Τη Σοφία Βέμπο μαζί με τη Δανάη, τις θεωρώ τις δύο μεγαλύτερες Ελληνίδες τραγουδίστριες, πραγματικά υποδείγματα για κάθε επίδοξο τραγουδιστή. Τη Μαρινέλλα πάλι τη θεωρώ μεγάλη φωνή, σέβομαι το πόσο κοσμαγάπητη εξακολουθεί να παραμένει μέχρι σήμερα, αλλά ουδέποτε μου άρεσε αυτή η glamour αισθητική της.
Ωστόσο, μετά το τέλος της παράστασης που παρακολούθησα πριν από λίγες ώρες στο Badminton, την καταχειροκρότησα, αποδίδοντας της όλα τα εύσημα. Και θα ήμουν άδικος αν δεν το έκανα.
Κατ' αρχάς η Μαρινέλλα δικαιούτο απόλυτα να ενσαρκώσει τη Σοφία Βέμπο. Υπήρξε άλλωστε ιστορικά η πρώτη τραγουδίστρια που ανέλαβε - κατόπιν επιθυμίας του Μίμη Τραϊφόρου - να περάσει τα τραγούδια της στις νεότερες γενιές ακροατών. Έτσι κυκλοφόρησε το άλμπουμ ''Η Μαρινέλλα σε τραγούδια της Βέμπο'' το 1980, δύο χρόνια μετά το θάνατο της τραγουδίστριας της Νίκης.
Στην τωρινή παράσταση η Μαρινέλλα κερδίζει το στοίχημα διότι διατηρεί ακέραια την προσωπικότητα της και σε καμία περίπτωση δεν πάει να κάνει, να γίνει - που λένε, Σοφία Βέμπο. Πετυχαίνει συνεπώς να εμφανιστεί ως Μαρινέλλα που σέβεται τη μακαρίτισσα και να επιβληθεί με τα δικά της ταλέντα: τη μεγάλη έκτασης φωνή της, εντυπωσιακή για τα 75 της χρόνια, και την εξαιρετική σκηνική παρουσία της.
Αξιοζήλευτη για κάθε θίασο ενός τέτοιου φιλόδοξου εγχειρήματος και η χημεία της με τον Χρήστο Στέργιογλου που υποδύεται τον Μίμη Τραϊφόρο, σύντροφο ζωής της Βέμπο και στιχουργό όλων των μεγάλων επιτυχιών της. Με χιουμοριστικές πινελιές (οι αθυρόστομοι καυγάδες του Τραϊφόρου με τη Βέμπο, λόγου χάριν), με έναν άρτιο χειρισμό των εκφραστικών του μέσων, αλλά και με τα φωνητικά του προσόντα (είχε συμμετάσχει στους πρώτες Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού Κέρκυρας του Μάνου Χατζιδάκι), ο Στέργιογλου πλάθει έναν Τραϊφόρο ως τον μοναδικό άνθρωπο που αφιέρωσε πραγματικά τη ζωή του στη θρυλική τραγουδίστρια.
Γιατί αυτή ήταν η αλήθεια! Η σχέση Βέμπο - Τραϊφόρου πέρασε δια πυρός και σιδήρου, αλλά κράτησε ως το τέλος, σε αντίθεση με τα μέλη της οικογένειας της που την πρόδωσαν και την οδήγησαν σε απόπειρα αυτοκτονίας. Όλα αυτά περνάνε από τη συγκεκριμένη θεατροποίηση μαζί και με άλλα κομμάτια που συνθέτουν το παζλ του πολυτάραχου βίου της Βέμπο: το ξεκίνημα της στο τραγούδι, τις πρώτες επιτυχίες, το Έπος του ΄40, τη σύλληψη της από τους Γερμανούς και τη φυγάδευση της στη Μέση Ανατολή, τη φιλοπατρία της που την έβαλε συχνά στο στόχαστρο δεξιών και αριστερών, τις τουρνέ σε ΗΠΑ και Αφρική, τις απιστίες του Τραϊφόρου που την πλήγωναν, το πέρασμα της από τη Στέλλα του Μιχάλη Κακογιάννη, την εξάρτηση της από το αλκοόλ και τα βαρβιτουρικά, το άσυλο που παρείχε σε φοιτητές στην οικία της τη βραδιά της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και το θάνατο της σε ηλικία 68 ετών. Με λίγα λόγια, ο θεατής μέσα σε ένα τρίωρο μαθαίνει τα πάντα για τη Σοφία Βέμπο.
