________________
1.

καλησπέρα!
σε 1 μήνα περίπου θα είμαι στο εξωτερικό για σπουδές εντός Ευρώπης! από την μία φοβάμαι τρελά, αλλά από την άλλη ενθουσιάζομαι στην ιδέα! πες 1 συμβουλή σε αυτούς που ετοιμάζονται να μείνουν αρκετό καιρό στο εξωτερικό..- Μικρή Λουλου

Να είσαι όσο πιο πολύ γίνεται ανοιχτή στο διαφορετικό.

________________
2.

Εχω την εντύπωση οτι θα σου αρέσει αυτό το βίντεο.- μπλε λεμονάδα

Πολύ μου αρέσει! Παιδιά, δείτε το κι εσείς

________________
3.

μου αρέσει εδω και μερικούς μήνες ενα παιδί με το οποίο κάνουμε πολύ παρέα...συχνά λέμε βλακείες του στυλ το ζηλεύω ή τι θα γίνεται οταν θα παντρευτούμε...αλλα πέραν της πλάκας δεν γίνεται τιποτα άλλο...μερικές φορες μου δίνει τη εντύπωση πως ίσως κι εκείνος νιώθει κάτι...αλλα και παλι τιποτα...τι να κάνω το προσπαθήσω η δεν υπάρχει περίπτωση..?- Διχασμένη!

Αν δεν είναι γκέι, έχει άλλη ή άλλες.

Όταν λες «να το προσπαθήσω» αναρωτιέμαι τι να εννοείς. Δηλαδή αυτούς τους μερικούς μήνες τι πιστεύεις ότι έκανες; Αλήθεια πιστεύεις ότι δεν προσπαθούσες και ότι αυτός δεν έχει καταλάβει τίποτα;

________________
4.

ειμαι 14 χρονων και οταν μεγαλωσω θα ηθελα να σπουδασω νομικη στην θεσσαλονικη αλλα εχει πολυ διαβασμα αξιζει;- ευη

Πολύ χαίρομαι που έχουμε αναγνώστες 14 χρονών. Αν αξίζει η νομική θα το αποφασίσεις στην τρίτη Λυκείου, για την ώρα αυτό που σίγουρα αξίζει είναι το διάβασμα, ό,τι και να γίνει στο μέλλον.

Και μην παραλείπεις να διαβάζεις και λογοτεχνία!

