Αγαπητή κ. Δημουλίδου,
Διάβασα και εγώ, μαζί με τόσους άλλους την έκρηξη σας περί πνευματικών δικαιωμάτων των βιβλίων σας και έχω να σας πω τα παρακάτω.
Αρχικά, δεν μπορείτε να βάζετε όλους τους αναγνώστες στον τοίχο και να αρχίσετε να τους πυροβολείτε. Το τι πρέπει να συνειδητοποιήσουμε και τι όχι, δεν είστε αρμόδια να το κρίνετε. Κατακρίνετε ότι κάποιοι αναγνώστες σας δηλώνουν με υπερηφάνεια ότι δανείζονται τα βιβλία σας από βιβλιοθήκες ή τα ανταλλάσσουν μεταξύ τους. Πριν 3 χρόνια μία φίλη μού δάνεισε να διαβάσω το βιβλίο σας "Το Φιλί του Δράκου". Ήμουν 13 χρονών τότε. Το βρήκα άκρως ενδιαφέρον και καλογραμμένο. Δε νιώθω τύψεις που μου το έδωσε και δεν το αγόρασα. Διότι δεν χάσατε 0,20 με 1 ευρώ από μένα, αλλά κερδίσατε έναν αναγνώστη. Από τότε, αν και δεν έτυχε να αγοράσω μα ούτε να διαβάσω κάποιο βιβλίο σας, κάθε φορά που άκουγα το όνομα Δημουλίδου, μου ερχόταν στο μυαλό αυτή η όμορφη αίσθηση ενός ανθρώπου που γράφει ακόμα πιο όμορφα βιβλία. Στην ηλικία που ήμουν τότε, ούτε είχα ακούσει το όνομά σας και ούτε ήξερα για το συγγραφικό σας ταλέντο, άρα δεν θα αγόραζα και κάποιο βιβλίο σας. Τώρα όμως μπορεί και να το έκανα. Κρίμα που μετά το τελευταίο σας ξέσπασμα χάσατε όχι μόνο 0,20 με 1 ευρώ για κάθε αντίτυπο που θα αγόραζα, αλλά και έναν αναγνώστη.
Πριν προχωρήσετε στην ανάγνωση του mail μου που ελπίζω να κάνετε αυτή τη στιγμή, θα ήθελα πρώτα από όλα να συστηθώ. Λέγομαι Φροσύνη (το επίθετο δεν σας χρειάζεται, φαντάζομαι δεν θα είμαι από αυτούς που θα στείλετε συστημένο με αγάπη ένα από τα βιβλία σας), είμαι 16 χρονών και πάω δευτέρα Λυκείου. Θέλω να σπουδάσω Νομική και να ασχοληθώ με τα πνευματικά δικαιώματα (με πόνο καρδιάς καταλαβαίνω πως δεν θα γίνω σαν τη δικηγόρο σας, που λέτε ότι είναι η καλύτερη στα πνευματικά δικαιώματα, όπως με τον ίδιο πόνο καρδιάς κατάλαβα στο δημοτικό ότι ποτέ δεν θα γίνω τόσο καλή στο σκοινάκι όσο η συμμαθήτριά μου η Ελενίτσα). Όνειρό μου είναι να γίνω συγγραφέας, αλλά καταλαβαίνω πως μόνο με τη συγγραφή δεν βγάζεις πλέον ούτε τα προς το ζειν. Γράφω διηγήματα, καλά ή όχι δεν ξέρω, θα δείξει η νεκροψία, από τα 14 μου. Είναι τρόπος ζωής, τρόπος που σκέψης και ούτε μια στιγμή δεν σκέφτηκα, ότι όταν και αν εκδοθούν θα βγάλω χρήματα από αυτό. Γράφω για μένα, γράφω για εκείνους που τα διαβάζουν, γράφω για τις αφορμές που στάθηκαν η έμπνευσή μου. Δεν γράφω γιατί θέλω να βγάλω εκατομμύρια από τη συγγραφή. Δεν σκέφτηκα ότι για τον μόχθο που καταβάλω θα πρέπει απαραίτητα να πληρωθώ. Δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι αν έγραφα ένα βιβλίο τη χρονιά που έδινα Πανελλήνιες, άρα και παραμέρισα το διάβασμά μου, θα χρεώσω το βιβλίο αυτό διπλάσια λόγο του κόπου και των θυσιών που έκανα. Δεν γράφω για να μην υπάρχουν στις βιβλιοθήκες. Στηρίζω την ανταλλαγή βιβλίων, το bookcrossing, τις δανειστικές βιβλιοθήκες και ό,τι άλλο προωθεί την ανάγνωση βιβλίων. Είναι μέρος του πολιτισμού μας και της νοοτροπίας μας και ελπίζω να συνεχίσει να υπάρχει.
