Πέθανε ο τελευταίος μαυροσκούφης του Βελουχιώτη

ναι δε κανεις λαθος σε ευχαριστουμε πολυ,στο καλο..

Πάλεψε για να μπορούν κάποιοι άλλοι σήμερα να επικεντρώνονται στην ιδεολογία του και όχι στον αγώνα του...Για την δημοκρατία που ονειρευόταν και την δημοκρατία που επιβλήθηκε μετά με την βοήθεια των μεραρχιών του Σκόμπι,την δημοκρατία των δουλοπρεπών ηλιθίων.Ποιος ήταν ο αγγλόφιλος κατά την Κατοχή θυμάσαι;Ποιος μαχόταν για να καταλήξουμε μετά να έχουμε Βρετανική κατοχή;Αν σέβεσαι τον Εθνικοοαπελευθερωτικό αγώνα του Ζέρβα(όπως έμαθα να τον σέβομαι κι εγώ παρά τα στραβά του,γιατί ήταν όντως αγωνιστής) μια φορά θα έπρεπε να σέβεσαι και τον Γιαννούτσο και όλους τους ΕΛΑΣίτες δέκα που είχαν και μεγάλο μέρος του Ελληνικού λαού με το μέρος τους.Αλλά η νοοτροπία σου και η συνείδηση σου φτάνει μόνο μέχρι το "οι βρωμεροί ανθέλληνες,αντιδημοκράτες κομμουνιστές θα μας πάρουν τα σπίτια"οπότε πρέπει να το γράψεις σαν αντίλογο.Μάντεψε ποιοι καλλιέργησαν αυτήν την συνείδηση στον κόσμο...

Ξέρω ότι πολέμησε και ο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ τους Γερμανούς. Οι αγιογραφίες ωστόσο μου τη σπάνε! Ειδικά για κάποιους που έχουν διαπράξει θηριωδίες.

Ενάντια σε ποιους τις διαπράξανε;Στον λαό;Ή σε τίποτα δοσίλογους και σε κουλάκους;Και για το όνομα όποιου θεού πιστεύεις(λέμε αν)μην μου πεις πάλι για τον Μελιγαλά,όπου είχες σφαγές και από κατοίκους τριγύρω χωριών που μπήκαν στην πόλη μετά τον ΕΛΑΣ και τους θανάτους αμάχων από τα διασταυρωμένα πυρά.Αν μη τι άλλο έγιναν εκκλήσεις για παράδοση των ταγματασφαλιτών και μεταφορά σε φυλακές.Τα φασισταριά αποφάσισαν να δώσουν μάχη,έτσι για να δείξουν την αφοσίωση στον Φύρερ.Έχει καταντήσει αστείο κάθε φορά η πρώτη γραμμή άμυνας του κάθε κρυφοδεξιού(και λέω κρυφό γιατί οι περισσότεροι βάζουν το προσωπείο το αδικημένου υπερδημοκράτη ουμανιστή)να είναι η αναφορά σε μεμονομένες συρράξεις(και να παίρνει εμμέσως με αυτόν τον τρόπο το μέρος γερμανοτσολιάδων!) του 2ου ΠΠ και να συντηρείται το εμφυλιοπολεμικό κλίμα.Ο ΕΑΜ ακόμα και τότε έβγαλε ανακοίνωση και είπε ότι τα πράγματα ξέφυγαν από τον έλεγχό του μετά την σύγκρουση,με τα λυντσαρίσματα από τους κατοίκους της τριγύρω περιοχής να έχουν πάρει μεγάλες διαστάσεις.Ή μήπως θες να περάσουμε από δικαστήριο όλους τους Έλληνες που σε περιόδους πολέμου με έναν κατακτητή από πάνω-ή έστω που έφευγε αλλά τα πάθη ήταν ακόμα καυτά- κατέφευγε στην αυτοδικία;Δεν είδα κανέναν σας να λέει για το μέγεθος των περιοχών που είχε απελευθερώσει ο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και πως ζούσαν οι κάτοικοι εκεί.Η μνήμη της Εθνικής Αντίστασης και ο ιστορικός ρεβιζιονισμός όπου και όπως μας συμφέρει δεν τιμά κανέναν,πόσο μάλλον όταν χρησιμοποιείται για να διατηρήσει ένα υφέρπον δηλητηριώδες κλίμα.Αν θες να μιλήσουμε για λάθη των κομμουνιστών ας επικεντρωθούμε σε ένα και το μεγαλύτερο τους:την συμφωνία της Βάρκιζας.

