Όταν η γυναίκα του διαγνώστηκε με καρκίνο, αυτός ο τύπος αποφάσισε να κάνει κάτι πραγματικά αξέχαστο

Ποτε ακριβως οι επιστημες δεχτηκαν πιεση απο την κοινωνια και εγιναν οι μεγαλες επιστημονικες ανακαλυψεις? Θες να μας δωσεις ενα-δυο παραδειγματα? Και αυτο το αιφνιδιο επιστημονικο βημα στο οποιο αναφερεσαι εγινε ακριβως επειδη οι μεγαλοι επιστημονες γνωριζαν το σημαντικο ρολο τον οποιο εχουν. Επειδη θελουν να προσφερουν στην κοινωνια. Και μονο που λες οτι δεν αναγνωριζεις τους γιατρους ως επιστημονες ειναι πραγματι τραγικο. Οταν θα κανουν τη δουλεια τους και θα σωζουν εσενα η καποιον γνωστο σου, αυτα ακριβως να τους πεις...

"Και αυτο το αιφνιδιο επιστημονικο βημα στο οποιο αναφερεσαι εγινε ακριβως επειδη οι μεγαλοι επιστημονες γνωριζαν το σημαντικο ρολο τον οποιο εχουν. Επειδη θελουν να προσφερουν στην κοινωνια." Πηγή: www.lifo.grΜήπως αυτή είναι ακριβώς η αφορμή για την οποία έκανα τις συγκεκριμένες παρατηρήσεις;Το γεγονός δηλαδή ότι κάποτε όντως κάποιοι μεγάλοι επιστήμονες έκαναν το μεγάλο ιατρικό βήμα - όπως παραδέχεσαι κι εσύ - πράγμα που όμως ΔΕΝ έχει συμβεί μέχρι στιγμής, στις προσπάθειες ανεύρεσης της θεραπείας της συγκεκριμένης νόσου; Με εξαίρεση τον Γιώργο Παπανικολάου που ήταν και Βιολόγος και έκανε την πρώτη μεγάλη διαγνωστική ανακάλυψη, ποιος άλλος επιστήμονας έχει αφήσει το όνομά του στην ιστορία της αντιμετώπισης αυτής της ασθένειας;

Ως συνήθως η αλήθεια μάλλον βρίσκεται κάπου στη μέση. Διεξάγεται μια διαρκής μάχη ανάμεσα σε επιστήμονες, γιατρούς, ερευνητές από τη μια και πολυεθνικές ιατρικής/φαρμακευτικής φύσεως με συμφέροντα που επι της αρχής ταυτίζονται αλλά στη πράξη συχνά διαφέρουν. Η Ιπποκράτεια προσέγγιση είναι ότι πάνω από όλα είναι ο ασθενής και ο αγώνας γίνεται για αυτόν και μόνο.Οι συνδιασμοί διαφορετικών οργανισμών, φύλων, ηλικιών και οργάνων που πάσχουν είναι χιλιάδες και έτσι ο αγώνας ενάντια στο καρκίνο είναι άνισος γιατί η μορφή της ασθένειας δε ταυτίζεται σχεδόν ποτέ από ασθενή σε ασθενή.Όμως κανείς δε μπορεί να αρνηθεί ότι σε πολλές περιπτώσεις βλέπουμε πχ εμμονή στη πρακτική της χημειοθεραπείας για περιπτώσεις σε πολύ προχωρημένο στάδιο που τελικά απλώς επιταχύνουν το μοιραίο. Εκεί λοιπόν αναρωτιέσαι αν το κίνητρο είναι αφέλεια ή πραγματική πίστη των θεραπόντων ιατρών ότι το ρισκο του να δηλητηριάσεις έναν ήδη εξασθενιμένο οργανισμό (ελπίζοντας ο καρκίνος να πεθάνει πριν το σώμα) αξίζει το κόπο, ή αν απλώς συμμετέχουν σε μια πάγια προσέγγιση που λέει ότι άπαξ και καρκινοπαθής επισκεφτεί τη κλινική, ο γιατρός οφείλει να κάνει τα αδύνατα-δυνατά ώστε ο ασθενής να μπεί σε πρόγραμμα. Κάτι τέτοιο προφανώς ευννοεί τα οικονομικά της κλινικής αλλά όχι απαραίτητα τη ποιότητα της ζωής που απομένει στον ασθενή.Με λυπεί το γεγονός ότι στο εξωτερικό, όταν ο καρκινοπαθείς παραλάβει τη διάγνωση γίνεται μια ομαδική προσπάθεια με ογκολόγο, παθολόγο, ψυχολόγο ώστε να τεθούν όλες οι πιθανές εναλλακτικές στο τραπέζι και να χαραχθεί μια κοινή πορεία.Εδώ όμως πάμε όλοι βουρ στο "ότι πει ο γιατρός" την ώρα που από γιατρό σε γιατρό το "τί θα πει ο γιατρός" διαφέρει και προκαλεί σύγχυση στον ασθενή.Επομένως η ισοπεδωτική άποψη ότι όλοι είναι λαμόγια που ζητάνε τα ευρώ μας είναι υπερβολή, όμως το ότι μεγάλο μέρος των ανθρώπων της ιατρικής είναι και έρμαια των οικονομικών συμφερόντων, παραμένει αναμφισβήτητο, και όλοι μας έχουμε ιστορίες να πούμε, ιστορίες που δείχνουν ότι στον αγώνα κατά του καρκίνου δε συμμετέχουν μόνο αγαθοί και τίμιοι επιστήμονες.

