ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΩΡΑ

Στο σημερινό ‘Α, μπα’: το αγόρι μου έχει πολλές φίλες κοπέλες

Στο σημερινό ‘Α, μπα’: το αγόρι μου έχει πολλές φίλες κοπέλες Facebook Twitter
66


________________
1.


Ποιά είναι η γνώμη σου για αυτό;

Κάθε ευκαιρία να μάθει κανείς για τη φιλοσοφία είναι μια πολύ καλή ευκαιρία. Έτσι κι αλλιώς αμπελοφιλοσοφούμε για να καταλήξουμε, αν μας κόβει λίγο, σε συμπεράσματα που έχουν βγει εδώ και κάτι χιλιάδες χρόνια. Με λίγη (εντάξει, πολλή) προσπάθεια, διαβάζοντας τα βασικά, μπορούμε να κερδίσουμε χρόνο ώστε να έχουμε εφόδια να οργανώσουμε τις δικές μας σκέψεις και να θωρακίσουμε τον εαυτό μας απέναντι στις δυσκολίες που συναντάμε στη ζωή.


Γούστα είναι αυτά, αλλά εγώ προτιμώ να μαθαίνω για αυτά τα θέματα μέσα από ιστορίες, και όχι μέσα από δοκίμια ή επιστημονικά κείμενα, οπότε προτιμώ τα μυθιστορήματα.

________________
2.


Αγαπημένη
Με το φίλο μου είμαστε σχεδόν δύο χρόνια μαζί και μπορώ να πω πως, μέχρι λίγο καιρό πριν, ήμουν ευτυχισμένη όπως δεν ήμουν ξανά στο παρελθόν. Ένιωθα πως η σχέση μου είχε όσα ήθελα και με κάλυπτε. Εδώ και δύο μήνες περίπου νιώθω πως έχει χάσει το ενδιαφέρον του απέναντι μου, το αποδεικνύουν οι πράξεις του (δεν κάνει πράγματα για να μπορούμε να είμαστε μαζί, προτιμάει να περνάει τον περισσότερο χρόνο του με τα δικά του ενδιαφέροντα, θα ξεχάσει να με πάρει τηλ., δεν δείχνει να νοιάζεται όπως πριν). Όσες φορές έχω συζητήσει μαζί του τις συμπεριφορές του και το πως νιώθω ως αποτέλεσμα, αρνείται κατηγορηματικά πως έχει αλλάξει κάτι στα συναισθήματα του, θεωρεί πως προσπαθεί να είμαστε μαζί και πως είμαι υπερβολική σε κάποια σημεία. Καταλαβαίνω πως ίσως περνάει φάση όμως προβληματίζομαι. Αναρωτιέμαι, είναι τόσο "λάθος" να δίνεις ο,τι έχεις απλόχερα? Είναι τόσο εύκολο να σε θεωρήσει ο άλλος δεδομένο? Οι φίλοι μου λένε πως δεν έχω προσωπική ζωή, δεν έχω ενδιαφέροντα κλπ. Η αλήθεια είναι πως αποτελεί προτεραιότητα στο μοίρασμα του χρόνου μου. Τις φίλες μου τις βλέπω και γενικά κάνω πράγματα που μου αρέσουν χωρίς να έχω κάποιο ιδιαίτερο χόμπι. Προσπαθώ να αναλογιστώ το μερίδιο ευθύνης που μπορεί να μου αναλογεί όμως δεν καταλήγω κάπου. Και με απογοητεύει η σκέψη πως για ακόμη μια φορά δεν ωφέλησε που φέρθηκα ελεύθερα και χωρίς φόβο. Είμαι πολύ ανασφαλής και αν οι πράξεις του συνεχίσουν να με γεμίζουν αμφιβολίες δεν ξέρω αν θα μπορώ να συνεχίσω. Μήπως από αυτή την ανασφάλεια ξεκινούν και τελειώνουν όλα?- abigail


Δεν είναι καθόλου κακό να δίνεις απλόχερα ό,τι έχεις, όταν βρίσκεις τον κατάλληλο άνθρωπο, δεν είναι αυτό το πρόβλημά σου. Το πρόβλημα είναι το πόσο είναι το «ό,τι έχεις» και τι ποιότητας είναι.


Ο χρόνος σου, έτσι σκέτος, δεν είναι αμελητέο δώρο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι αρκετό. Οι φίλοι σου (έχεις πολύ καλούς φίλους που σου μιλάνε ευθέως, πολύ καλή αρχή) έχουν κρούσει το καμπανάκι, αλλά από αυτά που γράφεις, το μήνυμα από το ένα αυτί μπήκε και από το άλλο βγήκε.