Τους βαφτίζουμε όλους (παιδιά γέρους κτλ.) γερμανοτσολιάδες και τελειώσαμε ε;; Αλλά για πες μου. Αυτοί τον Στάλιν δεν είχαν σαν ίνδαλμα που έκανε πολύ χειρότερα;"Οι απολογητές του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ, υποστηρίζουν ψευδώς ότι τα θύματα ήταν ταγματασφαλίτες και μόνο λίγοι άμαχοι, και ότι όλοι εκτελέστηκαν μετά τη μάχη σε μιά έκρηξη αυτοδικιών, σε αντίποινα όσων είχαν υποφέρει τα γύρω χωριά από αυτούς νωρίτερα. Τι είδους αντίποινα και αυτοδικίες όμως ήταν αυτές που είχαν θύματα ολόκληρες οικογένειες; Με θύματα μαθητές και μαθήτριες 16 και 17 ετών; Τι μπορεί να είχαν κάνει στα μέλη του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ οι μαθητές και οι μαθήτριες; Μεταξύ των θυμάτων μπορεί κανείς να διακρίνει εκατοντάδες περιπτώσεις που περισσότερα απο ένα μέλη μιάς οικογενείας εκτελέστηκαν.Τι ακριβώς έγκλημα μπορεί να έκαναν όλες αυτές οι οικογένειες του Μελιγαλά και των γύρω χωριών και κωμοπόλεων; Πόσο τυχαίο μπορεί να είναι ένα γεγονός με θύματα τόσες οικογένειες;""Ο νεαρός τότε Γ.Μ. ήταν αυτόπτης μάρτυρας σε μερικές από τις κουστοδίες που έφυγαν από το Μπεζεστένι γιά την Πηγάδα. Ιδού τι αναφέρει στο βιβλίο του Ιωάννη Μπουγά:“…Άρχιζε όμως να γεμίζει το Μπεζεστένι και ο τόπος γύρω από σκοτωμένους. Τότε σκεφτήκανε το πηγάδι που το είχε βγάλει ο μακαρίτης ο Πρόεδρος, ο Παπαδόπουλος, γιά να βρει νερό γιά τον Μελιγαλά. Άρχισαν τότε να τους παίρνουν από εδώ το Μπεζεστένι και να τους πηγαίνουν εκεί,50-50, 100-100, 70, ανάλογα. Δεμένους με σύρμα. Σε τριάδες, δυάδες, όπως τύχαινε.-Εσύ μπάρμπα Γ. είδες με τα μάτια σου τέτοια κουστοδία να τους πηγαίνουν γιά την Πηγάδα;- Ναί, και βέβαια! Δεν τους περνούσανε από δώ (σ.σ. όχι από τον κεντρικό δρόμο του Μελιγαλά που γινόταν η συνέντευξη). Τους πηγαίνανε από κεί, τον άλλο δρόμο, του Τσίτουρα που τον λένε. Ήταν ο Γυμνασιάρχης, ο Παναγιώτης, τον εκτέλεσαν με το παιδί του. (σ.σ. φαίνεται ότι ο Δήμος Μελιγαλά ονόμασε τον δρόμο με το όνομα του νεκρού Γυμνασιάρχη). Τους πηγαίνανε δεμένους με το σύρμα. Οι περισσότεροι ήταν σχεδόν γυμνοί και ξυπόλητοι. Τα ρούχα τους και τα παπούτσια τα είχαν πάρει πριν να φύγουν από εδώ. 65 Χρόνια (1944-2009) από την Ομαδική Σφαγή στον ΜελιγαλάΣεπτεμβρίου 11, 2009 in φιλοξενίες, ΕμφύλιοςΓράφει ο Γιάννης-2Η κωμόπολη του Μελιγαλά, κτισμένη σ’ένα ύψωμα της άνω Μεσσηνίας, στο σταυροδρόμι των διαβάσεων Καλαμάτα-Πύργος, Καλαμάτα-Τρίπολη, και Κυπαρισσία-Τρίπολη, αλλά και σε ίση απόσταση από τα βουνά της Ιθώμης, του Ταϋγέτου και της ορεινής Ολυμπίας, είχε μεγάλη στρατηγική αξία στην Κατοχή. Γιά μιά περίοδο, οι σύμμαχοι ήθελαν να πείσουν τους Γερμανούς ότι οι κόλποι της Καλαμάτας και της Κυπαρισσίας ήταν πιθανοί προορισμοί απόβασης στα Βαλκάνια, ώστε να προωθήσουν τις δυνάμεις τους νοτιότερα στα Βαλκάνια. Από τον Μάϊο του 1941, οι Ιταλοί είχαν εγκαταστήσει στον Μελιγαλά πλήρη λόχο, και οι Γερμανοί μικρό απόσπασμα με πυροβόλα και ασυρμάτους. Μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας, η Γερμανική φρουρά αυξήθηκε σημαντικά σε άνδρες (70-80) αλλά κυρίως σε βαριά όπλα που μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν από νεοφερμένες δυνάμεις, και διοικείτο από ταγματάρχη που γνώριζε την Ελληνική γλώσσα.Ένας από τους πρωταγωνιστές στα γεγονότα της Μεσσηνίας το 1943-44 ήταν ο ταγματάρχης Παναγιώτης Στούπας. Γεννηθείς το 1894 στο χωριό Λεύκη κοντά στους Γαργαλιάνους, είχε καταταγεί στο στρατό το 1914 να υπηρετήσει τη θητεία του, αλλά στη συνέχεια μονιμοποιήθηκε και το 1916 έλαβε τον βαθμό του ανθυπολοχαγού. Έλαβε μέρος στον πόλεμο της Μικράς Ασίας, και τραυματίστηκε τρεις φορές. Αποστρατεύθηκε το 1923 με τον βαθμό του υπολοχαγού ως βασιλόφρονας, αλλά πήρε τους βαθμούς του λοχαγού (1925) και του ταγματάρχη (1935) ως έφεδρος. Ως απόστρατος ζούσε στην Ξάνθη, και ησχολείτο με το εμπόριο ξυλείας. Έλαβε μέρος στον πόλεμο του ’40 ως εθελοντής, υπό τον μετέπειτα αρχηγό των ΤΑ στη νότια Πελοπόννησο, τον συνταγματάρχη Παπαδόγκωνα, διοικητή της Μεραρχίας Κρητών στην Ήπειρο που κατέλαβε την Τρεμπεσίνα.Πολλοί Κρήτες στρατιώτες, που αποκόπηκαν στη Μεσσηνία μετά την κατάρρευση του μετώπου, κατέφυγαν στο χωριό του Στούπα γιά να τους βρει οικογένειες στην περιοχή να τους φιλοξενήσουν. Ο Στούπας, γυιός του ιερέως της Λεύκης παπα-Σπύρου, ήταν άνθρωπος ήπιων τόνων και αγαθού χαρακτήρος, αλλά σφόδρα αντικομμουνιστής. Ξεκίνησε την Αντιστασιακή του δράση με δική του Ομάδα ανταρτών στα βουνά της Μάλης, στην ορεινή Τριφυλία, μετά από πρόσκληση του Βρετανού ταγματάρχη Reed, συνδέσμου αξιωματικού του Στρατηγείου Μέσης Ανατολής. Η Ομάδα του, με δύναμη γύρω στους 50 αντάρτες ήταν μέρος της μεγάλης Αντιστασιακής Οργάνωσης Ελληνικός Στρατός (ΕΣ). Με τη διάλυση του ΕΣ από τον ΕΛΑΣ, τον Σεπτέμβριο-Οκτώβριο 1943, ήρθε και το τέλος της Ομάδας του Στούπα, στην οποία αξίζει να σημειωθεί ότι τον Σεπτέμβριο 1943 είχαν καταταγεί και 27 Ιταλοί στρατιώτες από την φρουρά της Κυπαρισσίας. Ο Στούπας είχε έρθει σε επαφή και με τη διοίκηση του Ιταλικού Τάγματος που στάθμευε στους Γαργαλιάνους. Χωρίς την παρεμβολή του ΕΑΜ, ολόκληρο το Τάγμα θα πήγαινε σ’αυτόν, και οι Ιταλοί στρατιώτες δεν θα ρίχνονταν στον Ισθμό της Κορίνθου από τους Γερμανούς. Τελικά, οι 27 Ιταλοί στρατιώτες κατέληξαν στον ΕΛΑΣ, όταν διαλύθηκε η Ομάδα του Στούπα.Ο Στούπας επέστρεψε στο χωριό του, παρά το γεγονός ότι κατά την διάλυση της Ομάδας του και γιά να αφεθεί ελεύθερος, είχε υποσχεθεί να παρουσιαστεί στο αρχηγείο του ΕΛΑΣ, στο Δυρράχι της Αρκαδίας. Με εντολή της Νομαρχιακής Επιτροπής Μεσσηνίας (ΝΕΜ)του ΕΑΜ, στις 10 Οκτωβρίου 1943, δυό λόχοι του ΕΛΑΣ, εφεδρικοί της περιοχής και Πολιτοφύλακες, κύκλωσαν τη Λεύκη να τον συλλάβουν. Εκείνος τους περίμενε με 10 περίπου συντρόφους, που οι πιό πολλοί ήταν συγγενείς του του. Στη μάχη που ακολούθησε, ο ΕΛΑΣ δολοφόνησε 3 συντρόφους του Στούπα (εκ των οποίων ο ένας, ο Χρήστος Μιχαϊλάκης, ήταν από τους εκ Κρήτης στρατιώτες του) που πίστεψαν τις υποσχέσεις των ανταρτών ότι δεν θα τους πειράξουν και παραδόθηκαν, και 3 αθώους χωριάτες. Ακόμη, έκαψαν το πατρικό σπίτι του Στούπα και άλλα 9 στο χωριό. Τα θύματα του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ ήταν 18-20 νεκροί και αρκετοί τραυματίες, τα περισσότερα από το χέρι του Στούπα, που η σκοπευτική του ικανότητα με το τουφέκι και το πιστόλι έχουν μείνει θρυλικές. Ένας που έπεσε από το χέρι του Στούπα ήταν ο απεσταλμένος της ΝΕΜ Γιάννης Δροσόπουλος ή Δρυνέας, που έφερε την εντολή της σύλληψης του Στούπα. Από τύχη -οι αντάρτες νόμισαν ότι αυτοκίνητα του Ερυθρού Σταυρού που έρχονταν από τα Φιλιατρά ήταν Γερμανοί- ο Στούπας ξέφυγε τραυματισμένος και κρυβόταν στους γύρω λόφους. Ο συνταγματάρχης Παπαδόγκωνας, που φαίνεται ότι τον εκτιμούσε ιδιαίτερα, βρισκόταν τότε στην Αθήνα όπου προετοίμαζε τα Τάγματα Ασφαλείας της Νοτίου Πελοποννήσου. Οργάνωσε από εκεί επιχείρηση με Γερμανούς που κατέβηκαν στη Λεύκη, πήραν τον Στούπα και τον έφεραν στην Αθήνα λίγο πριν από τα Χριστούγεννα του 1943.Στα μέσα Μαρτίου 1944, ο Στούπας κατέβηκε σιδηροδρομικώς στην Καλαμάτα να οργανώσει Τάγμα Ασφαλείας στη Μεσσηνία. Είχε μαζί του και 80 περίπου άνδρες, όλους Μεσσήνιους και Κρήτες κυνηγημένους όπως και ο ίδιος από τη Μεσσηνία από το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ λόγω συμμετοχής τους σε άλλες οργανώσεις Αντίστασης. Εγκατέστησε τη βάση του ΤΑ στον Μελιγαλά, αλλά αργότερα εγκατέστησε φρουρές και σε 6 άλλες πόλεις και κωμοπόλεις της Μεσσηνίας. Στις 7 Απριλίου 1944, ένα τάγμα του ΕΛΑΣ επιτέθηκε στο ΤΑ του Στούπα, στον Μελιγαλά. Παρά την αρχική επιτυχία της, η επίθεση του ΕΛΑΣ τελικά αποκρούστηκε και μάλιστα χωρίς σημαντική βοήθεια από τη Γερμανική φρουρά. Αυτή είναι η μοναδική επίθεση του ΕΛΑΣ εναντίον βάσης ΤΑ πριν την απελευθέρωση, με την πιθανή εξαίρεση της επίθεσης στο Βαλτέτσι, αλλά εκεί οι ένοπλοι Βαλτετσιώτες δεν ανήκαν πραγματικά στο ΤΑ της Τρίπολης.Η πρώτη αυτή μάχη του Μελιγαλά επηρέασε τα μετέπειτα γεγονότα ποικιλοτρόπως. Έδωσε στα ΤΑ μιά εσφαλμένη πεποίθηση δύναμης, που συνέβαλε στην απόρριψη του τελεσίγραφου παράδοσης στον ΕΛΑΣ αργότερα. Παρεκίνησε εκατοντάδες άνδρες της περιοχής να καταταγούν στο ΤΑ, και προκάλεσε το κυνηγητό του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ εναντίον των οικογενειών τους. Το δε ΤΑ Μελιγαλά, σε συχνές εξορμήσεις στη Μεσσηνία ελευθέρωσε τους κρατούμενους στα Στρατόπεδα Συγκέντωσης του ΕΑΜ στο Χαλβάτσου και στην Ποταμιά με 450 περίπου κρατούμενους (μεταξύ των οποίων πάνω από 10 μέλη της οικογένειας του Στούπα, ηλικίας από 1 έως 80 ετών), συνέλαβε πολλούς πολιτοφύλακες και μέλη του ΕΑΜ, και κατεδίωξε άλλους. Γενικά, η πρώτη μάχη στον Μελιγαλά βοήθησε να μεγαλώσει το χάσμα μεταξύ των δύο παρατάξεων στη Μεσσηνία.Ερχόμαστε στον Σεπτέμβριο 1944. Οι Γερμανοί αποχωρούν από την Καλαμάτα και τον Μελιγαλά στις 5 του μηνός. Φυσικά, απεχώρησαν με όλη τους την άνεση. Ο ΕΛΑΣ είχε τότε στην Πελοπόννησο πάνω από 8.000 χιλιάδες αντάρτες, εκ των οποίων 6.000 νότια και δυτικά της Μεγαλόπολης, αλλά δεν κτύπησε πουθενά τις Γερμανικές μονάδες που συμπτύσσονταν. Η προσοχή του ΕΛΑΣ είχε ήδη στραφεί αποκλειστικά στα ΤΑ. Στη Μεσσηνία, πρώτα επιτίθεται και καταλαμβάνει την Καλαμάτα την 9η Σεπτεμβρίου. Την 13η, έρχεται η σειρά του Μελιγαλά που τον καταλαμβάνει το μεσημέρι της 15ης, ημέρα Παρασκευή. Οι αμυνόμενοι ήταν 800 περίπου ταγματασφαλίτες και 150 χωροφύλακες. Ο πληθυσμός της κωμόπολης ήταν τότε γύρω στις 3.000, αλλά είχε αυξηθεί σε τουλάχιστον 10.000 από κατοίκους της γύρω περιοχής που είχαν καταφύγει εκεί γιά προστασία από τους αντάρτες του ΕΛΑΣ και την Πολιτοφυλακή του ΕΑΜ. Πολλοί είχαν φέρει μαζί τους και τα υπάρχοντά τους. Τα ζώα τους, και ότι μπορούσαν να μεταφέρουν από τα σπίτια τους. Κάτι που δεν είχε γίνει ποτέ στη Μεσσηνία από την εποχή του Ιμπραήμ! Αυτό είναι ένα σημαντικό ιστορικό γεγονός. Πιστεύω ότι δείχνει επακριβώς το λόγο δημιουργίας των ΤΑ, που ήταν η προστασία μεγάλου μέρους του λαού από την τρομοκρατία του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ. Μέχρι τώρα όμως δεν έχει αναλυθεί από κανέναν και πουθενά, σε όλες τις διαστάσεις του.Τα θύματα της μάχης από τους αμυνόμενους και τους άμαχους ήταν γύρω στα 25. Οι άμαχοι νεκροί προήλθαν από τον βομβαρδισμό της πόλης με βαριά πυροβόλα όπλα από τον ΕΛΑΣ. Να σημειωθεί ότι το ΤΑ δεν ήταν πιά υπό την διοίκηση του Στούπα. Είχε φύγει ένα μήνα νωρίτερα γιά να δημιουργήσει το ΤΑ Γαργαλιάνων. Αυτός ήταν ο όρος των Γερμανών στρατηγών της Πελοποννήσου γιά να μην προβούν σε αντίποινα γιά τους 100 και πλέον στρατιώτες που είχαν χάσει από την ενέδρα του ΕΛΑΣ στου Μανούσου το Γεφύρι, μεταξύ Γαργαλιάνους και Χώρα, στις 19 Ιουλίου 1944. (Λεπτομέρειες γι αυτή την πτυχή της ιστορίας των ΤΑ στη Μεσσηνία υπάρχουν στο βιβλίο του Ιωάννη Μπουγά “Ματωμένες Μνήμες”).Μετά την είσοδο των ανταρτών στην πόλη, ταγματασφαλίτες και άμαχοι διατάσσονται με χωνιά να αφήσουν τα σπίτια τους ανοικτά και να συγκεντρωθούν σε δύο σημεία. Στο Μπεζεστένι (την πανηγυρίστρα του Μελιγαλά), και στις “Μουριές του Δεληγιάννη”, στο κέντρο της πόλης. Ντόπιοι αντάρτες του ΕΛΑΣ και πολιτοφύλακες του ΕΑΜ, άγνωστο με τι κριτίρια, πέρνουν από εκεί ομάδες αιχμαλώτων διαφόρων μεγεθών, και τις μεταφέρουν στα γύρω χωριά. Στη Μερόπη (από την Ομάδα της Μερόπης προέρχονταν οι 18 που μεταφέρθηκαν στην Καλαμάτα και λυντσαρίστικαν στην κεντρική πλατεία την Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου), στο Σολάκιο, στην Ανθούσα, στο Νεοχώριο, στην Οιχαλία, στη Σκάλα, αλλά και μακρύτερα μέχρι τη Μεσσήνη.Όσους πήγαν στα χωριά, τους περισσότερους τους εκτέλεσαν την επομένη ημέρα, 16 Σεπτεμβρίου, συνήθως παρουσία “θεατών”. Στη Μερόπη τους αιχμαλώτους τους επισκέφθηκε ο ίδιος ο Βελουχιώτης με τους Μαυροσκούφηδες, και συμμετείχε σε ξυλοδαρμό τους με το καμουτσί του. Το ίδιο βράδυ, 27 ή 28 αιχμάλωτοι σφάγηκαν από τους Μαυροσκούφηδες και τα σώματά τους ρίχτηκαν σ’ ένα ξεροπήγαδο που τότε ανήκε στην οικογένεια Ανδριανόπουλου. Σ’ αυτούς που μεταφέρθηκαν στο Νεοχώρι ήταν και η οικογένεια ενός επιλοχία του ΤΑ, του Παναγιώτη Μπένου, που είχε σκοτωθεί σε μιά από τις συγκρούσεις στον ύψωμα του Προφήτη Ηλία του Μελιγαλά. Το ύψωμα άλλαξε τρεις φορές χέρια μεταξύ ΕΛΑΣ και ΤΑ. Στο Νεοχώρι ήταν η μητέρα του Μπένου, δυό νεαρές αδελφές του, και ο μικρότερος αδελφός του. Τις κοπέλλες τις γνώρισε μιά αντάρτισσα και τις βασάνισαν, δεμένες σε δυό καρέκλες, πριν τις αποτελειώσουν με το μαχαίρι, ενώ οι άλλοι κρατούμενοι και κάτοικοι παρακολουθούσαν. Στη μητέρα και τον μικρό γυιό της, τους χάρισαν τη ζωή. Σύμφωνα με μιά καταγεγραμμένη μαρτυρία, τη μητέρα την άφησαν ζωντανή γιά να υποφέρει, ενώ ο μικρός γλύτωσε γιατί με τη συμβουλή της μητέρας του έδωσε άλλο όνομα, κάποιας αριστερής οικογένειας. Να σημειωθεί ότι τα πτώματα όλων αυτών -περίπου 700, σύνολο- που δολοφονήθηκαν μακριά από τον Μελιγαλά δεν ρίχτηκαν στην Πηγάδα.Πίσω στον Μελιγαλά, αυτούς που απέμειναν στις Μουριές του Δεληγιάννη τους φυλάκισαν γιά τη νύκτα σε δημόσια κτίρια της πόλης, και πολύ πρωΐ την επόμενη ημέρα τους οδήγησαν κι αυτούς στο Μπεζεστένι. Ενώ γίνονταν αυτά, είχαν αρχίσει και οι αυτοδικίες από αντάρτες του ΕΛΑΣ, οι οποίοι κατάγονταν από το Μελιγαλά ή την γύρω περιοχή, που γνώριζαν τους ταγματασφαλίτες και τους υποστηρικτές τους. Ένας, που σύμφωνα με πολλές επώνυμες μαρτυρίες, εκτέλεσε ιδιοχείρως ταγματασφαλίτες αλλά και πολίτες, τις πρώτες ώρες μετά την πτώση του Μελιγαλά και την επομένη, είναι ο καπετάνιος του ΕΛΑΣ Κώστας Κανελλόπουλος από το πλησίον χωριό Καλλιρόη, μετέπειτα ηγετικό στέλεχος του ΔΣΕ Πελοποννήσου.Την είσοδο του ΕΛΑΣ στον Μελιγαλά ακολούθησε και καθολικό πλιάτσικο. Οι αντάρτες του ΕΛΑΣ πέρνουν ρούχα, παπούτσια, τρόφιμα, και χρυσαφικά. Οι εφεδροΕΛΑΣίτες και τα μέλη και φίλοι του ΕΑΜ που ακολουθούν, πέρνουν τα πάντα, οτιδήποτε μπορεί να μετακινηθεί! Τους επόμενους μήνες οι περισσότεροι κάτοικοι του Μελιγαλά δεν είχαν κατσαρόλες να μαγειρέψουν, ούτε κουταλοπήρουνα να φάνε! Θύματα του πλιάτσικου ήταν οι κάτοικοι του Μελιγαλά, εκτός από τα μέλη και τους φίλους του ΕΑΜ, αλλά και όλοι αυτοί που είχαν καταφύγει στην πόλη από τα γύρω μέρη.