________________
5.

Αγαπημένη Α μπα, δεν είναι ακριβώς ερώτημα αλλά παρά σε μορφή σχολιασμού προτίμησα να μιλήσω σε μορφή προβληματισμού. Σε διαβάζω ανελειπώς και έχω μόνο ένα μικρό παράπονο. Εάν κάποιος με ψυχική διαταρχή σου στείλει κάποιο προβληματισμό του το χειρίζεσαι εξαίσια! Εάν όμως αυτός ο προβληματισμός έλθει από κοντινό πρόσωπο και δη σύντροφο ενός ατόμου με ψυχικό νόσημα όλοι -και το έχω προσέξει και από σένα- αρχίζετε τα προστάτευσε τον εαυτό σου, εσένα ποιος θα σε φροντίσει κτλ κτλ.
Είμαστε και έμεις άνθρωποι... αγαπάμε και νοιαζόμαστε. Απλά η συνύπαρξη με εμάς είναι ίσως κάποιες φορές πιο δύσκολη και πιο οδυνηρή.
Προσωπικά έχω διαγνωσθεί με μεταιχμιακή διαταραχή προσωπικότητας (Borderline personality disorder) πράγμα που κάνει τις προσωπικές μου και ειδικά της ερωτικές μου σχέσεις απίστευτα δύσκολες.
Έχω μάθει να ζω με αυτήν, την έχω μελετήσει εις βάθος, έχω κάνει απίστευτές ψυχοθεραπείες, έχω μείνει σε ίδρυμα για μικρό χρονικό διάστημα. Μετά από πέντε χρόνια έχω -και μετά από απόπειρα κατά τη διάρκεια θεραπείες- σταματήσει και τη θεραπευτική αγωγή, και όσο επικίνδυνο και αν ακούγεται. Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να ζεις εφόρου ζωής με ψυχοφάρμακα που ελέγχουν τη διάθεση σου; Να είναι όλα τα συναισθήματα σου μέτρια; Είτε καλά είτε κακά; Να ξέρεις πως δεν υπάρχει θεραπεία, μόνο συντήρηση, η οποία μπορεί να σταματήσει να δουλεύει ανά πάσα στιγμή;
Για να μην καταλήξω σε σεντόνι, στο θέτω απλά σαν προβληματισμό. Ίσως κάποια άτομα να θέλουν ψυχολογική υποστήριξη ή θεραπευτική. Ίσως κάποια άτομα να θέλουν παραπάνω θάρρος για να μένουν κοντά μας. Και ίσως να θέλουν και μια έξτρα συμβουλή και υπομονή. Παρόλα αυτά είμαστε και εμείς άνθρωποι με ανάγκες και αισθήματα και επειδή κάποιες φορές παραστρατούμε αυτό δεν είναι δικαιολογία για κανένα που δήθεν "μας αγαπά" να μας εγκαταλείπει.
Απ΄την άλλη κάποιοι θα πουν πως δεν μας φταίει ο άλλος για να ταλαιπωρείται μαζί μας. Σωστό! Αλλά μια ψυχική πάθηση δεν είναι ΕΠΙΛΟΓΗ μας, ούτε ελέγχεται, ούτε με χάπια, ούτε με λογική, ούτε με συζήτηση. Υπάρχει και θα υπάρχει πάντα εκεί σε ύφεση ή σε κρίση και δυσυχώς ακόμη και εις γνώσην μας να είναι δεν υπάρχει τίποτα που να την σταμάτα!

ΥΣ. Αν θα googlαρετε απόφυγετε την Wikipedia είναι ασάφειες που έχει είναι από αστείες εως επικίνδυνες!- BPD

Αν είχες μελετήσει την κατάσταση σου σε βάθος δεν θα είχες σταματήσει την θεραπευτική αγωγή. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που πρέπει να παίρνουν φάρμακα για όλη τους τη ζωή για πολλούς και διάφορους λόγους. Όλοι αυτοί πρέπει να είναι ευγνώμονες που ΥΠΑΡΧΟΥΝ φάρμακα που μπορούν να πάρουν, γιατί υπάρχουν πάρα πολλές ασθένειες για τις οποίες δε μπορείς να κάνεις ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ. Συμφωνώ με το ότι αυτό που έχεις δεν ελέγχεται με τη σκέψη, αλλά ξέρεις πολύ καλά ότι ελέγχεται με τα φάρμακα, και οι δικαιολογίες ότι «μπορεί ξαφνικά να σταματήσουν να λειτουργούν» δε στέκουν.

Αν πιστεύεις ότι τα φάρμακα σε κάνουν να νιώθεις τα πάντα «μέτρια», τότε πρέπει να το πεις σε αυτόν που σου έγραψε τα φάρμακα, γιατί αυτός μόνο μπορεί να καταλάβει τι εννοείς όταν το λες.

Αν έχεις διαβάσει με προσοχή αυτά που γράφω, δεν προτείνω σε κανέναν να εγκαταλείψει τον συνάνθρωπό του. Αυτό που λέω, και επιμένω σ' αυτό, είναι να μην προσπαθήσει να τον θεραπεύσει. Αν κάποιος μπορεί να κρατήσει αυτό το σκληρό όριο και να παραμείνει φίλος/σύντροφος, χωρίς να γίνει νοσοκόμος/ψυχολόγος, ωραία.