Όταν σου λένε ότι δεν έχεις προσωπική ζωή και ενδιαφέροντα η απάντηση δεν είναι «ναι αλλά έχω γκόμενο». Η αντίδραση που θα έπρεπε να έχεις είναι να σε ζώσουν τα φίδια και να ιδρώσεις από τον πανικό. Δεν καταλαβαίνεις πόσο σημαντικό είναι αυτό; Είσαι καλή με τον άλλον, του αφιερώνεις χρόνο, μπράβο, αλλά ο φίλος σου δε σε θέλει για κατοικίδιο. Σε θέλει για στήριξη, για βοήθεια, για να συζητάτε προβλήματα, για να μαθαίνει από εσένα και να γίνεται καλύτερος. Πώς θα τον κάνεις να γίνει καλύτερος; Δίνοντας του «ό,τι έχεις», από γνώσεις, εμπειρίες, ενδιαφέροντα, σκέψεις – από τον εσωτερικό σου κόσμο, γενικά.


«Βλέπω τις φίλες μου» και «κάνω πράγματα που με ενδιαφέρουν» είναι πολύ αόριστο και μοιάζει σα να λες ότι πας για καφέδες. Δε χρειάζεται να έχεις «χόμπι» (τι έχεις στο μυαλό σου; πλέξιμο; Σκάκι;) αλλά δεν υπάρχει κάτι που σε παθιάζει, κάτι που θέλεις να μάθεις να κάνεις καλύτερα, κάποιο ταλέντο, κάτι που σου προκαλεί χαρά; Η φυσική σου παρουσία είναι πολύ σημαντική, αλλά πιο σέξι όργανο από το μυαλό, δεν υπάρχει. Αν θέλεις να παρουσιάζεις ενδιαφέρον, πρέπει να σε ενδιαφέρουν πολλά πράγματα και κάποια από αυτά πρέπει να τα κάνεις καλύτερα από τον μέσο όρο. Όχι για τους άλλους, για σένα, για να αφήσεις πίσω σου κάτι περισσότερο από μια χούφτα σκόνη.

________________
3.


ρώτα μας κάτι εσύ!- νεφέλη


Οκ.


Ακούω προτάσεις για χώρο και ιδέες για το μεγάλο πάρτι του 'Α μπα'.

________________
4.


...και γιατί παρακαλώ οι Αλκυονίδες μέρες να μην είναι αργία; Ποιος είναι αυτός που αποφασίζει για τις επίσημες αργίες; Δε φτάνει που τα σαββατοκύριακα δεν είναι αρκετά δηλαδή; Φιλιά πολλά με χαμόγελα...να μερικά και από μένα :) :) :)- Pro Dromos

________________
5.


Α-μπα, έχω σκαλώσει σε μια γωνία της ζωής μου και δεν ξέρω πως να πάω παραπέρα.
Θέλω να κάνω παιδί και δεν έρχεται. Είναι χρόνια τώρα που προσπαθώ, από το 2007 το έχω βάλει στο μυαλό μου.
Με διαφορετικούς συντρόφους προσπαθήσαμε και δεν έγινε ποτέ, κάθε μήνα περίμενα να δω αν θα έχω καθυστέρηση, συχνά έκανα και τεστ εγκυμοσύνης, τίποτα, ούτε μια φορά θετικό.

Βλέπω ανθρώπους γύρω μου που στο ίδιο διάστημα έχουν κάνει ένα, δύο, ακόμα και τρία παιδιά. Κάποιοι "αναμενόμενοι", μεγαλύτεροί μου και παντρεμένοι, αλλά και άλλοι, πολύ νεότεροι, ανύπαντροι ή ακόμα και χωρίς καθόλου σύντροφο, με διάφορους τρόπους έχουν αποκτήσει παιδί ενώ εγώ όχι.
Νιώθω κάπως μειονεκτικά, ότι εγώ είμαι στάσιμη, ότι παρακολουθώ τους άλλους να προχωρούν στη ζωή τους και να πολλαπλασιάζονται...φίλες ή και ξαδέρφια που παλιά κάναμε χριστούγεννα μαζί τώρα τους βλέπω στο Φέισμπουκ με τα παιδιά τους, τα συμπεθέρια, τα αδέρφια των συζύγων κλπ κλπ, δεν είναι μόνοι τους όπως εμείς.....

Μην παρεξηγηθώ, δεν είναι ότι θέλω μόνο ένα παιδί με όποιο τρόπο να'ναι. Την οικογένεια θέλω, τη σταθερότητα που προσφέρει ο γάμος με έναν άντρα που αγαπώ.

Με τον πρώην φίλο μου ήμουν πολύ ερωτευμένη, 4 χρόνια μαζί, το ήθελα τόσο πολύ να μείνω έγκυος από αυτόν, προσπαθήσαμε και με τη βοήθεια γιατρών, αλλά δεν έγινε. Τελικά χωρίσαμε, δεν ήταν πια ερωτευμένος είπε. Ε βέβαια αν ήταν θα είχαμε παντρευτεί κιόλας.