Στον Μελιγαλά σχηματίζεται Λαϊκή Επιτροπή, γιά να αποφασίσει την τύχη των χιλιάδων αιχμαλώτων που είναι πιά στοιβαγμένοι σαν ζώα στο Μπεζεστένι, την πανηγυρίστρα του Μελιγαλά. Οι πιό πολλοί άνδρες είναι ημίγυμνοι, μόνο με τα εσσώρουχα. Τις πρωϊνές ώρες του Σαββάτου, 16 Σεπτεμβρίου, απολύονται τα περισσότερα παιδιά, οι γυναίκες, και πολλοί ηλικιωμένοι. Κανείς δεν μπορεί να πει γιατί μερικά παιδιά, κορίτσια, και ηλικιωμένες γυναίκες και γέροντες, κρατήθηκαν. Το μεσημέρι φτάνει στο Μπεζεστένι, από το κέντρο της πόλης που είχε περάσει τη νύκτα, ο Άρης Βελουχιώτης συνοδευόμενος από τον Αχιλλέα Μπλάνα (Γ.Γ. του Πελοποννησιακού Γραφείου του ΚΚΕ) , τον Νίκο Μπελογιάννη (ειδικό απεσταλμένο του Γιώργη Σιάντου), τον Τάσσο Κουλαμπά (στέλεχος του ΚΚΕ στη Μεσσηνία), τους καπετάνιους του 8ου και 9ου συντάγματος του ΕΛΑΣ, και τους μαυροσκούφηδες συνοδούς του.Ο Άρης βλέποντας ότι πολλοί από τους αιχμαλώτους ήταν ταγματασφαλίτες, γίνεται έξαλλος και υβρίζει χυδαία τους υπεύθυνους, γιατί προφανώς είχαν παραβεί την διαταγή του να εκτελούνται επί τόπου. Ο Γιάννης Καραμούζης, στέλεχος του ΕΑΜ Μεσσηνίας και μέλος της Λαϊκής Επιτροπής, ήταν παρών και γράφει: “ …τόσον ο Άρης όσον και ο Κουλαμπάς έβαλαν πόστα τα στελέχη του ΕΛΑΣ γιατί δεν “εξετελέσθησαν όλοι επί τόπου, αλλά τους έπιασαν ζωντανούς”…”. (σ.σ. Η υπογράμμιση δική μου. Δείχνει, ποιοί πραγματικά κρατούσαν τους αιχμαλώτους. Ο ΕΛΑΣ, όχι οι Επιτροπές του ΕΑΜ, όπως πολλοί υποστηρίζουν από τότε, εσφαλμένα ή γιά συσκότιση της αλήθειας).Πριν από την επίθεση στην Καλαμάτα ο Άρης είχε στείλει στην 9η ταξιαρχία προφορική διαταγή, η οποία ουσιαστικά έλεγε:- “Πας συλλαμβανόμενος ταγματασφαλίτης θα τουφεκίζεται επί τόπου”.Ο Άρης επανέλαβε τη διαταγή του στη Λαϊκή Επιτροπή του Μελιγαλά, στο Μπεζεστένι.Η διαταγή, που εκδόθηκε και γραπτώς, είναι η Ε.Π.Ε. 330 της ΙΙΙ Μεραρχίας του ΕΛΑΣ Πελοποννήσου με την υπογραφή του Βελουχιώτη και ημερομηνία 15 Σεπτεμβρίου. Στο σχετικό απόσπασμα διαβάζουμε: “..Διά τελευταίαν φοράν διακηρρύσσομεν δημοσία ότι πας ανήκων εις τα Εθνοπροδοτικά Τάγματα, όστις ήθελε παραδοθή ημίν και παραδώση τον οπλισμόν του εντός 24 ωρών από της κοινοποιήσεως της παρούσης θα του εξασφαλισθή απολύτως η ζωή και η ελευθερία επανόδου εις την οικίαν του. Μετά την εκπνοήν της άνω προθεσμίας πας εξ αυτών συλλαμβανόμενος κατά την διάρκειαν της μάχης ή άλλως ένοπλος θα τυφεκίζεται επί τόπου”.Σύμφωνα με τον μετέπειτα λοχαγό του ΔΣΕ, Κων. Παπακωνσταντίνου (Μπελά), ο γραμματέας του ΕΑΜ Μελιγαλά του είπε ότι την πρώτη ημέρα μετά τη μάχη, η Επιτροπή του Μελιγαλά είχε καταρτίσει μιά κατάσταση που περιείχε μόνο “60 περίπου αξιωματικούς, ταγματασφαλίτες και προσωπικότητες της πόλης γιά εκτέλεση”. Όταν την παρουσίασαν στον Βελουχιώτη, αυτός τους είπε:-“Πρέπει να ερευνηθεί η περίπτωση κάθε ταγματασφαλίτη γιά να μην ξεφύγει κανένας που έχει διαπράξει έγκλημα, και ότι δεν πρέπει να κυριαρχούνται από συναισθηματισμό και μεγαθυμία”! (οι υπογραμμίσεις δικές μου).Υπό τις συνθήκες που δόθηκε, είναι βέβαιο ότι η διαταγή του Άρη ερμηνεύθηκε ως:- “Να τους εκτελέσετε όλους”!Ο Καραμούζης γράφει: “…Ο Άρης και οι αντιπρόσωποι του κόμματος Κουλαμπάς και Ν. Μπελογιάννης είχαν πάρει την απόφασιν. Όλοι έπρεπε να εκτελεσθούν…”. Σύμφωνα με πολλές μαρτυρίες, και ο ίδιος ο Βελουχιώτης δεν έφυγε με “άδεια χέρια” από το Μπεζεστένι. Όταν, μεταξύ των κρατουμένων, ανεγνώρισε τον χωροφύλακα Χαράλαμπο Κουτσόγιαννη από τη Στερεά Ελλάδα “..διέταξε έναν αντάρτη και τον πήρε…”!Με απόφαση δυό Μεσσήνιων καπετάνιων του ΕΛΑΣ, του διοικητή του 8ου Συντάγματος Λακωνίας, ταγματάρχη Σωτήρη Ρουμπέα, και του επιτελάρχη της 9ης ταξιαρχίας, λοχαγού Σταύρου Νικολόπουλου, ορίσθηκε μιά διμοιρία του 1ου Τάγματος του 8ου Συντάγματος Λακωνίας του ΕΛΑΣ, γύρω στους 35 αντάρτες, από τα χωριά του Πάρνωνα, να μείνουν στον Μελιγαλά γιά να εκτελέσουν τους αιχμαλώτους. Μαζί με αυτούς συγκροτήθηκε και μιά Ομάδα 30 περίπου Πολιτοφυλάκων και εφεδροΕΛΑΣιτών από τον Μελιγαλά και την γύρω περιοχή. Επικεφαλής των δύο ομάδων εκτελεστών, της διμοιρίας του ΕΛΑΣ και των Πολιτοφυλάκων, τέθηκαν ο Γιώργος Μάντζαρης από τον Μελιγαλά, ο Νίκος Μητρόπουλος από το Κορυφάσσιο, και ο Δημήτρης Πιρπιρής από τους Γαργαλιάνους. (Στο βιβλίο του Ιωάννη Μπουγά υπάρχει αναφορά γιά το τέλος των δύο τελευταίων, την περίοδο της Λευκής Τρομοκρατίας, αλλά και λεπτομέρειες γιά τις αναφορές σ’αυτούς ως ήρωες από φιλοΕΑΜικές πηγές, που δείχνει το χάος που υπάρχει ακόμη μεταξύ των δύο “παρατάξεων” στην Ελλάδα γιά τον Εμφύλιο και γιά τα εγκλήματα της περιόδου).Ο Σπύρος Ξιάρχος, που επίσης ήταν παρών και δικάστηκε ως συμμετέχων στις εκτελέσεις, γράφει: “…στο Μελιγαλά έχει μείνει μόνο μιά διμοιρία του 1ου τάγματος του 8ου συντάγματος (Λακωνία) η οποία χρησιμοποιείται ως εκτελεστικό απόσπασμα και δύναμη 30 περίπου πολιτοφυλάκων…”Ο Παντελής Μούτουλας, που, γιά το έργο του “ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ 1941-45”, συνέλεξε μαρτυρίες από ολόκληρη την Πελοπόννησο αναφέρει: “…Τις εκτελέσεις, κατά τη συνήθη τακτική του ΕΛΑΣ, ανέλαβε αντάρτικο τμήμα από άλλη περιοχή, γιά να μη μπορούν οι εκτελεστές να αναγνωριστούν μελλοντικά. Οι ενδείξεις οδηγούν σε μιά διμοιρία του 8ου Συντάγματος από μαχητές της περιοχής Κοσμά-Τσιταλίων-Ασωπού..”(σ.σ. Οι υπογραμμίσεις δικές μου).Ο Γιάννης Καραμούζης γράφει γιά το ίδιο θέμα: “…συγκροτήθηκε από τμήματα του ΕΛΑΣ εκτελεστικό απόσπασμα, υπό την διοίκησιν του Γ. Μάντζαρη και του Ν. Μητροπούλου”.Ενώ γίνονται αυτά, οι αυτοδικίες από αντάρτες και καπετάνιους του ΕΛΑΣ συνεχίζονται. Αιχμάλωτοι καλούνται ονομαστικά έξω από το Μπεζεστένι και εκτελούνται. Πιό συχνά σφάζονται, υπό απίστευτα φρικιαστικές συνθήκες. Το σύνολο των θυμάτων των αυτοδικιών υπολογίζονται σε 100-150, συμπεριλαμβανομένων αυτών της πρώτης ημέρας, αμέσως μετά την είσοδο του ΕΛΑΣ στον Μελιγαλά.Η διαταγή του Βελουχιώτη γιά εκκαθάριση των κρατουμένων, είτε δόθηκε όπως την παρουσιάζει ο Μπελάς, είτε με την πιό δραματική, φρικτή μορφή της:-“Γιατί τους φυλάτε ακόμη όλους αυτούς. Μαχαίρι”, όπως είπαν άλλοι, είχε την ίδια απήχηση στα μέλη της Επιτροπής. Αντί πλέον να κρίνουν ποιοί θα εκτελούνταν, ανέλαβαν να σχεδιάσουν την εκτέλεση όλων των κρατουμένων. Η Επιτροπή κάλεσε σύσκεψη να συζητήσει τον τόπο και τον τρόπο εκτέλεσης και ταφής των πτωμάτων. Τότε κάποιος έριξε την ιδέα να χρησιμοποιηθεί το μεγάλο φρεάτιο, η Πηγάδα, που είχε ανοιχτεί λίγα χρόνια πριν με πρωτοβουλία του ήδη νεκρού προέδρου της Κοινότητος του Μελιγαλά, Αλκιβιάδη Παπαδόπουλου*, σε αναζήτηση πηγής νερού γιά την Κοινότητα. Η Πηγάδα βρίσκεται βορειοδυτικά του Μελιγαλά, στα 2 περίπου χιλιόμετρα, προς το Νεοχώρι. Όταν είχε ανοιχτεί λίγια χρόνια νωρίτερα, το βάθος της Πηγάδας έφθανε τα 27-28 μέτρα, αλλά το 1944 λόγω προσχώσεων το βάθος της είχε περιορισθεί στα 16-17 μέτρα. Η διάμετρός της ήταν περίπου 8 μέτρα. (*)Αυτό έγινε την 16η Σεπτεμβρίου στο Μπεζεστένι. Πρώτα βασανίστηκε μέχρι αναισθησίας, και εν συνεχεία λιθοβολήθηκε από τους άλλους κρατούμενους με εντολή “ανώνυμου”καπετάνιου από την περιοχή).Στο Μπεζεστένι, οι κρατούμενοι -ταγματασφαλίτες και άμαχοι- χωρίστηκαν ανάλογα με τον τόπο καταγωγής τους. Οι Τοπικές Επιτροπές του ΕΑΜ από τα γύρω χωριά και τις κωμοπόλεις της άνω Μεσσηνίας κατέφθασαν εκεί. Ανάλογα την περίπτωση, έδιναν πληροφορίες γιά κρατούμενους, αν ήταν ταγματασφαλίτες (ημίγυμνοι όπως ήταν, δεν αναγνωρίζονταν πάντα από τους αντάρτες του ΕΛΑΣ και την Επιτροπή), αν ήταν “αντιδραστικοί”, κλπ. Σε άλλες περιπτώσεις, άνθρωποι των Τοπικών Επιτροπών του ΕΑΜ επενέβαιναν γιά να προστατεύσουν άλλους συγχωριανούς τους. Ονόματα προσθέτονταν και αφαιρούνταν, ανάλογα με τις επί τόπου παρεμβάσεις στελεχών του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ.Πάλι από τον Ξιάρχο, αντιγράφουμε: “…Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας επεκράτησε η άποψη ότι γιά την εκτέλεση καθενός ταγματασφαλίτη ευθυνόντουσαν οι συγχωριανοί του. Αυτό είναι κατά 95% αναληθές. Προσπάθειες συγγενών και χωριανών έγιναν μόνο γιά διάσωση και σε ορισμένες περιπτώσεις αυτές οι προσσπάθεις απέδωσαν αλλά ο γράφων δεν έχει υπόψη του καμιά περίπτωση, δεν άκουσε ποτέ ότι κάποιος από κάποιο χωριό ζήτησε την εκτέλεση κάποιου.”Αυτά που λέει ο Ξιάρχος, αντιστοιχούν άριστα στο πως βλέπουμε το ποτήρι το νερό: “μισοάδειο ή μισογεμάτο”.Γιά το ίδιο θέμα ο Καραμούζης γράφει: “…οι πολιτικές οργανώσεις στο σύνολό τους ζητούσαν και επραγματοποιείτο η εκτέλεσις κάθε συγχωριανού των που ευρέθη στου Μελιγαλά. Είναι γεγονός ότι, πολλά άτομα, ενδιαφέρθησαν να σωθούν οι συμπατριώτες των ή μερικοί εξ αυτών. Πολλοί κατόρθωσαν και γλύτωσαν πολλούς.Γενικό φαινόμενον όμως και το σύνηθες ήτο, ότι οι οργανώσεις ησχολούντο με το να συλλέγουν ή να παρουσιάσουν στοιχεία “ότι τα άτομα του χωριού των ήταν υπεύθυνα γιά εγκλήματα και προδοτικές πράξεις”. Αυτό ήταν το γενικό πνεύμα…”. (σ.σ. οι υπογραμμίσεις στα ανωτέρω δύο κείμενα είναι δικές μου).Σημειώνουμε εδώ ότι ενώ ο Ξιάρχος ομιλεί μόνο γιά ταγματασφαλίτες, ο Καραμούζης αναφέρεται σε κάθε έναν που βρέθηκε στον Μελιγαλά αιχμάλωτος, είτε ήταν ταγματασφαλίτης είτε άμαχος.Με τη δικαιολογία της μετακίνησης σε άλλον τόπο φυλάκισης γιά να ανακριθούν, τα υποψήφια θύματα δένονταν συνήθως ανά δύο, αλλά και ανά τρεις, με σχοινί, σύρμα ή καλώδιο, και οδηγούνταν κατά μεγάλες ομάδες των 50-100 ατόμων, οι περισσότεροι φορώντας μόνον τα εσώρουχά τους και ξυπόλητοι, στο στόμιο της Πηγάδας. Εκεί, οι τυχεροί σφάζονταν “καθαρά”, και τα σώματά τους ρίχνονταν στην Πηγάδα. Πολλοί όμως, σύμφωνα με τις μετέπειτα μαρτυρίες των ιδίων των εκτελεστών, ρίχνονταν τραυματισμένοι αλλά ζωντανοί ακόμη στην Πηγάδα! Μερικοί, βασανίζονταν με ποικίλους τρόπους, πριν τελικά σφαγούν και ριχτούν στο βάραθρο.Ο νεαρός τότε Γ.Μ. ήταν αυτόπτης μάρτυρας σε μερικές από τις κουστοδίες που έφυγαν από το Μπεζεστένι γιά την Πηγάδα. Ιδού τι αναφέρει στο βιβλίο του Ιωάννη Μπουγά:“…Άρχιζε όμως να γεμίζει το Μπεζεστένι και ο τόπος γύρω από σκοτωμένους. Τότε σκεφτήκανε το πηγάδι που το είχε βγάλει ο μακαρίτης ο Πρόεδρος, ο Παπαδόπουλος, γιά να βρει νερό γιά τον Μελιγαλά. Άρχισαν τότε να τους παίρνουν από εδώ το Μπεζεστένι και να τους πηγαίνουν εκεί,50-50, 100-100, 70, ανάλογα. Δεμένους με σύρμα. Σε τριάδες, δυάδες, όπως τύχαινε.-Εσύ μπάρμπα Γ. είδες με τα μάτια σου τέτοια κουστοδία να τους πηγαίνουν γιά την Πηγάδα;- Ναί, και βέβαια! Δεν τους περνούσανε από δώ (σ.σ. όχι από τον κεντρικό δρόμο του Μελιγαλά που γινόταν η συνέντευξη). Τους πηγαίνανε από κεί, τον άλλο δρόμο, του Τσίτουρα που τον λένε. Ήταν ο Γυμνασιάρχης, ο Παναγιώτης, τον εκτέλεσαν με το παιδί του. (σ.σ. φαίνεται ότι ο Δήμος Μελιγαλά ονόμασε τον δρόμο με το όνομα του νεκρού Γυμνασιάρχη). Τους πηγαίνανε δεμένους με το σύρμα. Οι περισσότεροι ήταν σχεδόν γυμνοί και ξυπόλητοι. Τα ρούχα τους και τα παπούτσια τα είχαν πάρει πριν να φύγουν από εδώ.Πηγαίνοντας εκεί πέρα, στον τόπο της Πηγάδας, που τότε ήτανε κατηφορικό προς τα κάτω, τώρα είναι διαφορετικά, σταματούσανε στο πάνω μέρος σε μιά ελιά. Εκεί σταμάταγε η φάλαγγα. Κάτω ήταν το απόσπασμα. Ένας-ένας, άμα είχε τίποτε ρούχα του λέγανε “βγάλτα”. Τα αφήνανε εκεί στην ελιά. Μετά του λέγανε προχώρα εκεί κάτω. Πήγαινε εκεί κάτω ο άνθρωπος, τον εκτελούσανε. Οι άλλοι εδώ πάνω τα βλέπανε. Σκέψου ο τελευταίος τι έβλεπε μέχρι να έρθει η σειρά του. Εκεί λένε ότι τους ακούγανε να τραγουδάνε “έχε γειά καϋμένε κόσμε…” οι άνθρωποι.Το χειρότερο ήταν αυτό. Που βλέπανε αυτοί που περίμεναν τι γινότανε στους πρηγούμενους. Άντε τώρα να είναι 50, 100, και να περιμένεις. Να βλέπεις εκεί κάτω άλλον να τον σφάζουν, άλλον να τον ντουφεκάνε, άλλον να του κόβουν το χέρι, …. Όλους, παιδιά, παπάδες….Αυτό ήταν απαράδεκτο πράγμα που έγινε. Και το πράγμα είναι ότι αυτοί που εκτελούσανε τον κόσμο γίνανε ήρωες. Εγώ δεν λέω, μπορεί και από αυτούς πέντε, δέκα, κάτι να έκαναν. Αλλά να σκοτώσουνε όλο τον κόσμο;Θυμάμαι ήταν ένας εξάδερφος της μάννας μου απο του Κατσαρού, και τον σκότωσαν τελευταίο ώρα, με την τελευταία αποστολή. Παρ’ότι ψάχνανε άνθρωποι να τον βρούνε, να τον βγάλουνε, διότι ήταν αθώος, δεν είχε κάνει τίποτα αυτός…”Ο ιερέας του Μελιγαλά Παν. Παπαδόπουλος, σε κείμενο που έγραψε λίγα χρόνια μετά τη σφαγή, και το οποίο περιέχεται στο βιβλίο του Ηλία θεοδωρόπουλου, περιγράφει πολύ παραστατικά την κατάσταση στο Μπεζεστένι, αλλά και το έγκλημα της Πηγάδας:“……Οι εις Μπεζεστένι ευρισκόμενοι ήσαν εις την διάθεσιν του κάθε καπετάνιου, όστις πήγαινε μέσα και συνελάμβανε όποιον ήθελε της αρεσκείας του, όπως ο τσοπάνος διαλέγει εκείνο το σφακτό που θέλει να σφάξη, τον οδηγούσε έξω και τον εκτελούσε. Ακολούθως το τραγικώτερον που συνέβει και απαίσιον στον αιώνα ήτο δύο-δύο έδεναν από τα χέρια με καλώδιο με μόνον το υποκάμισον και το εσώβρακον στη γραμμή κατά ομάδας και τους οδηγούσαν στην ιστορικήν Πηγάδα. Τους έκοβαν, άλλων το κεφάλι, τα χέρια, την μύτην, δηλαδή τους κακοποιούσαν, τους εβασάνιζαν πρώτα επάνω εις ένα κορμόν συκιάς με μάχαιραν ή πέλεκυν και τους έρριπτον εις την Πηγάδα έως ότου εκκαθάριζον εκείνους που ήθελον”. Ο Ξιάρχος επιβεβαιώνει έτσι γιά τη γενοκτονία του Μελιγαλά και τα εξής: τα θύματα δεν ήταν μόνον ταγματασφαλίτες αλλά και άμαχοι, οι φόνοι δεν ήταν τυχαίες αυτοδικίες, αλλά οργανωμένες εκτελέσεις, αυτές οι οργανωμένες εκτελέσεις, γίνονταν σε άλλο σημείο μακριά από το Μπεζεστένι (στην Πηγάδα), τις εκτελέσεις δεν τις έκαναν αδέσποτα στοιχεία της περιοχής, αλλά αντάρτες με την έγκριση του Βελουχιώτη. Σε διαφορετική περίπτωση, αυτός θα τις σταματούσε και θα ελευθέρωνε όλους που ήταν στην συνοδεία, ο Άρης παρέμεινε στον Μελιγαλά (και την γύρω περιοχή) έως αργά την 16η ή τις πρωϊνές ώρες της 17ης Σεπτεμβρίου, που άρχισαν να γίνονται οι οργανωμένες εκτελέσεις στην Πηγάδα.Η οργανωμένη σφαγή στην Πηγάδα κράτησε τέσσαρες ημέρες. Ξεκίνησε το Σάββατο, 16 Σεπτεμβρίου, και τελείωσε την Τετάρτη το μεσημέρι, 20 Σεπτεμβρίου.Δεν μπορώ να καταλάβω πως υπάρχουν στις μέρες μας άνθρωποι που ευθυγραμμίζονται με μια από τις δύο πλευρές του εμφυλίου! Που Και οι δύο εγκλήματα διέπραξαν!