Μην ξεχνάτε κυρία Δημουλίδου ότι μεγάλα βιβλιοπωλεία και εκδοτικοί οίκοι, ίσως και ο δικός σας μαζί, έχουν διοργανώσει εκδηλώσεις για τη δωρεά βιβλίων σε βιβλιοθήκες νοσοκομείων, σε απόρους, ανέργους και αστέγους. Από αυτούς τους ανθρώπους θα ζητούσατε να πληρώσουν 15 ευρώ για να αγοράσουν ένα σας βιβλίο και όχι να τους δοθεί δωρεάν; Από πού να κόψουν αυτοί οι άνθρωποι για να το αγοράσουν; Από το φαγητό που δεν έχουν; Ή να δώσουν λιγότερα χρήματα για την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη για να το αγοράσουν; Στο σχολείο μας, όπως στα περισσότερα δημόσια, δεν έχουμε βιβλιοθήκη. Αλλά πολύ θα ήθελα να είχαμε. Δεν θα ήταν ντροπή από μέρους σας να μας δίνατε ένα σας βιβλίο. Αν δεν θέλετε, δικαίωμά σας, κανένα πρόβλημα.
Το πρόβλημα είναι στο πώς αντιμετωπίζετε τις δανειστικές βιβλιοθήκες. Στα σχολεία υπάρχουν παιδιά. Παιδιά που δημιουργούν, που θέλουν και δεν μπορούν, παιδιά που επιθυμούν ένα βιβλίο και μπορεί να μην έχουν όχι τα χρήματα, αλλά ούτε την αφορμή από το σπίτι τους να διαβάσουν ένα. Δεν θα ήταν ωραίο και μεγάλη τιμή ένα παιδί να θέλει να διαβάσει το βιβλίο σας, και να του παρέχεται η δυνατότητα παρά τις οικονομικές δυσκολίες που βιώνουμε όλοι μας; Οι βιβλιοθήκες δεν είναι για βιβλία στα αζήτητα. Ο Καζατζάκης δεν είναι στα αζήτητα, ούτε ο Ντοστογιέφσκι ούτε κανείς από αυτούς. Στην δημόσια βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης (New York Public Library), μια από τις μεγαλύτερες δανειστικές βιβλιοθήκες σε όλο τον κόσμο, υπάρχουν τα βιβλία του Καζαντζάκη, του Ελύτη, του Καβάφη αλλά και πολλών νεότερων συγγραφέων, ξένων αλλά και Ελλήνων. Ως Ελληνίδα το θεωρώ τιμή κάτω από μια ιστορική όπως αυτή βιβλιοθήκη που έχουν τη δυνατότητα να την προσεγγίσουν και να δανείζονται γύρω στα 11.000.000 άτομα, να υπάρχουν βιβλία αυτών των συγγραφέων.
Το βιβλίο δεν σταματάει ποτέ να κάνει τον κύκλο του. Παραδείγματα, όχι μόνο ο Καζατζάκης και ο Ντοστογιέφσκι, αλλά ακόμα και τα έπη του Ομήρου, τα κείμενα αρχαίων φιλοσόφων και σοφιστών και άλλα τόσα, που τα διδασκόμαστε μέχρι και σήμερα στα σχολεία. Έτσι, δεν μένουν ποτέ στα αζήτητα. Αν το δικό σας περιμένετε να μείνει στα αζήτητα ώστε να το δωρίσετε σε κάποια βιβλιοθήκη, τότε κάπου κάνετε λάθος.
Αν ήμουν και εγώ συγγραφέας, όχι μία δουλειά, αλλά και δύο και τρεις περισσότερες θα έκανα ώστε να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα. Και αυτό δεν είναι να πωλείται το βιβλίο μου για 15 και 20 ευρώ, ώστε να βγάλω χρήματα, αλλά να είναι ένα κείμενο που κάποιοι θα διαβάσουν, θα εκφράσουν την άποψή τους, θα το χαρούν, θα ταυτιστούν με τις σελίδες του, όποιος και να είναι ο τρόπος με τον οποίο θα καταλήξει στα χέρια τους.
Τέλος, να σας θυμίσω ότι μπορείτε τη δυσαρέσκειά σας να την εκφράσετε με ποικίλους τρόπους και όχι απαραίτητα υποβιβάζοντας και δείχνοντας τον ελάχιστο σεβασμό στην ανθρώπινη νοημοσύνη. Το ότι τα βιβλία σας βρίσκονται ήδη σε κάποιες βιβλιοθήκες, και ποιος νόμος τα προστατεύει, ή αν αυτό είναι παράνομο, είναι καθαρά θέμα δικό σας, της δικηγόρου σας και της εκάστοτε βιβλιοθήκης. Αν εγώ ή ο κάθε εγώ, ζητήσω να έρθει σπίτι μου ο Stephen Hawking με δικά του έξοδα, να μου κάνει ιδιαίτερο μάθημα Φυσικής Β' Λυκείου επειδή δεν την καταλαβαίνω, και δεν έρθει, δε νομίζω να ξεσπάσει δημόσια και να πει πόσο εκνευριστικό είναι και πόσο θράσος έχουμε εμείς που το ζητάμε. Απλά δεν θα έρθει και θα τελειώσει η υπόθεση εκεί.
Βιβλιοθήκες πάντα θα υπάρχουν όπως και η ανάγκη για βιβλίο. Και είναι αυτή την εποχή πιο καίριο από ποτέ να συνεχίσει να υπάρχει το βιβλίο ζωντανό στις ζωές μας. Αν εσείς δεν θέλετε να βοηθήσετε σε αυτό, τότε η περίπτωση "να σταματήσετε να γράφετε και να αφιερώσετε τον χρόνο σας στον εαυτό σας", μπορεί να είναι και μια καλή επιλογή.
Με εκτιμηση,
-------------
σχόλια