Εδώ και λίγους μήνες έχω κάνει μια νέα σχέση, δεν είμαι τόσο ερωτευμένη ομολογώ αλλά νιώθω πολύ τρυφερά συναισθήματα και μπορώ να μας φανταστώ οικογένεια. Φτου κι απτην αρχή ξεκίνησα την προσπάθεια....κάθε μήνα, όσο και αν προσπαθώ να το βγάλω από το μυαλό μου, δεν μπορώ να μην σκεφτώ πότε είναι οι γόνιμες μέρες και να προσπαθήσω να έχουμε επαφές "όταν πρέπει". Παρόλαυτά μέχρι τώρα τζίφος.

Και πάλι, κι αυτή είναι μια unofficial σχέση, δεν έχει τη μονιμότητα και τη δέσμευση που προυποθέτει ένας γάμος. Αλλά δεν θέλω να βιάσω καταστάσεις, θέλω να αφήσω το σύντροφό μου να μου το προτείνει, αν θέλει, όταν νιώσει έτοιμος.

Είμαι 38 χρονών, δεν ξέρω τι να κάνω για να πλησιάσω στο όνειρό μου, πριν τελειώσει ο χρόνος...και προσπαθώντας παράλληλα να μην αγχωθώ πολύ γιατί είναι coynterproductive, σε όλα τα επίπεδα...Αλλά αυτή τη ματαιοπονία, που όσο και αν προσπαθώ δεν βλέπω αποτέλεσμα, δεν αλλάζει κάτι, είμαι πάντα ανύπαντρη και χωρίς παιδί....δεν την αντέχω. Τι κάνουν οι άλλες και το πετυχαίνουνε κι εγώ που κάνω λάθος?

Βρε παιδί μου, πολύ σοβαρή η ερώτηση, αλλά μας έχεις αφήσει στα σκοτάδια, και περιγράφεις την ιστορία σου λες και είμαστε στον περασμένο αιώνα και το αν θα μείνεις έγκυος εξαρτάται από τα μάγια και την Παναγία.


Δεν μπορείς να μείνεις έγκυος – μάλιστα – πήγες σε γιατρό (φαντάζομαι!)– ωραία – ΚΑΙ ΤΙ ΣΟΥ ΕΙΠΑΝ;


Δεν μένεις επειδή υπάρχει ανατομικό, ψυχολογικό, δεν ξέρω τι πρόβλημα; Βρήκαν πρόβλημα; Λύνεται; Δε λύνεται;
Το «τι κάνουν οι άλλες και το πετυχαίνουν», τι εννοείς; Υποψιάζομαι ότι είναι τυχερές, κι έκαναν παιδί χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Δεν χρειάζεται να φαντάζεσαι όμως, υπάρχει η σύγχρονη ιατρική που σε αυτόν τον τομέα έχει κάνει πολύ σημαντικά βήματα. Αν είναι ανατομικό, ορμονικό, άλλες φορές κάτι γίνεται, άλλες όχι. Τι συμβαίνει με εσένα λοιπόν; Έκανες ό,τι γινόταν, από αυτή την άποψη; Τι σου λένε για τις πιθανότητες;


Αυτό για το παιδί. Για το γάμο τώρα – υπάρχουν πολλές γυναίκες που δεν έχουν παντρευτεί στα 38. Έχεις κάνει μακροχρόνιες σχέσεις, άρα και θέλεις, και μπορείς. Με προβληματίζει μόνο το «πόσο ερωτευμένη ήσουν». Για τον γάμο πρέπει να είναι σε αρμονία διάφορα πράγματα, πιο σημαντικά από τον «έρωτα». Αλλά τι να πω, ένα πρόβλημα τη φορά.

________________
6.


αγαπημένη Α-μπα.. ιδού το πρόβλημά μου: το αγόρι μου έχει πολλές φίλες κοπέλες. δεν έχω πρόβλημα με αυτό, αν και δεν πιστεύω ότι υπάρχει συχνά φιλία ανάμεσα σε άντρα και γυναίκα. κάποια στιγμή είναι πολύ πιθανό να νιώσει ο ένας από τους δύο κάτι ερωτικό. δηλαδή, δεν μπορώ να δεχτώ ότι όλες είναι φίλες του. δεν έχω συγκεκριμένες υποψίες, αλλά γενικά είμαι ζηλιάρα. και τώρα το θέμα: το αγόρι μου είναι πολύ φιλικό με όλους και με τις κοπέλες και εγώ ζηλεύω περισσότερο ακόμα. δεν έχω πει κάτι σε αυτόν, αφενός για να μη με περάσει παρανοϊκή, αφετέρου γιατί πιστεύω ότι είναι δικό μου το θέμα. μπορώ να το διαχειριστώ κάπως ή μπορώ να του το πω; πως μπορείς να διαχειριστείς τη ζήλια; :)

Το «πολλές φίλες κοπέλες» έτσι γενικά, δε λέει απολύτως τίποτα. Αν έχει γενικώς πολλούς φίλους επειδή είναι κοινωνικός τύπος και έχει διάφορες παρέες, άντρες και γυναίκες, είναι ένα πράγμα. Αν έχει «κολλητές» με τις οποίες βγαίνει μόνος του και τηλεφωνιούνται απευθείας συχνά, είναι άλλο πράγμα. Αν έχει πρώην με τις οποίες κρατάει επαφή, πάλι άλλο. Αν είναι φλερτάκιας και του αρέσει να αρέσει, πάλι άλλο.