κάθε φορά που γράφεται τέτοια κατακλείδα σε αντίστοιχα λιβελογραφήματα πιστεύω ότι ο δήθεν κεντρώος χώρος παίρνει ένα συν στην κλίση προς τον ακροδεξιό χώρο.

Με θύματα μαθητές και μαθήτριες 16 και 17 ετών; Ίντερνετ έχουν όσοι διαβάζουν,βιβλία μπορούν να βρουν για τα θύματα.Από αυτό και μόνο που αντέγραψες μπορώ να χαρακτηρίσω όλο το κείμενο σαν θρασύτατη προπαγάνδα,εκμεταλλευόμενο μια από τις πιο μαύρες σελίδες της νεότερης Ελληνικής Ιστορίας,η οποία έχει διαστρεβλωθεί πολλάκις και μάλιστα στον βωμό αντικομμουνιστικής μεταπολεμικής-μετεμφυλιακής καμπάνιας που πήρε χώρα στην Ελλάδα εκτενέστατα(τύφλα να'χει ο Μακάρθυ).Μα από ποιους άραγε;Μήπως από κέντρα εξουσίας που παίρναν αποφάσεις για την Ελλάδα ΕΚΤΟΣ Ελλάδας ενώ ακόμα ήμασταν υπό Γερμανική κατοχή,πίνοντας τσάι στην Αίγυπτο;Μην χάσει και η Βρετανία τέτοιο στρατηγικό κελεπούρι σαν την Ελλάδα και την προσθέσουν τα Σοβιέτ στην σφαίρα επιρροής τους.Ακόμα και το Βήμα αν διάβαζες(καλά μιλάμε κάργα κομμουνιστική εφημερίδα έτσι;)σε αφιερώματα δεν αναφέρει τίποτα για παιδιά.Εν ολίγοις,ο καθένας γράφει ότι μπαρούφα θέλει για αυτό το θέμα και πάει να στηρίξει την πολιτική του.Πρέπει παρ'ολ'αυτά να πιστέψω μαρτυρίες ΤΑ;Μαρτυρίες Βρετανών;Μιλάμε εγκυρότατες πηγές.Επίσης κοίτα να δεις πράγματα ρε παιδάκι μου.Από τα γύρω χωριά γιατί να την πέσαν τόσο άγρια στον Μελιγαλά.Βρε μπας και είχε πάρε δώσε με Γερμανούς.Τέλος πάντων είχα γράψει ένα μεγάλο σχόλιο που έδινα και τα links αλλά δεν μπορώ να τα ξαναγράψω τώρα(και να ήθελα δεν θυμάμαι τι έγραψα επακριβώς)σε γενικές γραμμές πάντως ήταν αυτά.