Η παράσταση ως μιούζικαλ διαθέτει σκηνογραφικό - ενδυματολογικό πλούτο και ένα ευφυές σενάριο με τα χιουμοριστικά νούμερα εκ μέρους των ηθοποιών του πολυμελούς θιάσσου να παρεμβαίνουν για να αποφορτίζουν τη συγκίνηση και ουσιαστικά την τραγικότητα του βίου αυτής της γυναίκας.
Όσο για τον Πέτρο Ζούλια, σκηνοθέτη δοκιμασμένο και έμπειρο στα μεγάλα θεάματα, νομίζω πως με την παράσταση αυτή πρόσθεσε ακόμη μία καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία στις αποσκευές του.
Πάμε τώρα και στο πολιτικό κομμάτι της βραδιάς. Είχε ενδιαφέρον! Στο Badminton βρέθηκε ο Κωνσταντίνος Γλύξμπουργκ, ο τέως, με τη Δανέζα σύζυγο του, τον γιο του και τη νύφη του. Χαρακτηριστικά πετάχτηκα στο μπαρ να πάρω ένα νερό στο διάλειμμα και περίμενα υπομονετικά στην ουρά πίσω από τον Παύλο Ντε Γκρέτσια και τη Μαρί Σαντάλ. Βρε τι μου θυμίζουν, τι μου θυμίζουν... αναρωτιόμουν μέχρι που κάνω έτσι και βλέπω τον Κωνσταντίνο με την Άννα Μαρία, αλλά και δυστυχώς αρκετoύς μάλλον χαμηλής νοημοσύνης που τους κανάκευαν και ζητούσαν να φωτογραφηθούν μαζί τους. Ένας απ' αυτούς ρώτησε δυνατά μάλιστα Τι θέλουν οι γαλαζοαίματοι μας εδώ; για να λάβει την επίσης φωναχτή μου απάντηση Αν δεν έρθουν στη Μαρινέλλα οι γαλαζοαίματοι πού θες να πάνε, στου Ρούκουνα;
Τέλος πάντων, για να μην γίνω...Ζάχος Χατζηφωτίου, ας ξαναπάω στα ενδότερα του Badminton και στο πολιτικό, όπως είπα και πριν, κομμάτι της παράστασης. Ή μάλλον της βραδιάς, γιατί η παράσταση δε μπορούσε εκ των προτέρων να μην έχει πολιτικές αναφορές, έστω στο πλαίσιο μιας αγιογραφίας της Βέμπο. Μπορεί δηλαδή να έκρυψε τους φοιτητές του Πολυτεχνείου, όμως λίγα χρόνια πριν, μεσούσης της χούντας, το θέαμα της πάνω στα άρματα των κακόγουστων παρελάσεων ήταν τρομερά απογοητευτικό.
Μου έκανε εντύπωση, λοιπόν, που το πατριωτικό φρόνημα των χιλιάδων θεατών ήτανε τόσο τσιτωμένο ώστε κάθε φορά που ακούγονταν τραγούδια σαν τα Κάνε κουράγιο Ελλάδα μου και Της Ελλάδος παιδιά, κόντευε να πέσει κοτζάμ θέατρο από το χειροκρότημα. Γιατί όμως δεν υπήρχε η ίδια ένταση στο χειροκρότημα του κοινού όταν ξανακούστηκε το Παιδιά της Ελλάδος παιδιά στην προσαρμογή του από την ίδια τη Βέμπο στα γεγονότα του Πολυτεχνείου; Μπορεί και νά'ναι απλά εντύπωση μου, να κάνω λάθος και μακάρι, διαφορετικά, δεδομένης και της παρουσίας των Γλύξμπουργκ, τώρα θα έλεγα ότι δεν παρακολούθησα παράσταση, αλλά σύναξη γραφικών νοσταλγών του Βασιλέως. Μέχρι που σκέφτηκα ότι θά'χε γούστο να σκάσει κάνας Χρήστος Ζαμπούνης και να κόψει την πίτα της Ένωσης Βασιλοφρόνων Ελλάδος!
Αυτά τα ωραία συνέβησαν χθες βράδυ στο Badminton, όπου Η Μαρινέλλα συναντά τη Βέμπο. Η παράσταση είναι καλή, να πάτε να τη δείτε! Προσωπικά, η παρουσία και μόνο της Μαρινέλλας με τον Στέργιογλου επί σκηνής, εμένα με κάλυψε απόλυτα. Όπως και εκείνο το ερωτικό τραγούδι της Βέμπο με την ερμηνεία της Μαρινέλλας συνοδεία πιάνου - μια ερμηνεία από ψυχής, απογυμνωμένη από χορωδίες, μπαλέτα κλπ., γι' αυτό και συγκλονιστική!
σχόλια