Κι εγω μαζι σου φιλε. Προσφατα τα σκεφτομουν ολα αυτα. Οτι παιρνω συνεχως πληροφοριες αλλα δεν προλαβαινω να τις αφομοιωσω.Διαβαζω οτι πεσει στο χερι μου και μετα δεν θυμαμαι τιποτα.Παω να πω σε καποιον αυτο που διαβασα και τελικα καταλαβαινω οτι ειτε δεν το θυμαμαι ειτε δεν το εχω καταλαβει καλα για να το περιγραψω.Επισης υατο το πραγμα με τη βιασυνη....αλλο και τουτο.Πραγματικα γιατι βιαζομαστε? Ειναι σαν να μιμειται ο ενας τον αλλον.Περπαταω στο δρομο και ειναι σαν να τρεχω και με πιανουν τα νευρα μου με οσους πανε αργα.Πολυ αγχος για το τιποτα.
28.10.2012 | 15:32
Το μικρόβιο της ζωής - ταχυφαγείο
Αυτό έχω. Μου έχει μεταδοθεί από τον τεράστιο όγκο πληροφορίας που προσπαθώ καθημερινά να επεξεργαστώ χωρίς επιτυχία. Τόση πληροφορία που δεν προλαβαίνω να αναγνωρίσω κανένα συναισθηματικό υπόβαθρο πίσω από τις λέξεις. Ωμή πληροφόρηση. "30 νεκροί από σεισμό στη Ταϊβάν"... Ε και; "Πορνογραφικό υλικό ανηλίκων σε δάσκαλο γυμνασίου"... καμία αντίδραση. Νιώθω ότι οδηγώ με μεγάλη ταχύτητα σε δρόμο χαζεύοντας αριστερά και δεξιά τα μαγαζιά χωρίς να προλαβαίνω να καταλάβω τι βλέπω. Δεν έχω χρόνο να διαβάσω πίσω από τις λέξεις. "Μου είπε πως δεν της δίνω την απαραίτητη σημασία και δεν νοιάζομαι γι αυτή" τι εννοεί; Ποιος νοιάζεται.. θα βρω καλύτερη! Προχτές βγήκα με τα πόδια να πάρω τσιγάρα. Σε μια απόσταση 200 μέτρων 1000 εικόνες. Μια διαδρομή που κάθε μέρα κάνω με το αυτοκίνητο κι όμως δεν έχω δει, μυρωδιές που δεν έχω μυρίσει. Και νομίζω πως αν κατέβω από το αυτοκίνητο θα χάσω τον χρόνο μου, και δεν το κάνω. Βιάζομαι. Γιατί βιάζομαι δεν έχω καταλάβει ακόμα...
1