Το «είμαι γενικά ζηλιάρα» μάλλον σημαίνει ότι φοβάσαι τον ίσκιο σου και πιστεύεις ότι όλες οι γυναίκες θέλουν να σου κλέψουν τον άντρα επειδή άλλη δουλειά δεν έχουν κι επειδή είναι κι αυτός πολύ νόστιμος ο άτιμος. Η ζήλια είναι πολύ ανθρώπινη σε ορισμένες δόσεις, αλλά αν δε μπορείς να το διαχειριστείς, αν χαλάει τη σχέση σας και σου κόβει τον αυθορμητισμό, πρέπει να κάνεις πολλούς άθλους για να καταλάβεις τι τελικά συμβαίνει από τις πιθανότητες της πρώτης παραγράφου.


Η απειρία, η καχυποψία και η έλλειψη αυτοπεποίθησης μας εμποδίζουν να διακρίνουμε τις προθέσεις και τις αποχρώσεις των σχέσεων που δημιουργούνται μεταξύ των ανθρώπων, οπότε για να είμαστε σίγουροι, τους βάζουμε όλους σε ένα τσουβάλι και τους φοβόμαστε όλους. Αν γενικά ζηλεύεις, σου λείπουν εμπειρίες, γνώσεις γενικώς αλλά και η γνώση του εαυτού σου. Για τους πολύ τεμπέληδες μερικές φορές αρκεί να γνωρίζουν καλύτερα τους ανθρώπους που τους προκαλούν τη ζήλια.


________________
7.


Αγαπημένη Λένα,

Πιστεύεις ότι στ' αλήθεια ότι ο έρωτας περνάει από το στομάχι? – Τι νόημα δίνεις εσύ στη φράση αυτή?

Μπορεί το τραπέζι- τραπέζωμα να λειτουργήσει ως πεδίο αποπλάνησης?

Ή εναλλακτικά ως το τελευταίο προπύργιο της κατάκτησης προκειμένου να αποτελέσει δήλωση επιθυμίας για μια σχέση με ποιότητα και διάρκεια?

Γλυκοφιλώ σε - #mono_agapi

Ισχύει μόνο για τους ανθρώπους που είναι σε θέση να εκτιμήσουν το φαγητό ως απόλαυση και όχι μόνο σαν σιγασμό της πείνας ή επιβράβευση ή παρηγοριά. Για ανθρώπους που τρώνε κρουασάν από το περίπτερο ή ό,τι και να φάνε λένε «καλό είναι», αυτά είναι κινέζικα.


Πιστεύω ότι ένα αξέχαστο γεύμα μεταξύ δύο ανθρώπων που αγαπάνε το φαγητό μπορεί να είναι μια πολύ ιδιωτική και έντονη εμπειρία. Αλλιώς μπορούν πάντα να χλαπακιάσουν δύο σουβλάκια στα όρθια και να πάνε για ποτά.

και μία μπόνους ερώτηση

________________
8.

Από όλες τις δικαιολογίες που διαβάζω, εκτός από την οικονομική εκμετάλλευση, δε βρίσκω άλλη εξίσου πειστική για το θέμα που με ενοχλεί. Αναφέρομαι για το γεγονός ότι μουσεία φιλοξενούν στις μόνιμες συλλογές τους έργα ξένων χωρών. Γιατί τα ελληνικά μάρμαρα να μην είναι στην Ελλάδα, οι μούμιες των φαραώ στην Αίγυπτο κοκ;- Λόρδος Έλγιν Jr

Επειδή αυτή η ερώτηση μου προκάλεσε βραχυκύκλωμα, την πάσαρα σε μια ειδικό. Απαντάει η Βασιλική Πλιάτσικα

Αγαπητέ Λόρδε Έλγιν

Οι συλλογές των μεγάλων μουσείων του κόσμου διαμορφώθηκαν τον 18ο και 19ο αιώνα οπότε επικρατούσε εν πολλοίς αποικιοκρατική λογική και το πνεύμα της συλλογής αρχαιοτήτων ή άλλων εξωτικών αντικειμένων στα μεγάλα αστικά και πνευματικά κέντρα του δυτικού κόσμου.


Αυτή είναι πλέον μια διαμορφωμένη κατάσταση που δεν αλλάζει εύκολα γιατί τα μεγάλα αυτά μουσεία θα έπρεπε να αδειάσουν και να σταματήσουν να επιτελούν οποιοδήποτε εκπαιδευτικό έργο - που δεν είναι αμελητέο.


