υπήρχε ένα μάθημα στη νομική που λεγόταν συνταγματικές ελευθερίες. εκεί κάπου χανόταν η μπάλα. το δικό μου δικαίωμα υπερίσχυε του δικού σου, και τανάπαλιν. το δικαίωμα στην προσωπικότητα περιχαρακωνόταν από το δικαίωμα στο περιβάλλον. η ανάγκη για πληροφόρηση κάπου χώλαινε όταν μιλούσαμε για την αξιοπρέπεια. δεν ήξερες τι υπερίσχυε του άλλου. βασικά, όλα ίσχυαν, αρκεί να τα έβλεπες από την εκάστοτε ορθή οπτική γωνία. θυμάμαι πως μας δίδασκε ο μανιτάκης. διαόλου κάλτσα. ήξερε πολύ καλά τι έλεγε. κι έφτασε το πλήρωμα του χρόνου. η διάκριση των εξουσιών και τα ατομικά δικαιώματα. για έναν νομικό, η σημερινή απόφαση σηματοδοτεί μιαν ήττα κι έναν θρίαμβο, συνάμα. ήττα για την προχειρότητα της απόφασης να χρησιμοποιηθεί η δικαιοσύνη σε ένα πολιτικό παιχνίδι για την πάταξη του ρατσισμού - που μόνο με πολιτικούς όρους μπορεί να συμβεί, εφόσον δεν υπάρχει νομοθετικό πλαίσιο για την ποινικοποίηση του μίσους, κι έναν θρίαμβο για το σθένος που επέδειξαν τα κατώτερα κλιμάκια της δικαιοσύνης έναντι μιας προχειρότατης δίωξης. κι αυτό που σήμερα λοιδωρείται, αύριο θα είναι το όπλο απέναντι στην - όποια - καταστρατήγηση των συνταγματικών ελευθεριών. το λάθος ήταν που αποπειράθηκε να χρησιμοποιηθεί μια εξουσία προς το συμφέρον μιας άλλης. ελάχιστες φωνές το υπέδειξαν αρχικά, αλλά εκ των υστέρων δικαιώθηκαν. το θέμα δεν είναι να ζήσουμε κάπως δαφορετικά, όπως το έχουμε στο μυαλό μας. το θέμα είναι να ισορροπήσουμε. απορώ γιατί το κάνουμε τόσο δύσκολο.
σχόλια