Ώστε αυτή είναι η απάντηση σου. Ακροδεξιός ο αταξινόμητος γιουχάρετε τον! Κοίτα να δεις δεν με ενδιαφέρουν ούτε θίγομαι από τους χαρακτηρισμούς που προέρχονται από κάποιον που υποστηρίζει σε άλλα σχόλια του τρομοκράτες. Πληροφοριακά πάντως τα αποσπάσματα του συγκεκριμένου βιβλίου δημοσιεύθηκαν σε blog κάποιου που δηλώνει αριστερός. Πληροφοριακά επίσης όσο αποστασιοποιούμαστε χρονικά από τον τραγικό εμφύλιο δημοσιεύονται μελέτες που δεν φοράνε σε καμία περίπτωση τον χιτώνα της αθώας περιστεράς σε ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Εγώ προσωπικά πάντως και έχοντας μεγαλώσει σε περιοχή στην οποία ο εμφύλιος κορυφώθηκε έχω ακούσει μαρτυρίες και για απαγωγές αθώων αμάχων (μεταξύ των οποίων και ηλικιωμένων γυναικών!) από ΕΑΜ, και για πυροβολισμούς σε χωρία και κοινότητες και όποιον πάρει ο χάρος (κάποιον εντελώς αθώο που έχω υπόψιν μου τον πήρε) αλλά και για άλλα τραγικά από την άλλη πλευρά. Εσύ ζήσε στην κοσμάρα σου αν γουστάρεις!

