Βαρύ πράγμα η κουλτούρα βρε παιδί μου. Σε κάνει άλλο άνθρωπο. Βάφεις δυο τόνους πιο σκούρο το μαλλί, ποστάρεις δυο ψαγμένα τραγουδάκια στο facebook, διαβάζεις λίγους στίχους, 3 με 4 βιβλία, παπαγαλίζεις κάνα δυο αποφθέγματα μεγάλων προσωπικοτήτων και ο wannabeποιοτικός είναι έτοιμος.
Διότι η κουλτούρα, είναι σαν τη μαρμελάδα. Όσο λιγότερη έχεις, τόσο περισσότερο την απλώνεις. Τώρα μπορείς να δεις τον κόσμο με άλλα μάτια. Πιο κουλτουριάρικα και ψαγμένα. Τώρα νομίζεις ότι απέκτησες προσωπικότητα και βάθος και ας μοιάζεις με παλτό που φοριέσαι μόνο σε πλάτες έμπειρες που ξέρεις ότι θα σε ζεστάνουν και θα σου δώσουν μέχρι να κυρτώσουν. Έλα, τρέχα, βρες καινούργιες πλάτες να φορτωθείς. Οι τέχνες δε σου έμαθαν ότι οι άνθρωποι είναι προς κατανάλωση; Πως όταν βαραίνουν από τα φορτία της ζωής και καμπουριάζουν, οφείλουμε να τους παρατάμε; Αυτά δεν έμαθες και κατάλαβες τόσο καιρό μέσα από δανεικούς εαυτούς που βούτηξες και στράγγιξες αλλά πότε δεν σου απέκτησες;
Αυτή είναι η ματαιότητα του ημιμαθή. Μέσα σε τόση αλαζονεία και σκόνη που να καταλάβει ότι τέχνη σημαίνει πνευματικότητα και εν-συναίσθηση και ανθρωπιά και γνώση και αυτό-μαστίγωμα και σκέψη και αλήθεια. Όχι ψέματα στον καθρέφτη και ανάλαφρη καρδιά. Τέχνη σημαίνει αμέτρητα γιατί και ερωτηματικά και όχι απόλυτο, δειλό και φοβισμένο. Τέχνη είναι να αγαπάς. Τέχνη είναι να κάνεις λάθη. Αμέτρητα λάθη. Να κλαις και να πονάς για αυτά, να μαθαίνεις από αυτά, να δημιουργείς από αυτά, να συγχωρείς για αυτά. Τέχνη σημαίνει πλούτος στη ψυχή και όχι καταραμένη φτώχια. Τέχνη δεν είναι ούτε η φλυαρία, ούτε η σιωπή, αλλά η λακωνικότητα. Τέχνη σημαίνει ουσία και νόημα σαν μια ασπρόμαυρη φωτογραφία. Όχι φτηνή ανοησία και ισοπέδωση.
Πρώτα μαθαίνεις να είσαι άνθρωπος και μετά μαθαίνεις να είσαι καλλιτέχνης. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη και πιο δύσκολη τέχνη από το να είσαι και να φέρεσαι σαν άνθρωπος.
σχόλια