Πρέπει να μάθουμε/μάθετε να ζείτε μ'αυτό και ίσως βοηθάει να τα βλέπουμε σαν παγκόσμιες Κιβωτούς γνώσεων. Ας πούμε, με μια επίσκεψη στο Βρετανικό Μουσείο μπόρεσα να δω μεταξύ άλλων θαυμάτων και ένα άγαλμα του νησιού του Πάσχα, το οποίο δεν υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να επισκεφθώ στη ζωή μου.


Αν σας πω ότι η Ελλάδα διαθέτει μία από τις μεγαλύτερες παγκοσμίως συλλογές αιγυπτιακών αρχαιοτήτων στον κόσμο (διαμορφωμένη από δωρεές Αιγυπτιωτών Ελλήνων) θα αισθανθείτε κάπως καλύτερα;

66

ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΩΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
Ας γίνει πρώτα μια καταμέτρηση των ενδιαφερόντων με αντίστοιχο τόπο διαμονής ή τόπο επιθυμητού πάρτι-προορισμού και παράλληλα ψηφίζουμε την ημερομηνία που ο καθένας μπορεί. Φαντάζομαι πως οι περισσότεροι έχουν κλείσει ήδη για φέτος και οι περισσότερες άδειες έχουν χορηγηθεί (τουλάχιστον θεωρητικά). Τουλάχιστον αυτό συμβαίνει σε μένα !
#5 Όσο αγχώνεσαι τόσο δεν συλλαμβάνεις (αν όλα τα υπόλοιπα λειτουργούν σωστά, βεβαίως-βεβαίως). Μια συμμαθήτριά μου γέννησε το πρώτο της παιδί στα 45. Το δικό μου το τελευταίο το γέννησα στα 41+.
Ακριβώς, πόσοι έχουν συλλάβει με φυσιολογικό τρόπο αφού κάνανε το πρώτο παιδί με εξωσωματική και τους έφυγε το άγχος. Δεν είμαι ειδική σύμβουλος για τέτοια θέματα αλλά σίγουρα δε βοηθάει ΚΑΘΟΛΟΥ η εμμονή. Μίλα με άτομα που βρίσκονται στην ίδια θέση με σένα, θα σε βοηθήσει νομίζω..
Η κυρία στο 5. μπορεί να υιοθετήσει κιόλας, δεν χρειάζεται να τα βάφουμε και μαύρα αν δεν μπορούμε να κάνουμε. Θεωρώ ότι υπάρχουν αρκετά παιδιά σε ορφανοτροφεία που αξίζουν γονιό
Ακριβώς. Επίσης στην Αιθιοπία επιτρέπουν την υιοθεσία και σε μονογονεικές οικογένειες. Αλλάζεις την μοίρα ενός πλάσματος που ταλαιπωρείται προς το καλύτερο. Ίσως δεν θα κάνεις περήφανους τους γονείς σου που αναπαρήγαγες τα εξαιιρετικά γονίδιά τους αλλά όπως λέει και η Αμπα, σίγουρα θα αφήσεις στον κόσμο κάτι περισσότερο από μια χούφτα σκόνη.
#5Κάτι που δεν κατάλαβα είναι το αν αυτός με τον οποίο είσαι τώρα μαζί - για λίγους μήνες όπως λες - ξέρει για τις προσπάθειές σου. Όσο για το γάμο ξέρεις φαντάζομαι ότι για να κάνεις οικογένεια δεν είναι απαραίτητος, έτσι;Επίσης, την υιοθεσία την έχεις σκεφτεί; Είναι μία υπέροχη πράξη πραγματικά...
Σωστά! Υπάρχουν κάποια σκοτεινά σημεία στην ερώτηση, που δεν μας βοηθούν να βγάλουμε κάποιο συμπέρασμα. Σε κάθε περίπτωση, έχω την εντύπωση ότι η κοπέλα έχει πέσει στα νύχια των χειρίστων συμβούλων: της απελπισίας και του πανικού. 1ο βήμα: Σταματάς να κοιτάς τί και πώς τα καταφέρνουν οι άλλες. Η σύγκριση με τον περίγυρο είναι μία άσκοπη και ψυχοφθόρα δραστηριότητα και δεν βοηθά ειλικρινά πουθενά τη δεδομένη στιγμή. 2ο βήμα: Θετική σκέψη. Υπάρχουν πολύ καλές κλινικές στην Ελλάδα, τις οποίες επισκέπτονται ακόμη και γυναίκες από την Αγγλία ή την Αμερική (και μιλάμε για 45, 48 ετών, όχι 38) με πολύ καλά αποτελέσματα. 