@Αταξινόμητος: Κατανοώ πάρα πολύ καλά τις ιστορικές μνήμες που κουβαλάς και δεν έχω να πω τίποτα για τις τραγωδίες του Εμφυλίου, από όποιο στρατόπεδο κι αν ήταν: πονάνε, όλους μας. Α, και επίσης σιχαίνομαι τις αγιογραφίες απ' όπου κι αν προέρχονται.Τούτων λεχθέντων, μην μπερδεύεις το ΕΑΜ ούτε με όπλα (το στρατιωτικό σκέλος λεγόταν ΕΛΑΣ) ούτε με τον Εμφύλιο, γιατί στον Εμφύλιο απλώς δεν υπήρχε πλέον ΕΑΜ ούτε και ΕΛΑΣ. Επίσης στον Εμφύλιο, οι ευρύτατες λαϊκές μάζες (σε μεγάλο βαθμό μη κομμουνιστικές -εκτός αν θεωρείς κάτι τύπους σαν τον Μάνο Χατζιδάκι μοβόρους κομμουνισταράδες) που είχαν στηρίξει επί Κατοχής το ΕΑΜ είχαν αποστασιοποιηθεί.Επίσης, επειδή ήμουν παιδάκι επί χούντας, ακόμη θυμάμαι στην ΥΕΝΕΔ τα "ντοκιμαντέρ" για την Πηγάδα, με ακριβώς τα ίδια στοιχεία που αναπαράγεις -κάτι που μας κάνει ελαφρώς καχύποπτους απέναντί τους, σωστά;Επίσης, θα πρέπει να σε υποψιάζει το ότι οι ελασίτες κυνήγησαν τους ταγματασφαλίτες και όχι τους Γερμανούς κατά την αποχώρησή τους. Διότι οι ταγματασφαλίτες της περιοχής είχαν αναλάβει με περισσή χαρά την εξόντωση του τοπικού πληθυσμού για λογαριασμό των Γερμανών. Μου διηγούνταν πατέρας κολλητού μου, Μανιάτης και δεξιός, πώς τον είχαν σώσει παιδί οι αντάρτες (που ήταν στην περιοχή γιατί είχαν σώσει άγγλους πιλότους) όταν οι ταγματασφαλίτες είχαν ανοίξει πυρ αδιακρίτως στο χωριό του. Οπότε, αν αρχίζουμε τους συμψηφισμούς, πόσα παιδιά, αμάχους και αθώους είχαν σκοτώσει οι δοσίλογοι γερμανοτσολιάδες; Πόση θηριωδία; Και είμαστε σίγουροι ότι στον Μελιγαλά σκοτώθηκαν όσοι λένε και όπως λένε, όταν οι μαρτυρίες "πουσάρονταν" συνεπώς επί τριάντα μετεμφυλιακά χρόνια για να φτιάξουν ηρωικό προφίλ στους προδότες της πατρίδας τους που, λόγω γεωπολιτικών παιχνιδιών, ήταν οι μόνοι συνεργάτες των Γερμανών που κυβέρνησαν στη Δύση μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο;Μια και ανέφερες λοιπόν τον Μαζάουερ, διάβασε και το βιβλίο του "Inside Hitler's Greece" (στα ελληνικά νομίζω έχει κυκλοφορήσει ως "Η Ελλάδα του Χίτλερ"), θα σε εκπλήξει.Και ένα δωράκι στο λινκ παρακάτω: γερμανοτσολιάς ποζάρει υπερήφανα δίπλα σε απαγχονισμένο Έλληνα. Αυτούς κυνηγούσε το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ. Και επίσης, για να μην ξεχνιόμαστε, ο Βελουχιώτης δεν είχε καμία ανάμειξη ούτε στο πρόπλασμα του Εμφυλίου, τα Δεκεμβριανά (το ΚΚΕ του απαγόρευσε να μπει στην Αθήνα), ούτε και στον Εμφύλιο, αφού το ΚΚΕ και πάλι είχε φροντίσει ώστε να εξοντωθεί.http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF:Bundesarchiv_Bild_101I-179-1552-13,_Griechenland,_erh%C3%A4ngter_Mann_in_Ortschaft.jpgΓια τέλος, ένα κείμενο του Χατζιδάκι από το Τέταρτο του 1985, που τα λέει όλα.http://gardikiomilaion.wordpress.com/2011/09/26/1941-2011-70-%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%AF%CE%B4%CF%81%CF%85%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CE%B1%CE%BC/

