Τα σημάδια των καιρών...

Κάθε φορά που κάποιος με ρωτάει τι δουλειά κάνω δυσκολεύομαι να απαντήσω.
Φταίει μάλλον η κατάσταση που βιώνουμε τόσο καιρό σα λαός και που κανένας (ίσως μόνο οι οικονομολόγοι και λοιποί)
δε πίστευε ότι θα φτάναμε ως εδώ...
-''Τί δουλειά κάνεις?'' με ρωτούν.
-''Δουλεύω σε ενεχυροδανειστήριο'', απαντώ.
Κάποιοι με στραβοκοιτάνε, κάποιοι δηλώνουν αντίθεση, κάποιοι απλά σιωπούν.
 Αν δεν έχεις φτάσει στο σημείο να περάσεις την πόρτα μου, σε θεωρώ τυχερό.
Όχι γιατί θα γλυτώσεις το ΄΄γδάρσιμο΄΄ που μου επιβάλλει το αφεντικό....απλά γιατί ακόμα μπορείς και την παλεύεις.
Πριν 2 χρόνια ήταν ταμπού να μπείς σε ένα τέτοιο μέρος.....
Εν μέρη ακόμα είναι αλλά πια, λίγο πολύ όλοι έχουμε κάνει μια ερώτηση...μια εκτίμηση.
Και γω έχω δώσει πράγματα όταν ζορίστηκα πέρυσι τα Χριστούγεννα......
Εδώ μέσα βλέπεις την κρίση.
Την απελπισία.
Την ντροπή.
 Εδώ μέσα θα έπρεπε να περάσουν ένα ''εκπαιδευτικό'' 8ωρο όλοι οι καρεκλοκένταροι βολεμένοι αυτού του τόπου.
Και όχι μόνο εδώ μέσα αλλά και σε όλα τα υπόλοιπα που φυτρώνουν σαν ζιζάνια σε κάθε γωνιά αυτής της χώρας...
'Άλλωστε με την ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ κρατική άδεια ανοίγουν.
Να δούνε την δυσπιστία στα μάτια του ''πελάτη-πωλητή''. Την στεναχώρια να σπρώξεις ένα σταυρό βαφτιστικό του παιδιού σου για να πάς super market,
ή να πληρώσεις ένα καθυστερημένο νοίκι.
Ακόμα και την δυσκολία μου να ανταπεξέλθω σε μια τόσο άχαρη δουλειά όπως αυτή, που όμως είναι η δουλειά μου και από αυτή ζω.
 Εικόνες ανθρώπων παντός χαρακτήρα...
Της μίζερης που κλέβει κρυφά λίρες από τα αδέρφια της για να πληρώσει τη μοδίστρα.
Της μάνας που ήρθε από την επαρχία και χρειαζόταν χρήματα για την χημειοθεραπεία του παιδιού της.
Του εξαρτημένου που έκλεψε.
Του πιτσιρικά που το βούτηξε από τη μάνα του για να πάρει κινητό..(δόξα το θεό υπάρχουν ακόμη ταυτότητες)
...''Το φροντιστήριο των παιδιών μου, την μείωση της σύνταξης, το απλήρωτο νοίκι, φως ,τηλέφωνο............''
Αυτή είναι η Ελλάδα του 2012.
Ταμπουρωμένοι άνθρωποι στα σπίτια τους να παλεύουν να τα βγάλουν πέρα....
Και συ πίσω απο ένα γραφείο να κάνεις αυτό που πρέπει.
Δεν κλαίγομαι, δεν δικαιολογούμαι, δεν λυπάμαι που έχω δουλειά, μια τέτοια δουλειά.
 
 Ξέρω απο κρίση.
Την βίωσα το 2009 που τίποτα απο όλα αυτά που ζούμε τώρα δεν ήταν τόσο έντονο.
Μετά απο 5 χρόνια σε εργαστήριο χρυσοχοίας, που προμήθευε τα μεγαλύτερα ονόματα της Αθήνας και τα καλά κοσμηματοπωλεία,
έγινα 3μερη.
Πόσες πιθανότητες έχεις να βρείς δεύτερη δουλειά όταν απασχολείσαι Τρίτη-Τετάρτη-Πέμπτη?
Εκτός απο βράδυ, καμία.
Και μετά από 10 χρόνια βράδυ(παράλληλα με πρωινή εργασία) δε την πάλεψα.
Παραιτήθηκα, πήρα και αποζημίωση και ταμείο.
Και ήμουν τυχερή συγκριτικά με αυτούς που έμειναν πίσω.
 Τρία χρόνια μετά (έχοντας αλλάξει 2 δουλειές, και πλέον έχοντας αποκτήσει μια πιτσιρίκα 2,5 ετών που τη μεγαλώνω μόνη μου
με 2 ευλογημένους γονείς), δεν ξέρω σαν χρυσοχόος που αλλού θα μπορούσα να εργαστώ.
Ο κλάδος κλαίει και οδύρεται και γενικά δουλειές γιοκ.
Μπορώ να κάνω ότι δουλειά να ναι. Αλλά όχι πια με αυτά τα λεφτά που παίρνω...
 
Ευχαριστώ την τύχη(?) που ναι έχω δουλειά,..έστω και ανασφάλιστη... και που δεν έχασα την ανθρωπιά μου μέσα από μία τέτοια απασχόληση.
Ευχαριστώ την συνείδηση μου που κάποτε απέτρεψε έναν στρατιωτικό να πουλήσει το μονόπετρο της γυναίκας του΄.
-''Πες ότι δε το είχες ποτέ φίλε....έτσι απλά''....
Πήρε το αντίτιμο από αυτά που μου άφησε, είπε μια δικαιολογία στην γυναίκα του από το τηλέφωνο, πήρε και το μονόπετρο χαμογελώντας και έκλεισε την πόρτα πίσω του...