Έστω σαν ένα παράδειγμα πίεσης: Μέσα από άρθρα περιοδικών της εποχής (τα περισσότερα από αυτά τα έντυπα ήταν μέσα έκφρασης των gay πολιτών στην Αμερική), έχει γίνει γνωστό ότι είχε υπάρξει πίεση από τις κοινότητες των ομοφυλοφίλων προς την Κυβέρνηση των ΗΠΑ, ώστε να ανευρεθεί η αιτία του AIDS, γεγονός που συνέβη τελικά το 1984.Μέχρι τότε, επειδή ο πολύς κόσμος έβλεπε μία τρομακτική θανατηφόρα ασθένεια να εξαπλώνεται ραγδαία, κυρίως ανάμεσα σε ομοφυλόφιλους άνδρες (υπήρχαν βέβαια και χρήστες ουσιών, αλλά οι καλοθελητές της εποχής έτειναν να το αγνοούν ηθελημένα), είχε αρχίσει να δημιουργείται ένα πολύ ισχυρό κύμα ομοφοβίας, που υπήρχε λογική ανησυχία ότι θα κατέληγε σε καραντίνες.Ευτυχώς για όλους μας, ο ιός ανευρέθη το 1984, αποδεικνύοντας ότι το Aids - ως (και) σεξουαλικά μεταδιδόμενη νόσος - αφορά τους πάντες και όχι μόνο τους ομοφυλόφιλους. Αυτό για μένα, είναι ένα πολύ χαρακτηριστικό δείγμα του πώς η κοινωνία μπορεί να κάνει πράγματα. Να σου πω και κάτι στο φινάλε; Πολιτική, κοινωνία, υγεία, επιστημονική κοινότητα και έρευνα, είναι ΚΡΙΚΟΙ που συνδέονται.

Οι εικόνες μάλλον σου δημιούργησαν τόσο πόνο και τέτοιο αίσθημα ανασφάλειας που εξοργίζεσαι. Δικαιολογημένα κατ εμέ...Και οπότε κατηγορώντας ως αυτουργούς τους επιστήμονες η οργή σου βρήκε κάπου να εκτονωθεί, μιας και ο καρκίνος δεν είναι πρόσωπο, και επελαύνει στις ανθρώπινες ζωές σαν τους φασίστες, άλογα, άκριτα και αναίτια. Άδικα δηλαδή. Είναι σαν ένα αυτοκίνητο με κολλημένο το γκάζι να ρχεται μανιασμένο κατά πάνω σου, που όταν το αντιληφθείς, όπως και στην διάγνωση, ξεροκαταπίννεις...Απλά αν ξαναεπισκέπτυεσαι τα σχόλιά σου, αξίζει να πεις κάτι...Άλλωστε, μεταξύ εσού και των γιατρών που κατηγορείς, ο ένας μόνο δεν είναι ο επιστήμονας. Εσύ. Αυτοί κάτι παραπάνω κάνουν από σένα, όπως και πρέπει. Μην ξεχνάς, ότι και οι ίδιοι άλλωστε είναι το ίδιο τρομοκρατημένο με σέναι, αφού και αυτοί προσβάλονται και πεθαίνουν από καρκίνο.

