Φανατικά τις έβλεπε η γιαγιά μου τις σειρές του Φώσκολου - και τα καλοκαίρια στη Χαλκιδική τις έβλεπα μαζί της. Τη μισή απόλαυση μου προσέφεραν οι ακούσια ξεκαρδιστικές σειρές και την άλλη μισή οι αντιδράσεις της γιαγιάς Μαίρης.
Μου φαινόταν συναρπαστικός ο τρόπος με τον οποίο εκπλήσσονταν σε κάθε χιλιοπαιγμένη και τελείως αναμενόμενη ανατροπή ("μπο, μποοοο" έλεγε, "μα πού τα βρίσκει αυτός ο Φώσκολος"). Επίσης λάτρευα την ψευτοσοκαρισμένη στάση της -κοκκίνιζε και χαχάνιζε σαν παρθένα κοπελίτσα- κάθε φορά που είχε μπινελίκια, πράγμα που στην περίπτωση του Καλημέρα Ζωή είχε κάθε λίγα δευτερόλεπτα.
Συνέπασχε με τα προβλήματα του Ταξίαρχου Θεοχάρη, μη μπορώντας να καταλάβει πως το μεγαλύτερο πρόβλημά του ήταν οι δικές του ψυχικές διαταραχές. Δεν της το έλεγα για να μην την πληγώσω, αλλά ο Ταξίαρχος Θεοχάρης χρειαζόταν ψυχίατρο επειγόντως - και το γεγονός ότι αντί για ψυχικά ασθενής και επικίνδυνος θεωρούνταν ήρωας και παράδειγμα προς μίμηση ήταν ενδεικτικό της ζαλισμένης ελληνικής κοινωνίας.
"Μακάρι να γινόσουν σαν τον Ταξίαρχο", μου έλεγε όποτε πήγαινα να αμφισβητήσω κάποια εξωφρενική πράξη του. "Μακάρι να γίνεις τέτοιος άντρας, με άλφα κεφαλαίο, όπως αυτός."
Τελικά δεν έγινα σαν αυτόν.
Όμως δεκαπέντε χρόνια μετά από εκείνα τα καλοκαίρια με τις σειρές του Φώσκολου -η γιαγιά είναι πλέον νεκρή, οι σειρές κόπηκαν απ' τον Αντ1 όταν σταμάτησαν να πουλάνε-, πραγματικά θα έδινα τα πάντα για να γύριζα πίσω: στον πάνω όροφο του σπιτιού της γιαγιάς, μαζί της, να δούμε έστω ένα επεισόδιο.
Αυτή να ταράζεται με τις εξελίξεις, εγώ να σπάω πλάκα - μαζί, αγαπημένοι, να περνάμε όμορφα.
σχόλια