Καταρχάς δεν σε χαρακτήρισα ακροδεξιό-όσο και αν θα ήθελα να σε εντάξω κάπου μιας και σε άλλα σου σχόλια ρίχνεις κάτι περίεργες απόψεις.Απλά η άκρα κεντρώα γραμμή που πρεσβεύεις είναι επικίνδυνη και ιστορικά έχει αποδειχτεί και τείνει να επαναλαμβάνεται.Τώρα αν εγώ υποστηρίζω τρομοκράτες ή αν εσύ εκλαμβάνεις τα σχόλια μου ως τέτοια ή-εν γένει-τι είναι πραγματικά τρομοκρατία,σηκώνει συζήτηση και δεν είναι επί του παρόντος.Όσο για τα "ο τριτοξάδερφος του μπατζανάκη του τάδε από το χωριό μου είδε το τάδε" δεν νομίζω να θέλει εξήγηση γιατί δεν το εκλαμβάνω ως αξιόπιστο επιχείρημα,αλλά for the sake of the argument,ας το δεχτώ γιατί έχω να το χρησιμοποιήσω κι εγώ.Στον αντίποδα να παραθέσω κι εγώ λοιπόν την ιστορία του δικού μου τόπου καταγωγής όπου είχε το αξιοσημείωτο για την τότε εποχή να έχει και υποστηρικτές του ΕΑΜ αλλά και φασιστάκια-φιλοβασιλικούς και γενικά τέτοια μπουμπούκια.Κανείς δεν πείραξε τους δεύτερους ποτέ όσα ζόρια και αν τράβαγαν αυτοί με τους πρώτους.Τους λόγους θα τους ανέλυα για τα ζόρια αλλά μάλλον θα έφευγε η κουβέντα και θα πήγαινε αλλού.Όσο για την πηγή σου και το τι δηλώνει ο καθένας χαίρω πολύ και η ΔΗΜ.ΑΡ. δηλώνει αριστερά και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. σοσιαλιστικό κι εγώ είμαι απόγονος της Μαρίας Αντουανέττας.Επειδή έχω βαρεθεί βεβαίως να ακούω για δήθεν αθώες περιστέρες που οι κακοί αντάρτες τους κατέσφαξαν,συνήθως "όσο αποστασιοποιούμαστε" βγαίνει ότι όλο και κάποια κουτσουκέλα είχαν κάνει.Ούτε ο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ αρνήθηκε ποτέ ότι σκότωσε κόσμο,το θέμα είναι τι σκότωσε.Μα πως γίνεται πάντα να έτρωγαν τα καθίκια;Τύχη;Και άιντε να σου ξακακάνω την χάρη και να δεχτώ ότι ήταν μιλάμε τεράστια καθίκια οι ΕΑΜίτες.Αφού ισχύουν όλες αυτές οι ιστορίες ο λαός γιατί ήταν με το μέρος τους;Τους είχαν τάξει θέση στο Κόμμα και κάναν τα στραβά μάτια τόσα εκατομμύρια κόσμου;Μπάζεις...Κι εσύ και οι υπόλοιποι αναθεωρητές...Εν τέλει μια ρήση του Σαρτρ λέει "ο φασισμός δεν ορίζεται από τον αριθμό των θυμάτων, αλλά από τον τρόπο που τα σκοτώνει".Ναι ήταν και ο Σαρτρ τσιράκι του Στάλιν θα μου πεις;Τυχαίο που ο Μελιγαλάς(το μεγαλύτερο από αυτά τα δήθεν εγκλήματα που κατονομάζονται)χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από τις μετέπειτα κυβερνήσεις από το '50 έως το '80 και μετά σαν δήθεν κίνηση συμφιλίωσης(όταν έπεσε το τείχος ντε και χάθηκε ο μέγας κίνδυνος των κομμουνιστών)σταμάτησαν να παρεβρίσκονται κάθε χρόνο πολιτικές ηγεσίες εκεί;Δεν εκφέρεις νέες και αποστασιοποιημένες,λόγω ιστορικού χρόνου, απόψεις όπως λες,αλλά τα ίδια που αναμασώνται εδώ και σχεδόν 70 χρόνια.Αλήθεια να σε ρωτήσω.Κάθε φορά από ένα σημείο και μετά σε ανταλλαγές σχολίων μαζί μου γίνεσαι επικίνδυνα δηκτικός και επιθετικός ως προς το άτομο μου ευθέως μάλιστα,ούτε καν μια αίσθηση ειρωνίας έτσι για να διατηρείται λίγο πιο λάιτ το επίπεδο.Πως κι έτσι;