Αυτό που θα πρότεινα οπωσδήποτε σε όποιον σε πλησίαζε, είναι να σε κάνει να καταλάβεις ότι αντιμετωπίζεις λάθος την κατάσταση σου και να δεχτείς ότι χρειάζεσαι ψυχίατρο και παρακολούθηση για όσο ζεις, και να ευχαριστείς στα γόνατα το μεγάλο Πνεύμα που υπάρχει τρόπος για «συντήρηση», που λες, με επιπολαιότητα. Πρέπει να πάρεις την ευθύνη για τη ζωή σου και η ευθύνη σου είναι να φροντίσεις τον εαυτό σου με ό,τι είναι διαθέσιμο. Έχεις μια ασθένεια, χρειάζεσαι φάρμακα, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για να μην τα πάρεις.

________________
6.

Αγαπητη Α, μπα;

Απ'οτι ξερω προσφατα μετακομισες στην Αμερικη και σου γραφω γιατι θελω κι εγω παρα πολυ να φυγω και να ερθω εκει...βεβαια δεν ξερω ποσο ευκολο θα ειναι για μενα γιατι δεν ειμαι ελληνιδα και δεν εχω ελληνικη υπηκοοτητα και τα σχετικα...θα ηθελα ομως πολυ να μαθω αν υπαρχει καποιος τροπος να φυγω και αν ειναι ευκολο ή δυσκολο ετσι ωστε να ξερω αμα ειναι να σταματησω να ελπιζω...ναι, αυτα!! ευχαριστω εκ των προτερων!- Ευα

Θα μας βοηθούσες κάπως περισσότερο αν μας έλεγες τι υπηκοότητα έχεις, αλλά μη νομίζεις ότι αν έχεις ελληνική έχεις καμία ξεχωριστή αντιμετώπιση. Από αυτά που γράφεις καταλαβαίνω ότι δεν έχεις την παραμικρή ιδέα για το τι εννοείς «να έρθω εκεί», οπότε ναι, είναι πολύ δύσκολο. Για την Αμερική χρειάζεσαι βίζα, και αν δεν έρχεσαι για τουρισμό, πρέπει να έρχεσαι για να κάνεις μια πολύ συγκεκριμένη δουλειά. Οι σπουδές είναι μάλλον ο πιο εύκολος τρόπος.

________________
7.

Αγαπητή Α, μπα.. είμαι σε ένα απίστευτο μεταίχμιο. 20, και όλα μου λένε να πάω εξωτερικό. Ασχολούμαι με τη μουσική πολλά χρόνια και έχω φτάσει σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο - είναι το όνειρο μου. Αυτήν τη στιγμή σπουδάζω (οικονομικά, μου αρέσουν..).. ή μαλλον ξεκίνησα να σπουδάζω με 2 χρόνια καθυστέρηση. Βλέπω μια απίστευτη μιζέρια στην Ελλάδα που σχεδόν δεν αντέχεται πλέον. Η ερώτηση: σπουδές, μουσικές σπουδές ή εξωτερικό να κυνηγήσω το όνειρο μου.

Υ.γ. πλάγια είναι η τελευταία - τι θα έλεγες στον κολλητό σου δηλαδή, πες μου (στα 20 του κατά προτίμηση!)

Στον κολλητό μου θα έλεγα να τα βάλει κάτω, να εκτιμήσει σε τι είναι πραγματικά καλός, να ζυγίσει τις προτεραιότητες και τις πιθανότητες επιτυχίας και να αναλάβει την ευθύνη αυτής της σοβαρής απόφασης μόνος του, γιατί αυτό πρέπει να κάνουν όσοι είναι πάνω από 18. Επίσης, δεν θα ρώταγα αγνώστους που δε με ξέρουν ούτε στο ελάχιστο, γιατί α) ούτε που μπορούν να υποθέσουν πόσο καλός είσαι στο κάθε τι και γιατί β) τα first world διλήμματα είναι πολύ σημαντικά για όποιον τα αντιμετωπίζει, εξαιρετικά αφηρημένα για όποιον τα ακούει.

Εκεί που γράφω «αφηρημένα», βάλε «βαρετά».