οι δέκα αγαπημένες του ταινίες από το Sight and Sound:
1.
Bicycle Thieves (1948, dir. Vittorio De Sica)
2.
The Seventh Seal (1957, dir. Ingmar Bergman)
3.
Citizen Kane (1941, dir. Orson Welles)
4.
Amarcord(1973, dir. Federico Fellini)
5.
8 ½(1963, dir. Federico Fellini)
6.
The 400 Blows (1959, dir. Francois Truffaut)
7.
Rashomon (1950, dir. Akira Kurosawa)
8.
La Grande Illusion (1937, dir. Jean Renoir)
9.
The Discreet Charm Of The Bourgeoisie (1972, dir. Luis Bunuel)
10.
Paths Of Glory (1957, dir. Stanley Kubrick)
σχόλια