@Sayz who?Thank you,γιατί η συζήτηση από κουβέντα για έναν άνθρωπο που πολέμησε στο 1ο αντάρτικο κατέληξε-κλασσικά-να μιλάμε για το τί(υποθετικά και θυμικά σε πολλές περιπτώσεις)γινόταν στο 2ο.Κάποιοι δεν μπορούν να συνδέσουν αυτό που έγραψα για την Βάρκιζα μάλλον και πρέπει να αναλύουμε όλη την ιστορία της αριστεράς στην Ελλάδα κάτω από κάθε τέτοια είδηση.

@DelusionsEnd: ;-)Βασικά, το πρόβλημά μας δεν είναι η όποια ιστορία "της Αριστεράς", αλλά το ότι δεν έχει γραφτεί η κανονική Ιστορία της Ελλάδας, για να μιλάμε και να καταλαβαινόμαστε, έστω και διαφωνώντας, και όχι να πετάγεται ο κάθε αστοιχείωτος ή/και πονηρίδης και να μπερδεύει το πιο συνταρακτικό αντιναζιστικό αντάρτικο του Β' Π.Π. (η Γιουγκοσλαβία είχε πιο δυνατό αντάρτικο, αλλά όχι τόσο εξοντωτική Κατοχή) με τον βούρκο του Εμφυλίου για να παρουσιάσει ένα ίσωμα τους ανθρώπους που πολέμησαν τον κατακτητή με τους ταγματασφαλήτες.

Sayz who?Κάτι δεν λένε για την αναζήτηση της αλήθειας ότι έχει περισσότερη αξία από την γνώση της αλήθειας;Ε κάτι τέτοιο :P Προσπάθειες για να προσεγγιστεί η αλήθεια αντικειμενικότερα συνέχεια γίνονται.Βέβαια δεν ξέρω τι να περιμένω από το οπουδήποτε ακόμα και από καλούς-στην δουλεία τους εννοώ-ιστορικούς.Αν σκεφτείς ότι "Η Μαύρη Βίβλος του Κομμουνισμού" πουλάει ακόμα είτε άμεσα είτε έμμεσα και ενώ αρκετοί ιστορικοί την έχουν χαρακτηρίσει ως αναληθή, υπάρχουν αρκετοί που την ενστερνίζονται,δεν ξέρω,επιφυλάσσομαι.Στο κάτω κάτω της γραφής και αυτοί άνθρωποι του της εποχής τους είναι.Διόρθωσε με αν κάνω λάθος.Υ.Γ.:Αυτό με το "ο ΕΑΜ" που έγραψες σε σχόλιο παρακάτω δεν ήταν ανάγκη να του το πεις τόσες φορές.Νταξ όλοι μπορεί να μπερδευτούν πάνω στην βιασύνη τους ή από απροσεξία,κι εγώ που ξαναδιαβάζω αυτά που γράφω πριν τα υποβάλλω πολλές φορές δεν εντοπίζω λάθη μου.Τα βλέπω μετά.

@DelusionsEnd: Βεβαίως και οι ιστορικοί κάνουν λάθη, εξυπηρετούν σκοπιμότητες κ.ο.κ., αλλά ταυτόχρονα διαμορφώνεται ένα σώμα ιστορικής γνώσης γύρω από ένα θέμα, το οποίο γίνεται κοινά παραδεκτό και που πάνω του χτίζονται οι επόμενες απόψεις.Όσο για το χτύπημα του λάθους στον κολλημένο συσχολιαστή μας, μπορεί και να ήμουν υπερβολικός, τι να πω. Αλλά το ένιωσα σαν ηθελημένα μειωτική προσφώνηση, κάπως σαν να λες "κουκλίτσα μου" έναν άντρα, κάτι που συνηθίζεται από ανθρώπους που δεν έχουν επιχειρήματα ή που δεν θέλουν να τα πουν ολόκληρα.

Κάποια στιγμή μετά από 200 χρόνια ίσως και να παρουσιαστεί η αλήθεια όπως οφείλεται.Οψόμεθα ;)Δεν ήταν επίπληξη ή κάτι αυτό που είπα,οπότε μην απολογείσαι.Εγώ γέλασα.Απλά,αδικείται που αδικείται από μόνος του γιατί γράφει ανακρίβειες στην "Τζιχάντ" του κατά των "Κομμουνιών",δεν είναι ανάγκη να μειώνεται και άλλο για απλά λαθάκια που έτσι και αλλιώς είναι ανθρώπινα.

Όπως πάντα οι (κακές) αντιγραφές δεν έχουν την ίδια αξία με το πρωτότυπο.

"αγαπητε"πιθανοτατα κρυβεις-αν δεν αγνοεις- οτι οι πολεμιστες του ζερβα ΑΜΟΙΒΟΝΤΑΝστο τελος οι περισσοτεροι τον ΠΑΡΑΤΗΣΑΝδιοτι μεχρι συμφωνια με τους ΝΑΖΙ εκανεκαι βεβαια εκανε ΜΟΚΟ για επιστροφη του βασιλια ανευ δημοψηφισματοςδημοψηφισμα που ειχαν ΣΥΜΦΩΝΗΣΕΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣκατατ τα λοιπα οταν μαθετε να διαβαζετε θα ανακαλυψετε οτι το εαμ και ο ελασ ειχε μεν κομμουνιστικη ισχυρη ταση αλλα ειχε ΠΑΜΠΟΛΛΟΥΣ μη κομμουνιστεςαλλωστε ο μεγας ΑΡΗΣ ειχε στρατολογησει παμπολλους μη κομμουνιστες και δεν δεχονταν κομματικα φροντιστηριατραβα διαβαζε κανα τζημερο. μεχρι εκει εισαι