Η βουβή ντροπή μιας καθαρίστριας από τη Νίκαια

Η βουβή ντροπή μιας καθαρίστριας από τη Νίκαια Facebook Twitter
Εικονογράφηση: Κώστας Στανέλλος/ LIFO
18

Η Καλλιόπη δούλευε χρόνια, σαν από πάντα, καθαρίστρια.Σαρανταοχτώ χρονών, από τη Νίκαια. Γυναίκα που δεν παραπονιόταν, δεν γκρίνιαζε, έτοιμη να βοηθήσει ακόμα κι αν κοιμόταν όρθια από την κούραση. Της έλεγες «σταμάτα λίγο να τα πούμε», «όχι, έχω δουλειά». Η χαρά της και το καμάρι της ήταν η κόρη της η Αθανασία. Ήρθαν από το χωριό με τον άντρα της και ψόφησαν στη δουλειά. Καθάρισμα, σίδερο, κηπουρική, ράψιμο, μαγείρεμα, όλα αυτή. «Δεν με νοιάζει για μένα, η Αθανασία μου μ’ ενδιαφέρει. Αυτή να έχει μια καλή ζωή» και δώσ’ του πόσο καλή μαθήτρια είναι και πως θα γίνει λαμπρή επιστήμων, που δεν κάνει δουλειές στο σπίτι, αλλά δεν πειράζει, «να μην κουράζεται το παιδί, να ’ναι ξεκούραστο για το σχολείο, να μορφωθεί, όχι σαν και μένα, σε διαρκές παραλήρημα».

Πώς από αυτήν τη γυναίκα βγήκε αυτό το παιδί, που ’ναι άριστο στα μαθήματα, ενώ αυτή είχε τελειώσει μόνο το δημοτικό, μόνιμη απορία τα και δώσ’ του να τρίβει με τις εφημερίδες τα παράθυρα με τα γκρι κοντοκουρεμένα μαλλιά της, χοντρουλή, με σκαμμένο πρόσωπο από τη δύσκολη ζωή. «Κόψαμε και την ταβέρνα για να πάει αγγλικά η Αθανασία, το φως μου, που θα προκόψει», αέναα συνέχιζε πλέκοντας το εγκώμιο της κόρης της.

Κάποια στιγμή, η κόρη της μπήκε στην Αρχιτεκτονική και εκεί πια δεν την έπιανες με τίποτα. «Η κόρη μου αρχιτεκτόνισσα, όλη μέρα το πουλάκι μου είναι στο πανεπιστήμιο» και «ποιος το περίμενε ότι μια μέρα θα ήταν η κόρη μου εκεί», και δώσ’ του χαρά και πανηγύρι που μπήκε στην αρχιτεκτονική η Αθανασία, η μικρή από δυο αμόρφωτους γονείς που πάλεψαν και τα κατάφεραν. Την πρώτη χρονιά η Αθανασία έφερε άριστα και η μάνα της αναρωτιόταν, τρίβοντας πλακάκια με λύσσα, πώς θα βοηθούσε το παιδί αφού τραβάει και τι θα ήταν καλύτερο για τη ζωή της, αφού μιλούσε αγγλικά, και μήπως κουράζεται όλη μέρα στις βιβλιοθήκες και τ’ αμφιθέατρα, και ξανάρχιζε.

Ο άντρας της, κι αυτός ταγμένος στο λαμπρό αστέρι απόγονο, δούλευε όπου μπορούσε, «να ’ν’ η κόρη του καλά». Η Αθανασία τελείωσε και το δεύτερο έτος με επαίνους και χαρές, ήπιανε κρασιά στην υγειά της, μέχρι που παρουσιάστηκε κάποιο πρόβλημα με κάποιο χαρτί που έλειπε. Δεν το είχε πει εγκαίρως η κόρη ότι έπρεπε να υποβληθεί για να φοιτήσει την επόμενη χρονιά, δαιμονισμένη η Καλλιόπη παραληρούσε για το χάος της γραφειοκρατίας, με τον πανικό τού τι πάθαμε ζωγραφισμένο στο πρόσωπο. Ανέλαβε τη διεκπεραίωση του χαρτιού η Αθανασία, ο καιρός περνούσε και η μάνα δεν είχε νέα. Είχα μια γνωστή του πατέρα μου και με χιλιοπαρακάλεσε να μάθει τι γίνεται και τι έπρεπε να κάνουν. Βρήκε άκρη η Αθανασία, βρήκε και το χαρτί και το υπέβαλαν.

Αυτό ήταν και το τελευταίο νέο.

Μετά η Καλλιόπη χάθηκε. Το κινητό της δεν ήταν σε λειτουργία. Στις δύο εβδομάδες ανησύχησα. Σκεπτόμενη ότι κάτι έπαθε, πήγα σπίτι της. Μου άνοιξε ο άντρας της κομμάτια, σαν να είχε γεράσει απότομα.