σου ευχομαι να μη τους χρειαστείς ποτέ, γιατί τότε θα κάνεις μεγάλη κωλοτούμπα.

Συμβουλή: πρόσεχε πάρα πάρα πάρα πολύ όταν εμπιστεύεσαι την ζωή σου στους γιατρούς. Μην το κάνεις ποτέ άκριτα, ακόμα κι αν δεν είσαι γιατρός. Υπάρχουν περιπτώσεις που η λογική του ασθενή ξεπερνάει την επιστημοσύνη του γιατρού.

poet of death νομιζω θα σας ταιριαζε περισσοτερο.θυμιζεις εκεινην την μακαριτισσα δημοσιογραφο με hiv/aidsπου αρνιοταν την ασθενεια και την θεραπεια,και παροτρυνε κι αλλους να το κανουν, και πεθανε ξαφνικα και αναπαντεχα την στιγμη που η συγκεκριμενη ασθενεια τεινει να γινει μια χρονεια ασθενεια.

Καλά, πλάκα μας κάνεις;Η Μαρία αμφισβητούσε το AIDS (ως προς το τι το προκαλούσε), ενώ εγώ κάνω ΕΝΤΕΛΩΣ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ:Θεωρώ ότι η ασθένεια παραμένει πάρα πολύ ισχυρή και (πολύ) δύσκολα αντιμετωπίσιμη, γεγονός που με ωθεί να πιστεύω ότι χρειάζεται μέγιστη πίεση και εντατικοποίηση των ερευνών για να μπορέσουμε επιτέλους να γυρίσουμε σελίδα.Αναρωτιέμαι πάντως πώς είναι δυνατόν να διαβάζεις κάτι και να αντιλαμβάνεσαι κάτι άλλο, τόσο διαφορετικό. Κάτι δεν πάει καλά...

Jacob,Επανέρχομαι σε σένα γιατί αυτή η παρέμβασή σου - αν και λιγόλογη - είναι το χειρότερο τρολάρισμα που έχω υποστεί εδώ μέσα:"Αρνιόταν την ασθένεια και την θεραπεία" είναι η φράση-κλειδί που χρησιμοποίησες, προσπαθώντας εντελώς ΥΠΟΝΟΜΕΥΤΙΚΑ να συσχετίσεις μία άποψη που κάποτε είχε ειπωθεί για το AIDS, με την γνώμη που εκφράζω εδώ για την συγκεκριμένη ασθένεια, για την οποία συζητάμε εδώ μέσα (έχεις καταλάβει για ποια νόσο συζητάμε εδώ;;;).Αν δεν τρολάρεις σκόπιμα, τότε δεν διάβασες ούτε μία γραμμή από αυτά που έγραψα.Να επαναλάβω λοιπόν, ότι ΚΑΘΕ μου λέξη εδώ μέσα, δείχνει ότι είμαι ΑΚΡΙΒΩΣ αυτός που υποστηρίζει ότι η ασθένεια που απασχολεί τον παρόντα διάλογο, όχι μόνο είναι παρούσα, αλλά παίρνει τα δολοφονικά πρωτεία στο ποσοστό των ανθρώπων που σκοτώνει, ειδικά σε συνδυασμό με ηλικιακά όρια:Cancer is a leading cause of death worldwide, accounting for 7.6 million deaths (around 13% of all deaths) in 2008.Deaths from cancer worldwide are projected to continue rising, with an estimated 13.1 million deaths in 2030.Τα παραπάνω στοιχεία από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας.Αρνούμαι την ασθένεια αρχι-τρολ;Ή μήπως είμαι ο μόνος εδώ μέσα που βλέπει μία πραγματικότητα, την οποία - από το τρελό κράξιμο που έχω φάει - δείχνει ότι οι περισσότεροι ΑΡΝΕΙΣΤΕ ή πιθανότερα, δεν θέλετε να ξέρετε;Και το επαναλαμβάνω για δεύτερη φορά εδώ, για να το καταλάβουν και οι συνήθεις