3ο βήμα: Ξεμπλοκάρισμα, χαλάρωση, ξεκόλλημα. Να συνειδητοποιήσεις ότι το να κάνεις παιδί ή όχι δεν είναι τόσο σημαντικό μπροστά στην προσωπική ευτυχία και ολοκλήρωση. Ένας άνθρωπος δεν ολοκληρώνεται μόνο εάν κάνει οικογένεια, είμαστε σοβαροί; Το να εξαρτά κανείς την ευτυχία του από τον ερχομό ή όχι ενός παιδιού ή τεσπα από εξωτερικούς παράγοντες είναι μεγάλη παγίδα, απίστευτο βάρος και τεράστια πηγή άγχους και ανασφάλειας. Αν θες οπωσδήποτε να νιώσεις μητέρα και δεν σου κάθεται με τον φυσιολογικό τρόπο, σκέψου όπως λέει και η Madeline, τη λύση της υιοθεσίας. Τόσα ορφανά και δυστυχισμένα παιδιά στα ιδρύματα περιμένουν να τα φροντίσει μια καλή μητέρα. Το να μεγαλώσεις ένα ξένο παιδί σαν δικό σου είναι η ύψιστη πράξη καλοσύνης, ευθύνης και ωριμότητας.
Ας είμαστε ρεαλιστές. Ναι, ο γάμος μπορεί να μην είναι απόλυτα απαραίτητος για κάποιον που βγάζει αρκετά ώστε να συντηρεί τον εαυτό του, το παιδί και τη babysitter, αλλά ακόμα και σ' αυτή την περίπτωση βοηθάει ΠΟΛΥ. Μεγαλύτερη ασφάλεια, ένας παραπάνω να προσέχει/φροντίζει το παιδί, βοήθεια στις δουλειες, κλπ κλπ.
Parisie: Ο γάμος είναι υποσύνολο του να είσαι με κάποιο άτομο, που σημαίνει ότι μπορεί να έχεις μόνιμη μακροχρόνια σχέση με παιδί/παιδιά χωρίς γάμο.Η μόνη διαφορά είναι οικονομική, κυρίως φορολογική και μισθοδοσίας. Όσο για τη babysitter: μπορεί να είσαι παντρεμένος/η και να μην αντέχουν τα οικονομικά σου να πληρώνεις για αυτή την υπηρεσία.Φαντάζομαι για υιοθεσία θα είναι αρκετά δύσκολο να έχει τα τυπικά προσόντα εάν δεν είναι παντρεμένη, για Ελλάδα, πόσο μάλλον εάν δεν έχει μία μόνιμη σχέση...
Βαλέ καρό οι προφορικές συμφωνίες είναι καλές όσο υπάρχει διάθεση κι από τους 2 να τις τηρήσουν. Όταν στραβώσουν τα πράγματα είναι που θες ένα έγγραφο. Αυτό είναι βασικά η μεγάλη διαφορά του γάμου. Γιατί καλές οι μακροχρόνιες σχέσεις αλλά έχουν δει πολλά τα μάτια μου σαν δικηγόρος. Και όταν σφάζονται για το ποιος θα πάρει τα cd, είναι πολύ αισιόδοξο να νομίζεις ότι θα τα βρούνε για το παιδί...
@ParisiosΑσχετο.Θα περάσεις καμιά μέρα από κανένα πολιτικό άρθρο που κονταροχτυπιόμαστε από κάτω;Οι κατάσταση είναι μέρα με τη νύχτα σε σχέση με τη θαλπωρή που επικρατεί εδώ.Θα ήθελα να δω και άλλους φυσικά.Εννοείται.Χρειάζεται επιγόντως ένεση χιούμορ στο σχολιασμό και των υπολοίπων posts.Επίσης,έμαθα ότι θα παιξουν οι Deftones,για όποιον ενδιαφέρεται.Αυτά.
Πάντως, Λένα, οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω μας δε νομίζω ότι ξενερώνουν επειδή ο σύντροφός τους δεν έχει γνώσεις, ενδιαφέροντα ή "κάτι να τους πει", γιατί ούτε οι ίδιοι έχουν, αντίστοιχα. Κατά τα λοιπά,η απάντηση#2 είναι εξαιρετική, και την τελευταία παράγραφο αν είχα παιδιά, θα τα έβαζα να την επαναλαμβάνουν τρις ημερησίως προ του φαγητου.
Κοίτα μπορεί να μη συμφωνείς.. Μπορεί να μην το καταλαβαίνεις καν.. Ούτε εγώ "τη νιώθω" την κοπέλα.. Αυτό που καταλαβαίνω όμως είναι η αγωνία της, που κυριαρχεί στο κείμενό της.. Ο καθένας έχει τα δικά του άγχη, και πιστεύω ότι το να θες να κάνεις παιδί και να αισθάνεσαι ότι σου τελειώνει ο χρόνος δεν είναι από τα αστεία..
