Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι, λίγοι, σαν τον Κωνσταντίνο, που κυκλοφορούν ανάμεσά μας με ελαφράδα κι εμμονή. Η στάση τους απέναντι στα πράγματα της ζωής είναι πριγκιπική. Σου δίνουν, δηλαδή, απ’ το περίσσευμά τους κι όχι απ’ το υστέρημα… Κάθονται συνήθως στην ίδια πάντα θέση στα καφενεία, σαν να πιάνουν στασίδι...
Πάντα, όταν περνάω από το Φίλιον με το μηχανάκι, ρίχνω ασυναίσθητα μια μάτια μήπως δω μέσα τον Κωνσταντίνο. Με ησυχάζει να ξέρω πως υπάρχουν κάποιοι τέτοιοι άνθρωποι εδώ γύρω, σαν κι αυτόν, με συνέπεια και συνοχή, που χωρίς να βαραίνουν την πόλη με βαρύγδουπες θέσεις και στάσεις, τη νοηματοδοτούν. Καταγράφουν και παρατηρούν ανθρώπους, συμπεριφορές, ατμόσφαιρες, μια ωραία τσάντα, μια ωραία κουβέντα, ένα ενδιαφέρον βλέμμα, έτσι, για την απόλαυση της παρατήρησης κι όχι για κάποιον χρησιμοθηρικό λόγο. Σε κάποιους, οι καρποί αυτής της παρατήρησης γίνονται απλώς σοφία, σε άλλους ποιήματα, σε άλλους μυθιστορήματα.
Όταν ακούω τον Κωνσταντίνο να μιλάει στην εκπομπή του, νιώθω κάτι υπνωτιστικό. Σαν να σου ρίχνει απαλά, ανεπαίσθητα, ευγενικά, ένα γλυκό δηλητήριο στις φλέβες. Το ίδιο μου έχει συμβεί και με τα βιβλία του. Μέρες μετά σκεφτόμουν τι ήταν αυτό που διάβασα. Μου ήρθε στο μυαλό η Αισθηματική Αγωγή του Φλωμπέρ. Η καταγραφή και τα ήθη μιας παρέας και μιας εποχής που χάθηκαν πια. Άλλοι μεγάλωσαν, άλλοι έγιναν αγνώριστοι, άλλοι αυτοκτόνησαν, όμως πρόλαβαν να χαράξουν για πάντα το δέρμα της πόλης, ή μάλλον ενός φαντασιακού τετραγώνου της πόλης, με ανεξίτηλα πολύχρωμα χρώματα.
_____________
Η Όλια Λαζαρίδου είναι ηθοποιός. Εντελώς ιδιοσυγκρασιακή και τολμηρή στις επιλογές της, έχει διακριθεί τον τελευταίο καιρό στις ετερόκλητες πειραματικές αναζητήσεις της. Πολλοί όμως την εκτιμούν και για το πλούσιο παρελθόν της σε παραστάσεις κλασσικού θεάτρου και τη συμμετοχή της σε ταινίες του νέου ελληνικού κινηματογράφου
σχόλια