Συνεχίζω για τον Jacob, επειδή κατά λάθος, πάτησα την "καταχώριση":Επαναλαμβάνω λοιπόν, προς γνώση, ακόμα και αυτών που με τον χείριστο τρόπο, διαστρεβλώνουν σκόπιμα, απόψεις (όπως εσύ) ότι:ΔΕΝ υποστηρίζω καμία εναλλακτική "θεραπεία" ή προσέγγιση για την συγκεκριμένη ασθένεια.ΔΕΝ πιστεύω ούτε καν αυτό που πολλοί πιστεύουν, αλλά διστάζουν να γράψουν δημόσια, ότι δηλαδή υπάρχει μία επιχειρηματική συνωμοσία από τις φαρμακευτικές εταιρείες, για να μην προωθηθούν αποτελεσματικότερες θεραπείες ή αυτό να γίνει προσχεδιασμένα, σε εύθετο χρόνο.Θεωρώ ΜΟΝΟΝ ότι η ιατρική επιστημονική έρευνα - για μία σειρά από σύνθετους λόγους, στους οποίους συμπεριλαμβάνεται και η χρηματοδοτική κακοδιαχείριση - δεν έχει αποδώσει τα βέλτιστα που θα μπορούσε και ΙΣΩΣ θα έπρεπε, μετά από τόσο μακρά στο χρόνο, πορεία ερευνών. Το να αποτελεί το γεγονός αυτό αντικείμενο κριτικής - όχι από εμένα, αλλά από έναν ολόκληρο κόσμο, κυρίως μέσα στο Διαδίκτυο - είναι νομίζω ΔΙΚΑΙΩΜΑ μας. Ή μήπως όχι;Είμαι αντιληπτός;

Poet,Εχω διαβάσει ότι υπάρχει φάρμακο για κάποιες μορφές καρκίνου που όμως δεν έχει βγεί "στην αγορά" αν θέλεις να το πείς έτσι, επειδή βρίσκεται σε πειραματικό στάδιο. Κάποια στιγμή θα βγεί στον αέρα και τότε θα πλουτίσουν οι φαρμακοβιομηχανίες ακόμη περισσότερο όπως γίνεται πάντα για το οποιοδήποτε νέο φάρμακο-πανάκεια. Για την ώρα πάντως θεραπεία για καρκίνο = γιόκ!Δεν συμμερίζομαι εντελώς την άποψή σου για τους γιατρούς που ασχολούνται με καρκινοπαθείς. Σίγουρα υπάρχουν και κακοί γιατροί, όπως και κακοί επιστημονες γενικά. Πιστεύω ότι οι γιατροί κάνουν ότι μπορούν για να βοηθήσουν τους ασθενείς. Οι χημειοθεραπείες θεραπεύουν ένα μικρό ποσοστό καρκίνων (η ξαδέλφη μου με καρκίνο ωοθηκών σε αρχικό στάδιο, θεραπεύτηκε) όχι όμως όλους. Μην έχοντας λοιπόν κανένα άλλο "φάρμακο" γιατρειάς, κάτι πρέπει να δώσουν στους ασθενείς που πηγαίνουν να τους συμβουλευτούν. Η τελική απόφαση ανήκει στον ασθενή, αν θα προχωρήσει για chemo ή όχι. Η θα προτιμήσει κάποια άλλη μέθοδο με αμφίβολο πάντα αποτέλεσμα. Στην Ελλάδα προωθούν πάρα πολύ τις χημειοθεραπείες, σε άλλες χώρες είναι πιο συντηρητικοί. Το να μην αναγνωρίζεις κανένα γιατρό ως επιστήμονα επειδή το φάρμακο για τον καρκίνο δεν έχει βγεί στην αγορά, θεωρώ ότι είναι υπερβολικό. Τι φταίνε οι άνθρωποι, ε? Κάνουν ότι μπορούν.

Απλά θα πω ότι αν ακούσεις ιστορία γιατρού που νόσησε κανείς τους δεν κάνει χημειοθεραπεία ή ακτινοβολία. Όλοι τους, τουλάχιστον όσοι το διαγνώσουν νωρίς, την ψάχνουν με τις εναλλακτικές θεραπείες γιατί ξέρουν πολύ καλά τη κατάληξη με τις συμβατικές μεθόδους. Ζητώ συγνώμη αν ο λόγος μου ακούγεται σκληρός. Όσο για τη Φραπελιά και κάποια άλλα που διάβασα συγκαταλέγονται στους φθηνούς τσαρλατανισμούς και θεωρώ ότι είναι ατυχή παραδείγματα. Αν σας ενδιαφέρει μια εναλλακτική άποψη για το ζήτημα σας προτείνω το βιβλίο "Ο Καρκίνος δεν είναι ασθένεια" του Αντρέας Μόριτζ