#6 Αν το αγόρι σου γενικά είναι τύπος - όπως λέει και η Λένα - που εμφανώς παίζει πολύ το μάτι του, που του βγαίνει σε όλες τις (εμφανίσημες) γυναίκες το flirt mode και γενικώς που δείχνει να έχει μυστικά, αυτό είναι πρόβλημα, ακόμη κι αν δεν έχει πολλές φίλες. Αν όμως είναι σωστός στη συμπεριφορά του, σταμάτα να αγχώνεσαι γι'αυτό! Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να έχει κανείς πολλούς φίλους του αντιθέτου φύλου. Πχ ένας άντρας που έχει σπουδάσει φιλολογία, που μαθαίνει ξένες γλώσσες, που δουλεύει σε συγκεκριμένα εργασιακά περιβάλλοντα μπορεί να γνωρίζει στατιστικά περισσότερες γυναίκες παρά άνδρες. Εγώ πάλι έκανα πάντα καλύτερη παρέα με άνδρες γιατί ανάμεσά τους βρίσκω περισσότερα άτομα που να ταιριάζουν τα ενδιαφέροντά μας και τα γούστα μας στη μουσική, τις ταινίες, τα σπορ, ακόμη και στο φαί. Η φιλία μεταξύ άνδρα γυναίκας υπάρχει μια χαρά, όπως στο κάτω κάτω υπάρχει μεταξύ γκέι ανδρών ή λεσβιών. Δε βλέπουν όλοι οι άνθρωποι τους πάντες ως υποψήφιους εραστές, και στο κάτω κάτω μερικούς τους βρίσκουμε και άσχημους ή αντιερωτικούς, αλλά ευχάριστους ως παρέα.
2: Είναι τόσο εύκολο να θεωρήσεις τον άλλο δεδομένο και να του αναθέσεις την ευημερία σου. Εσύ βρίσκεις ενδιαφέροντα τον εαυτό σου? Απολαμβάνεις ανθρώπους, καταστάσεις, δραστηριότητες εκτός του φίλου σου? Όσο πιο πολύ γεμίζεις δημιουργικά τον χρόνο που δεν είστε μαζί τόσο πιο ποιοτικές θα γίνονται οι κοινές σας στιγμές. Ποιότητα χρειάζεται όχι ποσότητα!
#7 Λένα μου φαίνεται είσαι πολύ καιρό στο Αμέρικα και έχεις ξεχάσει πόσο "έντονη εμπειρία" είναι το καλό πιτόγυρο.(Και τι εννοείς δύο σουβλάκια στα όρθια; 1 ο καθένας; Μεγάλη Παρασκευή έχουμε;)Με την υπόλοιπη απάντηση δε μπορώ παρά να συμφωνήσω.
Μα αντιθέτως όσο περισσοτερο είναι κανείς έξω τόσο περισσότερο εκτιμάει ένα καλό πιτόγυρο!Α και έχω πολύ δυνατά αισθήματα για το σουβλατζή της γειτονιάς μου, είναι ανετότατα μέσα στους πρώτους ανθρώπους θα δω μόλις κατέβω!
Συγγνώμη αν κατάλαβα κάτι λάθος για το 5. Αλλά η κοπέλα λέει ότι προσπαθεί (όχι προσπαθούν) να έχουν επαφή στις γόνιμες μέρες και ότι η σχέση είναι unofficial. Ο άλλος το ξέρει ότι προσπαθούν να κάνουν παιδί; Κάτι δε μου κολλάει.
#8 H αλήθεια είναι ότι δεν φαίνεται ιδιαίτερα λογικό και δίκαιο να μην βρίσκονται τα μνημεία στις χώρες προέλευσής τους. Όμως υπάρχει και η πιθανότητα να είναι καλύτερα έτσι.. Όπως λέει και η ειδικός, με μια επίσκεψη τελικά μαζεύεις δέκα εντελώς διαφορετικές εμπειρίες. Άσε που από το 18ο-19ο αιώνα στην Ελλάδα έχουν σημειωθεί άπειρες καταστροφές μνημείων, στα οποία κανένας από τους γηγενείς δεν έδινε σημασία, λόγω έλλειψης παιδείας και άλλων προτεραιοτήτων, οπότε μπορεί να είναι και καλύτερα εκεί.. Κι εγώ δεν έχω καταλήξει σε μια άποψη, προβληματίζομαι..
άλλο τα μνημεία (αρχιτεκτονικά μέλη, διάκοσμος ή και ολόκληρα κτίρια καμιά φορά) και άλλο τα έργα τέχνης (αγάλματα, κοσμήματα, κεραμικά κ.λπ.)το να διαμελίζονται μνημεία και τα μέλη τους να μοιράζονται σε διάφορα μουσεία όντως δεν είναι λογικό. σ' αυτό άλλωστε βασίζεται και ολόκληρη η εκστρατεία για την επιστροφή των γλυπτών του παρθενώνα ώστε να αποκατασταθεί το κτίριο (έστω κι αν δεν πρόκειται να τοποθετηθούν ξανά πάνω στη ζωφόρο, θα βρίσκονται τουλάχιστον σε απόσταση αναπνοής και με οπτική επαφή με το μνημείο). γι' αυτό επίσης και δε γίνεται ανάλογη προσπάθεια για την επιστροφή π.χ. της Νίκης της Σαμοθράκης.
