Ξαφνικά είδε την ψυχή του. Στο βάθος φάνηκε η ψυχή του. Σαν ένα μικρό και θαλάσσιο εντόσθιο./γ.χ.
(Kαβάλα 17 Μάρτη 1939-Αθήνα 28 Φλεβάρη 2000)
Αυτοί που εξασκούν την όραση, θα δουν στον Χειμωνά αποσπάσματα από πίνακες του Μπέικον -λέξεις σαν σώματα που στριφογυρίζουν βασανιστικά γύρω από έναν άξονα, λέξεις σαν μαύρα περιγράμματα που φωνασκούν στο κέντρο ενός απόλυτου κόκκινου.
Αυτοί που εξασκούν τη γεύση, θ' απολαύσουν στον Χειμωνά το έντονο και επίμονο άρωμα που αφήνει στον ουρανίσκο το βαλσαμικό ξύδι της Modena ή το πιπέρι του Σετσουάν -λέξεις σαν μνήμες γευστικής κραιπάλης, λέξεις σαν Συμπόσια/στοχασμοί πάνω στο εσθίειν.
Αυτοί που εξασκούν την ακοή, θ' ακούσουν στον Χειμωνά το Σάββατο των μαγισσών του Μπερλιόζ, αλλά και τις Μurder ballads του Cave, την ευγενική μελαγχολία των Tuxedo Moon και τον εγωισμό του Βάγκνερ- λέξεις/νότες σαν εκδορές και βάμματα ιωδίου ταυτόχρονα.
Αυτός ο ωτακουστής, ο εισβολέας, ο παρατηρητής, αυτός που έκανε βόλτα στο κεφάλι μας και μπαινόβγαινε στα τετραγωνικά μας, αυτός που όλοι φοβόμασταν ότι υπάρχει και τρέμαμε μήπως εξαφανιστεί, αυτός που μια ζωή έτρεχε πίσω απ' αυτό που τον κυνηγούσε, αποφάσισε να αποσυρθεί. Πραγματοποίησε την απειλή του και μας εγκατέλειψε. Μας άφησε στη μέση του πουθενά, στη μέση ενός άλλου αντί άλλων.
Αυτοί που εξασκούν την όσφρηση, θα μυρίσουν στον Χειμωνά τη χλωρίνη των αιθουσών αναμονής, αλλά και τη σήψη του έλκους, τον ιδρώτα της πρώτης μετάληψης και την τσίκνα του αμνού, τη λύπη και τη βαρειά καμφορά-λέξεις/μυρωδιές που στην αρχή σωπαίνουν και μετά αναγγέλουν επίσημα.
Αυτοί που εξασκούν την αφή, θα χαϊδέψουν στον Χειμωνά τα δοντάκια του μαχαιριού, αλλά και τις καμπύλες της αυτοκρατορικής πορφύρας, λόφους στρόγγυλους και γυναικεία χάσματα, ανοιχτές πληγές και κρούστες δακρύων -λέξεις σαν χάδια σκοτεινά και έμμονες ιδέες, λέξεις/χάδια με τον τρόπο τακτικών θαμώνων δεξαμενών.
Αυτός ο παιδαριογέρων, αυτός ο ενσαρκωμένος Λόγος, αυτός που μας κοιτούσε με το βλέμμα των βρεφογεροντικών μορφών του Ντύρερ και των εγκαυστικών εικόνων της Αγίας Αικατερίνης του Σινά, το παιδί και ο ενήλικας, αυτός που στάθηκε έξοχα τεντωμένος ανάμεσα στη γοτθική μαυρίλα και την πάστρα της Ορθοδοξίας, αυτός που ήταν άφιξη και επιστροφή ταυτόχρονα, αυτός που μας ξέσχισε τα ρούχα και μας σκέπασε όταν τουρτουρίζαμε, αυτός που μισούσαμε και λατρεύαμε με το ίδιο πάθος, αυτός μας την έσκασε μπροστά στα μάτια μας. Μας εγκατέλειψε στη μέση του Ωκεανού και πια δε θα ξαναφανεί.
Αυτοί που δεν εξασκούν τίποτε, θα μιλήσουνε για πρόωρο θάνατο - mors immatura επί το επισημότερον.
σχόλια