«Άσ’ τα, κορίτσι μου, η Καλλιόπη πήγε πίσω στο χωριό. Δεν σου είπε αντίο, αλλά μου είπε ότι κάποια στιγμή θα σε πάρει τηλέφωνο. Θυμάσαι το χαρτί πού έλειπε και βρήκε η Αθανασία; Αυτό που κατέθεσε δεν το έκαναν δεκτό, ήταν, λέει, πλαστό και το βρήκαν κορίτσι μου. Έτσι και μάθαμε την ιστορία. Η κόρη μας είχε κοπεί από τη Β’ Λυκείου και δεν μας το είπε ποτέ. Δεν ήθελε, λέει, να μας στενοχωρήσει. Έλειπε από το σπίτι, έλεγε ότι πήγαινε σχολείο, μας έφερνε χαρτιά με αριστεία και δεν πήγαινε πουθενά. Ντρεπόταν να μας πει ότι κόπηκε και ζούσαμε μέσ’ στο ψέμα. Χρόνο με τον χρόνο πλαστά έγγραφα μας έφερνε. Πήγαινε και καθόταν και παρακολουθούσε στο πανεπιστήμιο μού είπαν, τόσα χρόνια» κούναγε το κεφάλι του. «Να μου το λένε να μην το πιστεύω κορίτσι μου. Άσ’ τα, η Καλλιόπη είναι χάλια, δεν ξέρω πότε θα γυρίσει. Να μας γελάσει η ίδια μας η κόρη; Η Αθανασία τώρα θ’ αρχίσει νυχτερινό σχολείο και δουλεύει σε μια καφετέρια. Εκεί είναι τώρα. Να ’σαι καλά, κορίτσι μου, που ήρθες. Στο καλό να πας».

18

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Δ. Πολιτάκης / Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Μπορεί να έχει άμεση ανάγκη κάποιου είδους ανάπλασης η Πλατεία Εξαρχείων, το τελευταίο που χρειάζεται όμως είναι ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ζόρι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Β. Βαμβακάς / Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Οποιοσδήποτε απολογισμός της είναι καταδικασμένος στη μερικότητα, αφού έχουν συμβεί άπειρα γεγονότα που στιγμάτισαν τις ζωές όλων μας ‒ δύσκολο να μπουν σε μια αντικειμενική σειρά.
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Β. Στεργίου / Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Αντί να βλέπουμε τη χώρα σαν άδεια πισίνα όπου πρέπει να γυρίσουν τα ξενιτεμένα της μυαλά για να γεμίσει, ας αλλάξουμε τα κολλημένα μυαλά σ' αυτόν εδώ και σε άλλους τόπους.
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ

σχόλια

10 σχόλια
\1."όχι σαν εμένα σε διαρκές παραλήρημα" Μου φαίνεται υπερβολικά "λόγιο" (σωστό τριτόκλιτο επίθετο, ουσιαστικό που δεν απαντάται συχνά σε αποφοίτους δημοτικού) για αυθεντικό quote του προσώπου που εικονογραφείται.2.To ύφος κι η προβληματική θυμίζει ταινία της δεκαετίας του'60 (όπως και της μανικιουρίστας, ενώ της παντρεμένης που απατά θύμιζε Μιρέλλα Παπαοικονόμου των '90ς)3.Το "αρχιτεκτόνισσα" πολύ αυθεντικό όμως στην θηλυκοποίηση του επαγγέλματος!4.Ποιοί γονείς με την οικοδομή νεκρή εδώ και 5 χρόνια στην Ελλάδα της κρίσης θα περιέρχοντο σε έκσταση, όσο αμόρφωτοι κι αφελείς, με την προοπτική της σίγουρης ανεργίας της κόρης τους με τον πανεπιστημιακό τίτλο;
Να θυμίσω την ιστορία του Ελβετού που είχε πείσει για πολλά χρόνια όλον τον κόσμο, μαζί και την οικογένειά του, ότι ήταν μεγαλογιατρός ενώ στην πραγματικότητα ήταν άνεργος. Μια διπλή ζωή με τραγικά αποτελέσματα όταν αποκαλύφθηκε. Έγινε και βιβλίο και ταινία η υπόθεση. http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=123260
σιγουρα λες οτι ναναι αγαπητε ή αγαπητη!Οταν εισαι μεγαλογιατρος κανεις και την αναλογη ζωηταξιδια πολυτελειες κλπΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΣΟΥΕΝΝΟΩ ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΣΥΝΕΔΡΙΑ ΠΟΛΥΤΕΛΗΣ ΖΩΗΚΑΙ ΓΝΩΡΙΜΙΕΣ ΜΕ ΤΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΤΟΥ Η ΤΗΣ ΣΥΖΥΓΟΥΕΝ ΟΛΙΓΟΙΣ ΜΠΟΥΡΔΕΣ ΜΑ ΛΕΣ!
Και καπου εδω πρεπει να αναρωτηθουν οι γονεις τι εκαναν λαθος. Ηταν αμορφωτοι μεν αλλα τι αξιες και τι αρχες εδωσαν στην κορη τους? Αυτα δεν ειναι θεμα μορφωσης. Για να φτασει στο σημειο να τους κοροιδευει το ιδιο το παιδι τους επι σειρα ετων, τι αξιες της εδωσαν; Περισσοτερο ενδιαφερονταν για το αν θα ειναι καλη μαθητρια παρα καλο παιδι κι εκει ειναι που κανουν πολλοι γονεις λαθος.
επειδη ειναι αμαορφωτοι δεν σημαινει οτι δεν εδωσαν αξιες οι γονεις!προφανως δεν εχεις ακουσει για παιδια που απο τον πανικο τους -ανασφαλειες-ντροπη μπορουν να πουν ψεμματα!μην κρινεις λοιπον γιατι ποτε δεν ξερεις τι θα συμβει ΚΑΙ ΣΕ ΕΣΕΝΑ(και δεν αναφερομαι μονον σε θεματα σπουδων αλλα γενικοτερα)
Καλά πως γίνεται να μην κατάλαβαν τίποτα αυτοί οι γονείς για τόσα χρόνια; Ποιός έπαιρνε τους βαθμούς απ' το σχολείο; Σε εμάς μόνοι οι γονείς επιτρεπόταν να τους παίρνουν. Δε ρώτησαν στη γ λυκείου κανέναν καθηγητή να μάθουν για την πρόοδο της κόρης τους; Δεν την έστειλαν σε ένα φροντιστήριο; Δεν έψαξαν καν το όνομα της κόρης στην εφημερίδα, όταν βγήκαν τα αποτελέσματα των πανελληνίων;
Δε τους δικαιολογω αλλα ηταν αμορφωτοι ανθρωποι, απονηρευτοι, αφελεις, απο χωριο. Ο,τι τους ελεγε το "καμαρι" η μοναχοκορη τους το πιστευαν.
Αμόρφωτους δεν τους λές, το δημοτικό έχουν βγάλει, και αν κρίνουμε απο την ηλικία τους, μή σου πώ οτι εκείνο το δημοτικό, έδινε περισσότερη μόρφωση απο το σημερινό λύκειο. Μπορώ να κάνω την σύγκριση, γιατι κι εγώ είμαι 52 χρονών πάνω κάτω το ίδιο δημοτικό βγάλαμε, και η μικρή μου η κόρη είναι πρωτοετής στο Γεωπονικό. Ειδικά στην τρίτη λυκείου, δεν γίνεται καν μάθημα. Το βασικό πρόβλημα στην συγκεκριμένη περίπτωση, αλλα και στην πλειοψηφία των σχέσεων γονέων παιδιών, είναι η αρρωστημένη αντίληψη των γονιών, να έχουν γενικά προσδοκίες απο τα παιδιά τους, και ειδικά (ακόμα χειρότερα για τα παιδιά) να θέλουν τα παιδιά τους να πετύχουν ό,τι δεν πέτυχαν αυτοί. Είναι τεράστιο το βάρος για τα παιδιά, οταν μάλιστα οι γονείς τους "θυσιάζονται" γι΄αυτά. Αυτό που δεν μπόρεσα να κατανοήσω στα 22 χρόνια που έχω παιδιά, είναι πώς μπορεί να λέει ένας γονιός οτι θυσιάζεται για το παιδί του, πόσο μάλλον να το λέει στο ίδιο του το παιδί. Είναι θυσία να βιώνεις το μεγάλωμα του παιδιου σου; υπάρχει μεγαλύτερη χαρά και ολοκλήρωση για ένα άνθρωπο απο αυτή;
Νομίζω αυτή η "θυσία" των γονιών για το μέλλον του παιδιού τους καμιά φορά μπορεί να γίνει ασφυκτική για το παιδί όπως και έγινε. Οι ατελείωτη δουλειά των γονιών συνεπάγεται αριστεία,πανεπιστήμιο,πτυχίο,μεταπτυχιακό,δουλειά και καλύτερο βιοτικό επίπεδο..όμως δεν γίνεται πάντα έτσι καλό είναι να ακούνε και λίγο το παιδί τους εκτός από το να δουλεύουν όλη την ημέρα.
Αυτό δεν είναι τίποτα, εγώ ξέρω κάποιον που παρουσίασε πτυχίο, τους πήγε στην ορκωμοσία( αα αργήσατε πριν από λίγο είπαν το όνομα μου.. κρίμα) μέχρι και δουλειά σαν πολιτικός μηχανικός ( ενώ ήταν σπίτι και κοιμόταν).. άμα το έχει ο άνθρωπος..