28η Οκτωβρίου, Θεσσαλονίκη
Η παρέλαση λαμβάνει τέλος, τα φώτα σβήνουν, οι κάμερες φεύγουν και ο κόσμος χορτασμένος από το υπερθέαμα επιστρέφει στην πεζή καθημερινότητά του. Όλοι, εκτός από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια που έμελλε να ζήσει μια βραδιά που θα τη θυμάται για όλη του τη ζωή.
Όλα ξεκίνησαν όταν, έπειτα απ'το πέρασμα και των βετεράνων, η παρέλαση έληξε και οι επίσημοι προσκεκλημένοι ξεκίνησαν να αποχωρούν ο ένας μετά τον άλλον, μέχρι που ο Πρόεδρος απέμεινε μόνος του στην εξέδρα των επισήμων. Θεωρώντας πως ήταν λογικό να φύγει τελευταίος και πως η όποια καθυστέρηση ήταν θέμα διαδικαστικής φύσεως, δεν ανησύχησε. Ωστόσο, όσο περνούσε η ώρα άρχισε να καταλαβαίνει πως κάτι δεν πήγαινε καλά. «Συνήθως μετά από τέτοιες εκδηλώσεις έρχεται κάποιο αυτοκίνητο και με παίρνει, είτε μου κορνάρουν είτε μου κάνουν αναπάντητη στο What's Up και κατεβαίνω. Δεν ξέρω τι συνέβη αυτή τη φορά».
Δυστυχώς ο Πρόεδρος φαίνεται να μην είναι ο μόνος που δεν ξέρει τι έγινε, καθώς το ίδιο ακριβώς δηλώνουν όλοι οι αρμόδιοι φορείς, οι οποίοι, ως συνήθως, ρίχνουν τις ευθύνες ο ένας στον άλλον.
Το μακρύ νήμα των δικαιολογιών ξεκινάει από την Προεδρική Φρουρά η οποία υποστηρίζει πως, λόγω των περικοπών, οι τσολιάδες πλέον δεν επαρκούν για τα εκτός έδρας και πως εκτός Αττικής την φύλαξη και τις μετακινήσεις του Προέδρου αναλαμβάνει η Ελληνική Αστυνομία. Η αστυνομία από την πλευρά της ρίχνει το μπαλάκι στον Περιφερειάρχη κ. Απόστολο Τζιτζικώστα, λέγοντας πως σε ό,τι αφορά τους εορτασμούς της 28ης αυτός έχει το γενικό πρόσταγμα. Ο κ. Τζιτζικώστας το αρνείται, λέγοντας πως αυτός κανονίζει μόνο ποιος θα έρθει στην παρέλαση και πως υπεύθυνος για το ποιος θα φύγει είναι ο δήμαρχος. Ο Γιάννης Μπουτάρης με τη σειρά του λέει πως δεν μπορούσε να πάει αυτός τον Πρόεδρο σπίτι, αφού δεν είχε πάρει αμάξι επειδή το βράδυ ήθελε να βγει για ποτό και είχε κατέβει με λεωφορείο.
Χαρακτηριστικό της απραξίας των αρχών είναι πως ο Πρόεδρος έμεινε στο ίδιο σημείο για σχεδόν 8 ώρες. Όπως ο ίδιος εξομολογείται, «Μετά το μεσημέρι κατάλαβα πως με είχαν ξεχάσει εντελώς, αλλά είχε βγάλει γλυκό αεράκι και δεν με πείραζε. Η θεά από τον θρόνο ήταν πολύ όμορφη και τα χρώματα του ουρανού με γέμιζαν αισιοδοξία για το αύριο. Τότε είναι που με πήρε ο ύπνος. Πραγματικά ξεράθηκα».
-"Που πήγαν όλοι;"
Στο κρίσιμο αυτό διάστημα πολλοί τουρίστες πέρασαν τον Πρόεδρο για άγαλμα, ενώ κάποιοι άλλοι, πιθανώς λόγω του εξεζητημένου θρόνου, θεώρησαν το σκηνικό αναπαράσταση στέψης κάποιου Βυζαντινού αυτοκράτορα, με highlight του απογεύματος μια παιδική χορωδία από την Βουλγαρία, τα παιδιά της οποίας έψαλλαν δίπλα στον κοιμώμενο πρόεδρο την «Υπερμάχω» με ερασμιακή προφορά, για το βίντεο της εκδρομής τους.
Έως ότου ξυπνήσει, ελάχιστα πριν πέσει θύμα βανδαλισμού από αμφίβολου ταλέντου γκράφιτι artists, είχε πάρει να βραδιάζει. Τότε, όπως λέει, αποφάσισε πως έπρεπε να αναλάβει δράση. «Σκέφτηκα μήπως είχαμε κανονίσει να βρεθούμε κάπου και το είχα ξεχάσει, οπότε πήγα στην Καμάρα που έχω ακούσει είναι δημοφιλές μέρος για ραντεβού και περίμενα. Τζίφος...». Κανείς δεν περίμενε τον ίδιον, παρά μόνον ορισμένοι έκπληκτοι φοιτητές που βλέποντάς τον στενοχωρημένο, τον προσκάλεσαν σε τουρνουά τάβλι για να του φτιάξουν την διάθεση. Το ένα έφερε το άλλο και ο Πρόεδρος σύντομα βρέθηκε να τα «πίνει» σε κρασάδικο της Ολύμπου. Έκτοτε τα ίχνη του, όσο και η μνήμη του χάθηκαν.
«Το τελευταίο που θυμάμαι είναι μυρωδιά καμένου, εμάς να τρέχουμε μέσα από κάτι παρκάκια και στο βάθος πίσω μας σειρήνες της αστυνομίας».
Ευτυχώς για τον ίδιο - και το πολίτευμα - ξύπνησε σώος και αβλαβής στο κοινόβιο μιας κατάληψης αναρχικών κοντά στις φοιτητικές εστίες, οπότε και μέσω μιας εφαρμογής του smartphone του κάλεσε ΤΑXI , παρά τις επίμονες παραινέσεις των συνδαιτημόνων του να τον πετάξουν αυτοί «όπου γούσταρε» γιατί ήταν «πολύ ξηγημένος». Αφού αντάλλαξαν Viber, αποχαιρέτησε τους νέους του φίλους και ξεκίνησε για το μακρύ ταξίδι της επιστροφής. Έφτασε στην Αθήνα αργά το μεσημέρι.
«Προσπάθησα να μην κάνω πολύ θόρυβο μπαίνοντας στο Προεδρικό Μέγαρο, για να μην ανησυχήσω κανέναν, αλλά δεν έβρισκα το σωστό κλειδί και χάλασα τον κόσμο. Η κλειδαρότρυπα φταίει, δεν καθόταν ακίνητη». Για καλή του τύχη ωστόσο, τόσο στην κατοικία του όσο και στο σύνολο του κράτους, κανείς δεν αντιλήφθηκε την απουσία του.
Βρισκόμενος πια στην ασφάλεια και την θαλπωρή του Μεγάρου δηλώνει χαρούμενος για αυτή την μεγάλη παρεξήγηση που του χάρισε μια αξέχαστη νύχτα. «Το κεφάλι μου βουίζει όπως στα χρόνια της αντίστασης που οι σφαίρες έπεφταν γύρω μου σαν τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ, αλλά μα την πίστη μου το χρειαζόμουν αυτό. Δεν μετανιώνω για τίποτα».
σχόλια