Είχε πολύ ωραία θέματα σήμερα το "Α,μπα" αλλά το μυαλό μου κόλλησε στο ΠΑΡΤΙ! Α,μπα μου,τί να πω; Επιτέλους! Πού; Πότε; Στην Αθήνα, καλοκαίρι; Βασικά ερωτήματα, θέλουμε περισσότερες λεπτομέρειες. A,mpaholics όλου του κόσμου ενωθείτε! :) :)
#3 OMG OMG!! Εμενα αυτη η εικονα μου ερχεται:Καραοκε μπαρ, ολοι με καρτελακι name tag με το ψευδωνυμο τους, το τζιν να ρεει αφθονο, φανς να τραγουδανε παραφωνα και δυνατα, καποιοι να λυγιζουν και να ρωτανε απο το μικροφωνο με δακρυα στη μεση του τραγουδιου: "ρε Α, μπα; γιατι τοσοι πολεμοι στον κοσμο, τοση αλλοτριωση, γιατι μας θελει σε νορμες η κοινωνια; γιατι με παρατησε ο Θανασης;" (και μετα παλι τραγουδι)"αϊ σαρβαιβ... αϊ σαρβαιβ..."γενικα χαμος θα γινει!ασχετα με το παραπανω εγω ψηφιζω beach party
Να ρωτήσουμε τον De La Net αν μπορεί να κουβαλάει το πουλί στο κεφάλι καλοκαιριάτικα. Γιατί αν είναι να σκάσει μύτη χωρίς, να το αφήσουμε..Welcome D.L.N.
7: Ο έρωτας αναμφίβολα περνάει από το στομάχι. Όταν κάποιος κάνει τον κόπο να μαγειρέψει ειδικά για εμάς ένα ιδιαίτερο γεύμα, στέλνει πολλαπλά μηνύματα που λαμβάνονται από το συνειδητό αλλά και το ασυνείδητο μας. "Θα σε φροντίζω", "Έχεις σημασία για εμένα", "Θα σου παρέχω παραπάνω από τα απαραίτητα", "Αξίζεις τον χρόνο μου", "Έχω ταλέντα και γνώσεις", "Οι απόγονοι μας θα μεγαλώσουν με τέτοιες ποιοτικές τροφές", "Θέλω να μοιραστώ την τροφή μου μαζί σου", "Είμαι δικός σου άνθρωπος". Η πρόταση μου είναι: αν θέλετε κάποιους, φωνάξτε τους για να τους μαγειρέψτε ιδιαίτερα φαγητά (και όχι μόνο μια φορά). Ταΐστε τους, περιποιηθείτε τους, και αφήστε τις γεύσεις να κάνουν την δουλειά τους.
Θα συμφωνήσω τόσο με σένα όσο και με την Α,μπα. Εγώ πάντως είμαι άνθρωπος που δεν αγαπά ιδιαίτερα το φαγητό - δεν είμαι και άσχετη, εκτιμώ τις ιδιαίτερες γεύσεις, αλλά γενικά τρώω για να ικανοποιήσω την πείνα μου και βλέπω το φαγητό περισσότερο σαν ανάγκη παρά σαν απόλαυση. Παρ' όλα αυτά, δεν είναι κινέζικα για μένα. Καταλαβαίνω την απόλαυση του φαγητού και επίσης το να μαγειρέψεις για κάποιον άλλο έστω κάτι απλό και νόστιμο, είναι μια κίνηση αγάπης και φροντίδας. Θα μπορούσε να είναι ακόμα και μέσο αποπλάνησης, αν και δεν έχω φτάσει σε τέτοιο επίπεδο μαγειρικής. :P ΥΓ. De La Net, πόσο χαίρομαι που επέστρεψες :)
Βλέπεις το φαγητό σαν μεσω επιβίωσης και όχι σαν απόλαυση; Αν σήμερα νιώσεις μια ελαφρά αδιαθεσία, ένα γλωσσοφάγωμα, ένα κάτι, θα προέρχεται από ασυγκράτητα αδάμαστα τρικυμιώδη κύματα ζήλιας από το άτομό μου που ίσως επηρεάσουν την αύρα σου.Ελπίζω όλα αυτά περί ενέργειας κλπ. να μην ισχύουν, αλλιώς ζητώ προκαταβολικά και ειλικρινά συγγνώμη! :-/
Χαχαχαχαχ, όχι μη με ματιάξεις καλή μου! Εντάξει δεν εννοώ πως είναι απλά μια ανάγκη επιβίωσης, εννοείται πως ένα ωραίο φαγητό θα το απολαύσω. Απλώς ρε παιδί μου, δεν είμαι από τους ανθρώπους που το εκτιμούν τόοοσο πολύ. Θα φάω μέχρι να χορτάσω, αν μου φανεί εύγευστο δε θα έχω παράπονο, αν όχι θα το φάω με λιγότερη όρεξη. Μια στο τόσο, κάτι διαφορετικό και εξαιρετικά ωραίο, θα το εκτιμήσω. Μη με μισείς τώρα!!